Οι μεν προσπαθούν χρόνια τώρα να καθιερώσουν την 9η του Μάη σαν «ημέρα της Ευρώπης». Μόνοι τους τη γιορτάζουν, χωρίς να συγκινούν κανέναν άλλο. Φέτος, έφτασαν στο σημείο να απαγορεύσουν να κυματίσει στο Βερολίνο η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο. Για ξεκάρφωμα, απαγόρευσαν και τις σημαίες της Ρωσίας και της Ουκρανίας. Εκλεισαν και μια σειρά μνημεία και μουσειακούς χώρους, όπου κάθε χρόνο γίνονταν εκδηλώσεις προς τιμήν εκείνων που απελευθέρωσαν την Ευρώπη από τη ναζιφασιστική πανούκλα. Βρήκαν την ευκαιρία…
Τι σχέση έχει η κόκκινη σημαία του κομμουνισμού, η σημαία του πρώτου στην Ιστορία εργατικού κράτους, η σημαία του Κόκκινου Στρατού με τα εκατομμύρια των νεκρών και των τραυματιών, με τις σημαίες δυο αστικών κρατών που προέκυψαν από την κατάρρευση του παλινορθωμένου καπιταλισμού; Οση σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο.
Οι δε, χρόνια τώρα, προσπαθούν να καπηλευτούν τη μεγάλη αντιφασιστική νίκη της Ενωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών και του Κόκκινου Στρατού της, ενσωματώνοντάς την στο ιμπεριαλιστικό αφήγημα του μεγαλορώσικου εθνικισμού.
Οχι, τα στρατεύματα που θα παρελάσουν σήμερα στην κόκκινη πλατεία της Μόσχας, με επικεφαλής την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο, δεν είναι ο Κόκκινος Στρατός. Είναι ο στρατός της ιμπεριαλιστικής Ρωσίας του Πούτιν και της κλίκας του, των καπιταλιστών και των γαιοκτημόνων. Ενας στρατός που έχει εμπλακεί σ’ έναν αιματηρό ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, αντιμέτωπος με το στρατό-αντιπρόσωπο του ΝΑΤΟ και της Δύσης. Εναν πόλεμο αντιδραστικό, για το ξαναμοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής.
Η σημαία του Κόκκινου Στρατού στα χέρια του ιμπεριαλιστικού στρατού της Ρωσίας είναι ένα κουρελόπανο. Ως εικόνα είναι η ίδια, όμως αυτά που συμβολίζει είναι η μέρα με τη νύχτα σε σχέση με αυτά που συμβόλιζε στα χέρια του Κόκκινου Στρατού. Δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς το σημαίνον από το σημαινόμενο.
Δεν είναι η πρώτη φορά, άλλωστε, που επαναστατικά σύμβολα έχουν κυλιστεί στο βούρκο από άθλιους καπήλους. Εδώ οι σοσιαλδημοκράτες επί πολλές δεκαετίες (ίσως το κάνουν ακόμη) ξεκινούσαν και έκλειναν τα συνέδριά τους με τη Διεθνή! Και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κάτω από την ελληνική σημαία πολέμησε, όμως αυτή η σημαία πέρασε στα χέρια των μοναρχοφασιστών και την κουνάνε πια οι κάθε είδους εθνικιστές Ελληνάρες. Ελληνικές σημαίες κρεμάστηκαν και στα κάγκελα του Πολυτεχνείου το 1973, όμως η σημαία που περιφέρει κάθε χρόνο στις 17 Νοέμβρη η ξεφτιλιασμένη φοιτητική παράταξη του ΠΑΣΟΚ, βγάζοντάς την από το σεντούκι, δεν έχει καμιά σχέση με όσα η ίδια σημαία συμβόλιζε στην πύλη του Πολυτεχνείου, προτού περάσει από πάνω της το τανκ της χούντας.
Οσο για τους ιμπεριαλιστές του Κρεμλίνου, μια φορά το χρόνο θυμούνται τη σημαία του Κόκκινου Στρατού, όπως μια φορά το χρόνο θυμούνται να αποκαλέσουν το Βόλγογκραντ Στάλινγκραντ, στην επέτειο της μεγαλύτερης νίκης του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Αλλωστε, είναι ο Πούτιν που για να εξαπολύσει τον πόλεμο στην Ουκρανία εκτίναξε στα ύψη τον μεγαλορωσικό σοβινισμό, κατηγορώντας τους Μπολσεβίκους, τον Λένιν και τον Στάλιν, για… εθνικά εγκλήματα, επειδή αναγνώρισαν την Ουκρανία ως ανεξάρτητη χώρα, που ως Σοσιαλιστική Δημοκρατία εντάχθηκε στην ΕΣΣΔ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ: Οι αναθεωρητές της Ιστορίας: Μεγαλορώσοι και ουκρανοί εθνικιστές
Η 9η του Μάη ούτε «μέρα της Ευρώπης» είναι ούτε μέρα του μεγαλορώσικου σοβινισμού και της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του Κρεμλίνου. Ο,τι και να κάνουν, η 9η Μάη ήταν, είναι και θα παραμείνει η Μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών. Και σύμβολό της ήταν, είναι και θα παραμείνει η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο, καρφωμένη στην κορυφή του Ράιχσταγκ στο Βερολίνο, στην καρδιά του ναζιστικού τέρατος. Στα χέρια αγωνιστούν που ξέρουν να την τιμούν και όχι στα χέρια της ιμπεριαλιστικής στρατιάς του Πούτιν.
Στις 9 Μάη του 1945, η ναζιστική Γερμανία συνθηκολόγησε άνευ όρων και ουσιαστικά επήλθε το τέλος του φασιστικού άξονα (η Ιαπωνία θα συνθηκολογήσει λίγους μήνες αργότερα). Ηδη από τα τέλη του Απρίλη ο Κόκκινος Στρατός είχε μπει στο Βερολίνο και έδωσε έτσι το τέλος ενός πολυετούς και αιματηρού πολέμου (περίπου 50 εκατομμύρια νεκροί). Η φασιστική μηχανή που αιματοκύλησε τους λαούς είχε πλέον ηττηθεί. Η κόκκινη σημαία καρφωμένη στο Ράιχσταγκ έδειχνε ποιοι ήταν αυτοί που συνεισέφεραν περισσότερο από όλους σ’ αυτή τη νίκη.
Την ίδια μέρα, σε διάγγελμά του ο Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν έλεγε:
«Πριν από τρία χρόνια ο Χίτλερ δήλωσε δημόσια πως μέσα στα καθήκοντά του περιλαμβάνεται και ο διαμελισμός της Σοβιετικής Ενωσης και η απόσπαση από αυτή του Καυκάσου, της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας, των Βαλτικών και άλλων περιοχών. Δήλωσε ξεκάθαρα: ‘‘Θα εξοντώσουμε τη Ρωσία ώστε να μην μπορέσει ποτέ πια να σηκωθεί’’. Αυτό ήταν πριν τρία χρόνια. Δεν ήταν όμως τυχερό να πραγματοποιηθούν οι παράφρονες ιδέες του Χίτλερ. Η πορεία του πολέμου τις εξανέμισε. Στην πραγματικότητα έγινε κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που έλεγαν μέσα στο παραλήρημά τους οι χιτλερικοί. Η Γερμανία τσακίστηκε κατακέφαλα. Τα γερμανικά στρατεύματα συνθηκολογούν. Η Σοβιετική Ενωση πανηγυρίζει τη νίκη, αν και δεν ετοιμάζεται ούτε να διαμελίσει, ούτε να εκμηδενίσει τη Γερμανία».
Σ’ αυτά τα λόγια του σοβιετικού ηγέτη αντικαθρεφτίζονται με χαρακτηριστικό τρόπο δυο κόσμοι. Από τη μια ο κόσμος του κεφαλαίου (ο φασισμός ήταν η ανοικτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, σοβινιστικών και ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου, όπως σωστά τον είχε ορίσει η Κομμουνιστική Διεθνής) και από την άλλη ο κόσμος του προλεταριάτου και των λαών, όπως τον εκπροσωπούσε η πρώτη σοσιαλιστική χώρα που γνώρισε η Ιστορία.
Είναι αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός (όσο κι αν οι ανά τον κόσμο αστοί κάνουν το παν για να το θολώσουν), ότι δε θα μπορούσε να κερδηθεί ο πόλεμος αν δεν υπήρχαν η ΕΣΣΔ και οι κομμουνιστές. Η Σοβιετική Ενωση με τον Κόκκινο Στρατό υπήρξε παράδειγμα απαράμιλλου ηρωισμού. Οι θυσίες της ήταν αμέτρητες, από τα εκατομμύρια των νεκρών ως τις κατεστραμμένες πόλεις και χωριά, τους ανάπηρους και τα ορφανά.
Μόνο ένας λαός σαν το σοβιετικό μπορούσε να επιδείξει τέτοιο μεγαλείο. Γιατί ο πόλεμος αυτός ήταν για τους σοβιετικούς ένας δίκαιος πόλεμος απέναντι στο ναζιστικό κτήνος που αντιπροσώπευε την αντεπανάσταση, ήθελε να αφανίσει τους μπολσεβίκους και να επαναφέρει το καθεστώς που κουμάντο έκανε ο βιομήχανος και ο τσιφλικάς με τη βοήθεια δικαστών και χωροφυλάκων. Αυτά αποτελούσαν παρελθόν για το σοβιετικό λαό.
Εδώ πρέπει να υπογραμμιστεί η σημασία της σοβιετικής εξουσίας και του Κομμουνιστικού Κόμματος στη διεξαγωγή του αντιφασιστικού αγώνα. Γιατί η πολύ υψηλού βαθμού ηθικοπολιτική ενότητα που υπήρχε μεταξύ κυβέρνησης και λαού είναι παράγωγο των έργων του μπολσεβίκικου κόμματος για την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού συστήματος που διαρκώς αναπτυσσόταν. Ο λαός είχε δει τα θετικά του μη εκμεταλλευτικού συστήματος και τον αγώνα των κομμουνιστών, γι’ αυτό και τους είχε πλήρη εμπιστοσύνη.
Στις 24 Μάη, λίγες μέρες μετά την υπογραφή της συνθηκολόγησης, ο Ι.Β. Στάλιν είχε πει σε μια εκδήλωση προς τιμή των διοικητών του Κόκκινου Στρατού:
«Η κυβέρνησή μας δεν έκανε λίγα λάθη. Υπήρξαν στιγμές που η κατάσταση ήταν απελπιστική, το 1941-1942, τότε που υποχωρώντας ο στρατός μας εγκατέλειπε τα πάτρια χωριά και τις πόλεις της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας, της Μολδαβίας, της επαρχίας του Λένινγκραντ, των βαλτικών χωρών, της Καρελοφινλανδικής δημοκρατίας. Και τα εγκατέλειπε γιατί δεν υπήρχε άλλη διέξοδος.
Ενας άλλος λαός θα μπορούσε να πει στην κυβέρνηση του: δε δικαιώσατε τις προσδοκίες μας, φύγετε από ‘δω, θα βάλουμε άλλη κυβέρνηση που θα κλείσει ειρήνη με τη Γερμανία και θα μας εξασφαλίσει ησυχία. Ο ρωσικός λαός όμως δεν το έκανε, γιατί πίστευε στην ορθή πολιτική της κυβέρνησής του και υποβλήθηκε σε θυσίες για να εξασφαλίσει τη συντριβή της Γερμανίας. Και η εμπιστοσύνη αυτή του ρωσικού λαού προς τη σοβιετική κυβέρνηση αποτέλεσε την αποφασιστική εκείνη δύναμη που εξασφάλισε την ιστορική νίκη ενάντια στον εχθρό της ανθρωπότητας, ενάντια στο φασισμό.
Ευχαριστώ το ρωσικό λαό γι’ αυτή την εμπιστοσύνη. Στην υγειά του ρωσικού λαού».
Τα λόγια αυτά του Ι.Β. Στάλιν περιγράφουν με συνοπτικό τρόπο τη σημασία ενότητας λαού-κυβέρνησης.
Η συμβολή των κομμουνιστών στην αντιφασιστική νίκη δεν περιορίζεται όμως στα όρια της ΕΣΣΔ. Στις χώρες της Ευρώπης δημιουργήθηκαν αντάρτικοι στρατοί και αντιστασιακές ομάδες, με τους κομμουνιστές να είναι πρωτεργάτες και να δίνουν ξεκάθαρα το στίγμα τους σε αυτά τα κινήματα. Από τα παρτιζάνικα κινήματα της Ελλάδας, της Αλβανίας, της Γιουγκοσλαβίας και αλλού, μέχρι τον Λαϊκό Στρατό της Κίνας (που πολεμούσε τους γιαπωνέζους φασίστες εισβολείς), οι κομμουνιστές υπήρξαν η ψυχή και η καρδιά του αντιφασιστικού αγώνα και αυτό δεν μπορεί να σβηστεί από την Ιστορία.
Η αστική τάξη, βέβαια, κάνει προσπάθειες να παραποιήσει την ιστορία και να σβήσει όχι μόνο την προσφορά των κομμουνιστών στη νίκη αλλά ακόμα και τον αντιφασιστικό χαρακτήρα του πολέμου, ο οποίος χωρίς την ΕΣΣΔ και το αντιφασιστικό αίσθημα και αγώνα των λαών της υφηλίου θα ήταν απλά ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος για το μοίρασμα της Γης. Η Ευρωπαϊκή Ενωση από το 1985 μετονόμασε την Ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης σε «Ημέρα της Ευρώπης». Μια γενική νεφελώδης ονομασία που έχει ως σκοπό να αποσυνδέσει τη νίκη απέναντι στη Γερμανία από τον αντιφασισμό. Για να κρύψει το γεγονός ότι ο φασισμός έχει ως μήτρα το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.
Εδώ είναι ένας ακόμα τομέας που αστοί ιστορικοί και διάφοροι ακαδημαϊκοί, δεκαετίες τώρα, προσπαθούν να θολώσουν τα νερά, παρουσιάζοντας το φασισμό σαν ένα σύστημα «έξω και πέρα» από τον καπιταλισμό. Με αερολογίες και γενικότητες περί του ιερού θεσμού της δημοκρατίας και της ελευθερίας των ιδεών πετάνε τη μπάλα στην εξέδρα.
Ο πιο σωστός θεωρητικά ορισμός για το τι είναι και τι αντιπροσωπεύει ο φασισμός δόθηκε από την Κομμουνιστική Διεθνή: «Ο φασισμός είναι μια φανερά τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σωβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου… Ο φασισμός δεν είναι μια διακυβέρνηση πάνω από τάξεις, ούτε μια διακυβέρνηση της μικροαστικής τάξης ή του κουρελοπρολεταριάτου ενάντια στο χρηματιστικό κεφάλαιο. Ο φασισμός αποτελεί την ίδια την εξουσία του χρηματιστικού κεφαλαίου. Είναι η οργάνωση της τρομοκρατικής καταπίεσης της εργατικής τάξης και των επαναστατικών στρωμάτων της αγροτιάς και της διανόησης. Στην εξωτερική πολιτική ο φασισμός, υποδαυλίζοντας το μίσος απέναντι στα άλλα έθνη, αντιπροσωπεύει τον επιθετικό μιλιταρισμό στην πιο κτηνώδη μορφή του».
Τη νίκη απέναντι σε ένα τέτοιο σάπιο σύστημα γιορτάζουν οι λαοί της υφηλίου κάθε 9 Μάη και τιμούν τη μνήμη όσων αγωνίστηκαν και όσων έπεσαν και όχι την «Ημέρα της Ευρώπης».
Η Παρέλαση της Νίκης
Οσο για την Παρέλαση της Νίκης δεν έχουμε ανάγκη να δούμε την επίδειξη ισχύος του ιμπεριαλιστικού στρατού της Ρωσίας. Υπάρχουν τα ντοκουμέντα από την πρώτη Παρέλαση της Νίκης.
24 Ιούνη του 1945. Μόσχα, Κόκκινη Πλατεία. Η πρώτη και ανεπανάληπτη Παρέλαση της Νίκης του θριαμβευτή Κόκκινου Στρατού. Επικεφαλής της παρέλασης ο στρατάρχης Ροκοσόφσκι ιππεύοντας με τον υπασπιστή του σε μαύρα άλογα. Δίνουν αναφορά στον στρατάρχη Ζούκοφ που ιππεύει, όπως και ο υπασπιστής του, σε άσπρο άλογο. Στην εξέδρα του μαυσωλείου του Λένιν η μπολσεβίκικη πολιτική και στρατιωτική ηγεσία: ο Στάλιν, ο Μόλοτοφ, ο Μαλενκόφ, ο Καλίνιν, ο Βοροσίλοφ, ο Μπουντιόνι κ.ά. Ζούκοφ και Ροκοσόφσκι επιθεωρούν έφιπποι τα παραταγμένα τμήματα του Κόκκινου Στρατού, υπό τις ιαχές των νικητών. Μετά ο Ζούκοφ ανεβαίνει στην εξέδρα του Μαυσωλείου και απευθύνεται σε στρατιώτες και πολίτες.
Η ΕΣΣΔ γιορτάζει τη νίκη στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο. Τα στρατεύματα που παρελαύνουν δεν έχουν εθνική ταυτότητα αλλά σοβιετική ενωσιακή ταυτότητα. Τα μέτωπα και οι πόλεις που αναφέρονται, το Λένινγκραντ, η Μόσχα, το Μινσκ, το Κίεβο, η Οδησσός κ.ά. δεν αναφέρονται ως πρωτεύουσες ή πόλεις Δημοκρατιών της Ενωσης, αλλά ως μέτωπα και πόλεις της ενιαίας σοβιετικής σοσιαλιστικής πατρίδας. Οι σημαίες των ηττημένων ναζιστικών στρατευμάτων σωριάζονται σε σωρό μπροστά στο μαυσωλείο του Λένιν, στα πόδια της σοβιετικής ηγεσίας.
Αυτή είναι η απάντησή μας στον βρομιάρη καγκεμπίτη του Κρεμλίνου και στους νεοναζιστές του Κιέβου. Δείτε τη σύντομη βερσιόν του φιλμ που τράβηξαν διάσημοι σοβιετικοί κινηματογραφιστές (με αγγλικούς υπότιτλους). Οχι με διάθεση νοσταλγίας αλλά με όρεξη για γνώση.
Πηγή: ΚΟΝΤΡΑ
Αφήστε μια απάντηση