Της Χρύσας Φαρδέλλα- Μέλος του ΣΧΕΔΙΟΥ Β’
Πρώτον οφείλω να δηλώσω ότι είμαι υπέρ της μετωπικής συμπόρευσης της ριζοσπαστικής αριστεράς. Δεύτερον ότι τα μέτωπα των πολιτικών δυνάμεων της αριστεράς είναι πάντα αναγκαία και κυρίως , όταν οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα που μόνο μια μετωπική συμπόρευση μπορεί να δώσει ελπίδες για ανατροπή της κατάστασης. Αυτή τη στιγμή οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι έχουν οδηγηθεί με ευθύνη της τρόικας και των εκτελεστικών οργάνων τους- συγκυβέρνησης Σαμαρά και Βενιζέλου- σε εξαθλίωση, που μόνο ένα γενναίο μέτωπο των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς μπορεί να τους ανατρέψει με τη συνδρομή των λαϊκών τάξεων. Αλλά , όπως φαίνεται, δεν είναι εύκολο. Τα αριστερά κόμματα, συλλογικότητες και οργανώσεις κουβαλάνε στους ώμους τους την ήττα του υπαρκτού ή ανύπαρκτου σοσιαλισμού και δεν έχουν μπορέσει ακόμη να σηκωθούν πάνω από τα συντρίμμια στα οποία κάθονται.
Γι’ αυτό βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος που αποτελείται από εκατομμύρια εργαζόμενους που δεν έχουν που να στηριχθούν . Γι’ αυτό και κερδίζει έδαφος ο νεοναζισμός της Χρυσής Αυγής. Γιατί άφησαν έδαφος να φαίνεται ότι κάνει αντιπολίτευση, με αλληλεγγύη και με «ανατρεπτική» γλώσσα, που κάνει ντόρο, χωρίς να συγκρούεται με την κυρίαρχη πολιτική της Ε.Ε, και βέβαια χωρίς τις ιδεολογικές αναλύσεις που προσφέρουν αριστερά κείμενα που για να τα διαβάσεις μπορεί και να πάθεις εγκεφαλικό. Ας προσπαθήσουν να δώσουν τις αναλύσεις τους στους νέους σήμερα, για να δουν τι θα εισπράξουν.
Χρειάζεται το μέτωπο σήμερα και πάνω σε πια βάση; Η απάντηση είναι απλή ,αλλά όχι για τους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ . Άμεση έξοδο από την ευρωζώνη και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, εθνικοποίηση των τραπεζών και έλεγχο στην κίνηση των κεφαλαίων, εθνικοποίηση στρατηγικών τομέων της οικονομίας, άμεση αποκατάσταση της αγοραστικής ικανότητας εργαζομένων και συνταξιούχων, ώστε να μπορούν να ζουν από το μισθό τους, ανασυγκρότηση της γεωργίας και κτηνοτροφίας , γιατί καμία χώρα χωρίς διατροφική επάρκεια δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη και τέλος δημόσια παιδεία και υγεία. Άμεση αντιμετώπιση της μάστιγας της ανεργίας. Τα μέτρα ασφαλώς και δε χωράνε μέσα στην Ε.Ε με την οποία η σύγκρουση θα είναι αναπόφευκτη. Αφήνω κατά μέρος την αντικαπιταλιστική ανατροπή και τον κομμουνισμό του 21ου αιώνα, που όποιος θα τα περιγράψει επακριβώς μετά την παγκόσμια ήττα του κομμουνισμού θα πρέπει να προταθεί για Νόμπελ. Τα μέτωπα κτίζονται πάνω στα άμεσα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι λαϊκές τάξεις και όχι για να αντιμετωπίσουν ή να λύσουν τα ψυχολογικά προβλήματα που μας κληροδότησε η τραγική ήττα για όλους εμάς που πιστέψαμε και πιστεύουμε ακόμη σε μια αταξική κοινωνία. Αν περιμένουμε , για να γίνει μέτωπο , να λύσουμε το ζήτημα της επανάστασης και μετά να απευθυνθούμε στο λαό , καλύτερα να φτιάξουμε μια θρησκευτική αίρεση για τη σωτηρία της ψυχής μας. Αν πιστεύει κανείς ότι οι συγκρούσεις ανάμεσα στη ριζοσπαστική αριστερά αφορούν το συνταξιούχο που δεν μπορεί να αγοράσει φάρμακα ή τον άνεργο νέο που περιμένει από τη σύνταξη των 330€ του ΟΓΑ του παππού ή της γιαγιάς , για να τα βγάλει πέρα, είναι βαθιά νυχτωμένος και ας μάθει ότι με τη στάση της πριμοδοτεί τη ρεφορμιστική αριστερά που καταγγέλλει.
Ίσως είμαι απαιτητική και μπορεί να μην έχω δίκιο. Μπορεί μια αριστερά μετά από μια μεγάλη ήττα να αρθρώσει λόγο και να προτείνει διέξοδο από την κρίση; Νομίζω πως ναι. Γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα δίνει άλλοθι στον Σταθάκη να εκστομίζει τις σοσιαλδημοκρατικές του αρλούμπες και να επιδιώκει να γένει ό νέος Στουρνάρας. Και τον σπρώχνουν βέβαια όσοι αρνούνται τη μετωπική συμπόρευση ή κάνουν ότι τη θέλουν, αρκεί να δηλώσεις ότι θα περάσεις από τους ιεροεξεταστές του Μεσαίωνα για να αποδείξεις την επαναστατική σου καθαρότητα.
Όταν βλέπω τους ηλικιωμένους να στριμώχνονται στα νοσοκομεία και να αναζητούν εναγωνίως ένα γιατρό για μια συνταγή, τους νέους να μεταναστεύουν ή να ψάχνουν επί 5 χρόνια για μια δουλειά με 400 € με 2 πτυχία, τη χώρα μου να γυρίζει στη δεκαετία του 60 , τότε που μαθήτρια Γυμνασίου έβλεπα από την ορεινή Γορτυνία (Αρκαδία) άνεργους, χωρίς στον ήλιο μοίρα, να εγκαταλείπουν γυναίκα και παιδιά και να μεταναστεύουν στη Γερμανία, και οι συζητήσεις για τη μετωπική συμπόρευση να κρατάνε από το 2011, ενώ έπρεπε να έχει λυθεί σε λίγες ώρες, τότε σκέπτομαι ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Δεν είναι δυνατόν να αυτοκτονεί απολυμένος από το PRAKTIKER,που συντηρούσε την καρκινοπαθή αδελφή του- είχε «παραιτηθεί»(!) ισχυρίζεται η εταιρεία,- και η αριστερά να κάνει ασκήσεις επί χάρτου για τη μελλοντική επανάσταση και να προσέχει μη φύγει ένα ι από τη συμφωνία και κλονιστεί η ιδεολογική καθαρότητα.
Αν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας ακόμη, άμεση συνέντευξη και πρόσκληση για μετωπική συμπόρευση με ένα πρόγραμμα απλό και κατανοητό , χωρίς τη γλώσσα που μόνο η αριστερά ξέρει να κακοποιεί, όταν δεν μπορεί να προτείνει κάτι ουσιώδες ή μπορεί μόνο να συνθηματολογεί. Το ΣΧΕΔΙΟ Β’ να αναλάβει την πρωτοβουλία, χωρίς να κλείνει την πόρτα για κανένα. Η αριστερά δεν μπορεί να κοιτάει το μαγαζάκι της και τα μικροκομματικά συμφέροντα. Γιατί μια τέτοια στάση δεν έχει σχέση με το ηθικό βάρος που έχει σηκώσει μέχρι τώρα και οφείλει να σηκώνει στους ώμους της. Η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή και η επιβίωση των απόκληρων δε χωράει στις ανακοινώσεις και καταγγελίες. Το δέντρο είναι αρκετά πληγωμένο που δύσκολα θα θρέψει τις πληγές του, και σίγουρα δεν αντέχει άλλες πληγές.
24.2.2014
Αφήστε μια απάντηση