Η ελληνική πολιτεία έχει αποδείξει ξανά και ξανά πως ο νόμος δεν εφαρμόζεται για όλους το ίδιο. Υπάρχουν πολίτες πρώτης γραμμής, προστατευμένοι πίσω από τα ιερά και τα όσια της “ασφάλειας”, της “δημοκρατίας” και του “δικαίου” και υπάρχουν κι εκείνοι που γεννήθηκαν και παραμένουν στο στόχαστρο: επειδή διατάραξαν την καθεστηκυία τάξη, επειδή ύψωσαν το ανάστημα, επειδή δεν μάσησαν.
Ο Γιώργος Καλαϊτζίδης, μέλος της αντικαπιταλιστικής συλλογικότητας «Ρουβίκωνας», δέχεται – όπως ο ίδιος καταγγέλλει – πάνω από 2.000 απειλητικά μηνύματα από κανονικά, επώνυμα προφίλ στα social media, κυρίως από Ισραηλινούς, μερικοί εκ των οποίων βρίσκονται, όπως λέει, στην Αθήνα αυτή τη στιγμή. Το γεγονός από μόνο του – αν μη τι άλλο – θα έπρεπε να σημάνει συναγερμό στις «ευαίσθητες» αρχές της χώρας.
Και όμως:
Καμία ανακοίνωση, καμία αυτεπάγγελτη παρέμβαση, καμία δίωξη.
Η ίδια ΕΛ.ΑΣ. που στήνει ΕΚΑΜ και αντιτρομοκρατικούς σε κάθε πορεία του Ρουβίκωνα, που σύρει τον Καλαϊτζίδη στα δικαστήρια για κάθε λέξη του στο διαδίκτυο, που ελέγχει εξονυχιστικά το προφίλ του μέρα-νύχτα, δεν βλέπει τίποτα όταν πρόκειται για εκατοντάδες πραγματικές απειλές από πραγματικούς ανθρώπους.
Γιατί;
Διότι η ασφάλεια, στην Ελλάδα του 2025, δεν είναι καθολικό δικαίωμα. Είναι προνόμιο.
Ο Καλαϊτζίδης δεν είναι μόνος του. Εκπροσωπεί έναν ολόκληρο κόσμο ανθρώπων που στοχοποιούνται όχι γιατί παραβιάζουν τον νόμο, αλλά γιατί τον αμφισβητούν. Που δεν τρομάζουν από τον κρατικό εκφοβισμό, αλλά τον ξεγυμνώνουν. Που δεν «καταγγέλλουν απειλές» με ύφος φοβισμένο, αλλά απαντούν με σθένος: «Θα εκπλαγείτε με τις συνέπειες».
Δεν πρόκειται για επίδειξη δύναμης – αλλά για μια προειδοποίηση.
Μια κραυγή προς τα κάτω και προς τα πάνω:
Ότι η ανοχή στις απειλές εναντίον αντικαθεστωτικών δεν είναι αθώα, είναι συνένοχη.
Ότι η ασυλία εκείνων που απειλούν με αίμα, απλώς επειδή κάποιος εκφράζει αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό, είναι πολιτική στάση.
Ότι οι ζωές κάποιων μετράνε λιγότερο – ή καθόλου – στα μάτια του κρατικού μηχανισμού.
Ο Γιώργος Καλαϊτζίδης το λέει με τρεις λέξεις, απλές και βαθιά πολιτικές:
«Δεν είμαι εύκολος στόχος.»
Και όσοι συνεχίζουν να νομίζουν πως μπορούν να εξοντώσουν ανθρώπους με μηνύματα, απειλές και ανοχή των αρχών, καλά θα κάνουν να το ξανασκεφτούν.
Η Ιστορία αυτού του τόπου έχει δείξει πως τα στόματα που δεν σιώπησαν, δεν τα φίμωσε ούτε η βία, ούτε η τρομοκρατία, ούτε οι σκιές της εξουσίας.
Όταν απειλείς τους μαχητές, να είσαι έτοιμος για αντίσταση.
Όταν απειλείς Πόντιους με μανάδες, να περιμένεις απάντηση με ρίζα και μνήμη.
Και όταν η αστυνομία κάνει πως δεν βλέπει, θα την αναγκάσουμε να κοιτάξει.
Γιατί στο τέλος, ο μόνος τρόμος που μένει, είναι αυτός που επιστρέφει πίσω στους εμπνευστές του.
Αφήστε μια απάντηση