Πήγα σήμερα και στην πορεία, και είδα λίγο-πολύ αυτά που περίμενα να δω:
Λιγότερος κόσμος, χωρίς ιδιαίτερο παλμό (έφταιγε βέβαια και η ζέστη, κτλ, αλλά αυτά στην πραγματικότητα είναι μικροδσικαιολογίες). Όχι πως ο κόσμος είναι λίγος, ούτε πως δεν υπάρχει διάθεση για αγώνα.
Απλά φαίνεται όλοι να το έχουν πάρει απόφαση ότι “τώρα είναι καλοκαίρι και θα δούμε από φθινόπωρο και μετά τι θα γίνει”. Άσε που δεν πρόκειται ποτέ να συσπειρωθεί ο κόσμος, και να έχει και παλμό και από πάνω, χωρίς μια προοπτική και ένα όραμα νίκης.
Αυτές οι πορείες που μπαίνουν “αραιά και που” από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ όμως, δε έχουν τέτοιο όραμα. Καμία σχέση. Αφού οι ηγεσίες τους είναι κάτι πρώτης τάξεως λαμόγια, καλοπληρωμένα και καλολαδωμένα, που εκτονώνουν την κατάσταση, αντί να προσπαθούν να οδηγήσουν τους εργαζόμενους σε νίκη, ή έστω σε μια σοβαρή αντιπαράθεση.
Βέβαια, από το να μη γίνεται τίποτα, “κάτι είναι και αυτό”. Ναι, όντως “κάτι είναι και αυτό”, αλλά δεν είναι αρκετό: Αφού οι κοινωνίες της νέας και “θαυμαστής” εποχής μοιάζουν ολοένα και περισσότερο με τις κοινωνίες της εποχής της φεουδαρχίας, με μια χούφτα ανθρώπους να εισπράτουν από τον [απάνθρωπο μεγάλο] κόπο των κολίγων, του “άβουλου πλήθους” που απλά δουλεύει για πάρτυ τους, χωρίς πολλά-πολλά.
Που είναι οι απεργίες διαρκείας? Που είναι η οργάνωση και η πίστη στην ανατροπή του μεσαίωνα? Που είναι τελικά η “κόκκινη γραμμή” για τους λαούς? Υπάρχει? Αν ναι, ποια είναι? Πότε ακριβώς έρχεται η ώρα του “ως εδώ”?
Γιατί, σε τελική ανάλυση, εκεί μετριέται ο άνθρωπος. Δε μετριέται στα ωραία αυτοκίνητα, τα μεγάλα σπίτια, τα όμορφα ρούχα, τα φρου και τα αρώματα. Μετριέται στην ικανότητα του να ορίσει την κόκκινη γραμμή και να παλέψει για αυτή.
Αυτός είναι ο αγώνας, η μάχη στην οποία όλοι ριχνόμαστε, άσχετα αν μερικοί [κάνουν ότι] δεν το καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για μάχη, και όσο πιο μπροστά βάζει κανείς την κόκκινη γραμμή, και την υπερασπίζεται, τόσο προχωρά στη ζωή. Αλλιώς, ο ένας τραπεζίτης θα αρπάζει μερικά δις, ο άλλος μερικά τρις, ο άλλος θα τον κοροιδεύει στην τηλεόραση όπου “ενημερώνεται”, ο παράλλος θα τον εκμεταλλεύεται στη δουλειά, κτλ, κτλ, κτλ.
Αυτό όμως τι είναι, αν όχι η επιστροφή στην κοινωνία των φεουδαρχών και των κολίγων?
Τότε είχαμε τους Γιακωβίνους, σήμερα τι έχουμε? Τον Παναγόπουλο?
Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει όχι απλά να απομακρυνθούν, αλλά και να χτυπηθούν ανελέητα, για παραδειγματισμό: Από τους εργοδότες του ΣΕΒ, ή τους τραπεζίτες, τα κυβερνητικά στελέχη, κτλ το ξέρουμε ότι άλλα συμφέροντα εκπροσωπούν, όχι τα δικά μας. Αυτοί όμως που επίσης χτυπούν τους εργαζόμενους, ενώ υποτίθεται πως είναι στο πλευρό τους, όπως οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, κτλ είναι 100 φορές χειρότεροι.
Και αφού χτυπηθούν, να αναλάβουν την ανασύσταση ενός μαχητικού συνδικαλισμού όσοι έχουν όντως στόχο να παλέψουν. Αφού μας χτυπάνε, και πλέον μας χτυπάνε και άγρια, τι να κάνουμε, να κάτσουμε να τους κοιτάμε?
Και συνδικαλιστικά, αλλά και πολιτικά, πρέπει να φύγει η χολέρα μιας άλλης εποχής, μιας εποχής που ουσιαστικά ξεπούλησε αγώνες του παρελθόντος και έζησε με τα όσα είχαν κατακτηθεί τότε. Αφού πάνε να γυρίσουν τον κόσμο σε καθεστώτα τύπου φεουδαρχίας, η λεπίδα της γκιλοτίνας και όσοι είναι διατεθειμένοι να την χρησιμοποιήσουν είναι και πάλι επίκαιροι.
Αφήστε μια απάντηση