«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις».
Κ. Π. Καβάφης
Ο Καβάφης μίλησε. Ο Φλωρίδης όμως δεν άκουσε ποτέ. Γιατί πώς να ακούσει ένας άνθρωπος που έχει βαλθεί να κάνει καριέρα στον εξευτελισμό: της πολιτικής, της κοινωνίας, ακόμα και του ίδιου του εαυτού του;
Ο τραμπούκος υπουργός — το «φλουρί κωνσταντινάτο», όπως εύστοχα τον ξεφώνισαν — δήλωσε με στόμφο: «Όταν το κράτος αποφασίζει να κάνει κάτι δεν μπορεί να τα βάλει κανένας. Θα τον ισοπεδώσει». Πιο ωμά δεν γίνεται: το κράτος ως μπουλντόζα και ο υπουργός στο τιμόνι να χαμογελάει.
Κι αν νομίζαμε ότι πιάσαμε πάτο, ήρθαν οι δηλώσεις του για την Παλαιστίνη να μας θυμίσουν ότι πάντα υπάρχει υπόγειο. «Επιλογή αυτοκτονίας» είπε για τις διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό. Και φυσικά, έτρεξε να επαναλάβει το «ευαγγέλιο» της εξωτερικής πολιτικής: Ισραήλ, ο μεγαλύτερος στρατηγικός σύμμαχος. Σιγά μην έλεγε τίποτα για γενοκτονίες, αίμα και μωρά κάτω από τα ερείπια. Αυτά χαλάνε την εικόνα του πιστού γενίτσαρου του ΝΑΤΟ.
Η Παλαιστινιακή Παροικία Ελλάδας του απάντησε όπως του άξιζε, καταγγέλλοντας τις δηλώσεις του ως εχθρικές προς κάθε έννοια ανθρωπιάς. Αλλά εδώ μιλάμε για Φλωρίδη. Αν είχε ίχνος ντροπής, δεν θα είχε ήδη διανύσει τον δρόμο από το ΠΑΣΟΚ στη ΝΔ με την ταχύτητα που άλλοι αλλάζουν πουκάμισα.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, στο πρόσφατο παρελθόν ξέθαψε και το λεξιλόγιο της πιο ακραίας εθνικοφροσύνης: «πατριώτες» και «προδότες». Μόνο που σήμερα οι «πατριώτες», γι’ αυτόν, είναι όσοι χειροκροτούν το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, ενώ «προδότες» είναι όσοι αρνούνται να κάνουν την πάπια μπροστά στη σφαγή. Ένα copy–paste από τα μαύρα χρόνια, μόνο που τώρα το πουλάει για σύγχρονη πολιτική σοφία.
Να λοιπόν πώς λειτουργεί ο πολιτικός γενίτσαρος: κόβει δεσμούς με τις ρίζες του, ξεχνάει από πού ξεκίνησε, και γονατίζει μπροστά στο νέο του Σουλτάνο. Όσο πιο γελοία πιστός δείχνει, τόσο πιο ψηλά ανεβαίνει στην αυλή. Και ο Φλωρίδης, σε αυτόν τον ρόλο, κατάφερε το ακατόρθωτο: να εμφανίζεται πιο φασίστας από τον Βορίδη, πιο ακροδεξιός από τον Πλεύρη, πιο καρικατούρα κι από τον Άδωνι.
Κι όλα αυτά με φόντο την οικογενειακή παράδοση: τον πατέρα-κομματάρχη της ΕΡΕ στο Κιλκίς, τότε που οι χωροφύλακες έγραφαν ιστορία με ρόπαλα, φακελώματα και εξορίες. Ο γιος δεν έπεσε μακριά απ’ το δέντρο: απλώς άλλαξε κοστούμι, από τη στολή του παλιού κομματάρχη στη γραβάτα του «εκσυγχρονιστή». Το φρόνημα έμεινε ίδιο.
Έτσι καταντάει κανείς «φλουρί κωνσταντινάτο»: γυαλιστερό στην όψη, αλλά από πίσω σφραγισμένο με την πατίνα του πιο μαύρου αυταρχισμού. Ένας πολιτικός γενίτσαρος που θα ’κανε περήφανο κάθε Σουλτάνο της εξουσίας.
Αφήστε μια απάντηση