Ο Κρητικός Νίκος Καζαντζάκης συνήθιζε να γράφει στα έργα του τη φράση: «Τα ύστερα του κόσμου». Αυτή μας έρχεται στο νου όταν διαβάζουμε τις αποκαλύψεις για τα σκοτεινά δίκτυα της μαφίας στην μεγαλόνησο. Το τελευταίο ρεπορτάζ του Βασίλη Λαμπρόπουλου που δημοσιεύεται στα “ΝΕΑ” με τίτλο «Μαφία στην Κρήτη: Ιερωμένοι έδιναν και εντολές… ξυλοδαρμών» αποτυπώνει ένα σκηνικό που ξεπερνά κάθε φαντασία.
Σ’ αυτό παρακολουθούμε:
➤ Έναν πολυετή κύκλο γνωριμιών των αρχηγών του κυκλώματος με πολιτικούς, ντόπιους και εκτός Κρήτης.
➤ Συναλλαγές με παράγοντες της Εκκλησίας, που όχι μόνο κάλυπταν αλλά και συμμετείχαν ενεργά στην εγκληματική οργάνωση.
➤ Κρατικούς λειτουργούς που «διευκόλυναν» με το αζημίωτο τις «επενδύσεις» των μελών.
➤ Αστυνομικούς που άλλοτε παρείχαν προστασία, άλλοτε τροφοδοτούσαν με ναρκωτικά, την ίδια ώρα που άλλοι αξιωματικοί έπεφταν σε σύγκρουση μαζί τους προσπαθώντας να τους ελέγξουν.
➤ Τουλάχιστον τρεις δικαστές, οι δύο μάλιστα ανώτεροι, που σύμφωνα με τις συνομιλίες βοηθούσαν ώστε να αποφευχθεί η προφυλάκιση ή να έρθει γρήγορα η αποφυλάκιση ατόμων με ποινική δράση.
➤ Στρατιωτικούς σε μονάδες του νησιού και στη βάση της Σούδας, ενταγμένους στο δίκτυο διακίνησης ναρκωτικών.
Όλο αυτό το πλέγμα –πολιτικοί, εκκλησία, δικαστές, αστυνομία, στρατός– δείχνει με ανατριχιαστική σαφήνεια πώς λειτουργεί η μαφία όταν γίνεται κράτος εν κράτει.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αποκαλύπτεται ότι ηγετικό στέλεχος της οργάνωσης, με ιστορία εκβιασμών ήδη από τη δεκαετία του ’90 στην Αθήνα, συνδεόταν στενά με «άγιο κληρικό» της Κρήτης. Έναν κληρικό που παρουσιαζόταν ως «σεβάσμιος» και «δημοφιλής», που δεχόταν επισκέψεις κορυφαίων πολιτικών της χώρας, αλλά και ξένων διπλωματών. Παρά τις προειδοποιήσεις για τις σκοτεινές επιλογές του, συνεχίστηκε να χαίρει δημόσιου κύρους. Και σήμερα, οι επισυνδέσεις αποκαλύπτουν ότι δεν δίσταζε να δίνει εντολές ακόμη και για ξυλοδαρμούς.
Αν αυτό δεν είναι ηθική και πολιτική κατάρρευση, τότε τι είναι;
Η Κρήτη –τόπος με βαριά ιστορία αγώνων και αντίστασης– σπιλώνεται από ένα δίκτυο διαφθοράς που ξεκινά από τον υπόκοσμο και φτάνει στα υψηλότερα κλιμάκια του πολιτικού, δικαστικού και εκκλησιαστικού μηχανισμού.
Κι εδώ επιστρέφουμε στον Καζαντζάκη: «Τα ύστερα του κόσμου». Γιατί όταν οι «πνευματικοί πατέρες» μετατρέπονται σε μαφιόζους, οι δικαστές σε μεσολαβητές ποινικών και οι κρατικοί λειτουργοί σε λακέδες του υποκόσμου, τότε πράγματι ζούμε την πλήρη αποκάλυψη της σήψης του συστήματος. Και αυτή η σήψη δεν αφορά μόνο την Κρήτη είναι η αντανάκλαση του σαπισμένου πολιτικού και κοινωνικού οικοδομήματος σε όλη τη χώρα, όπως γράφει και η Χρύσα Κακατσάκη σήμερα σε ένα άρθρο της στο Documento
Αφήστε μια απάντηση