Σαν βασική πηγή της ανάρτησής μας χρησιμοποιούμε το πολύ καλό βιβλίο του Νίκου Κ. Καρκάνη: “ΟΙ ΔΟΣΙΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ. Δίκες – Παρωδία (ντοκουμέντα, αποκαλύψεις, μαρτυρίες)”
Ή πλουτοκρατική ολιγαρχία, οι πολιτικοί και στρατιωτικοί της εκπρόσωποι (στρατηγοί, ναύαρχοι κλπ.), η πνευματική ηγεσία και η ηγεσία της εκκλησίας που είχαν επίγνωση ότι το κατοχικό καθεστώς στηριζόταν στη βία και το χαφιεδισμό αισθάνονταν ανίσχυροι όσο έβλεπαν να αναπτύσσεται το κίνημα αντίστασης και ο λαός να σηκώνει κεφάλι.
Πανικόβλητοι, όχι, φυσικά, από την τριπλή φασιστική κατοχή, άλλα από τη Λαϊκή Αντίσταση, που ορθωνόταν και δυνάμωνε ματωμένη σε σκληρούς αγώνες κατά των καταχτητών, όπλιζαν σε συνεργασία με τούς Γερμανούς τις δικές τους δυνάμεις που θα μπορούσαν να τις αντιπαρατάξουν στην ώρα αιχμής, δηλαδή για την κάλυψη του κενού που θα δημιουργούνταν όταν θα έφευγαν οι Γερμανοί και πριν φτάσουν οι Βρετανοί.
Και αυτοί οι εγκληματίες που έβαψαν με τα χέρια τους από αίμα του ελληνικού λαού, συνεργαζόμενοι με τις δυνάμεις κατοχής, μετά την απελευθέρωση της χώρας μας όχι απλώς δεν τιμωρήθηκαν αλλά έγιναν οι στυλοβάτες του αστικού μεταβαρκιζιανού κράτους.
Ασ’ πιάσουμε το θέμα από την αρχή.
Ο I. Ράλλης είπε πως είχε εντολή να μείνει στην εξουσία, ώσπου να ’ρθουν οι Βρετανοί!
Ό Μανιαδάκης είχε πει στον Μπουραντά φεύγοντας για τη Μέση Ανατολή να συνεργαστεί και ότι αυτός θα ξανάρθει. Το λαό και όχι τούς Γερμανούς φοβόταν. Μάλιστα, φρόντιζαν να χρησιμοποιούν τους καταχτητές για να τρομοκρατήσουν, να μην αφήσουν το λαό να πάρει την εξουσία μετά την απελευθέρωση.
Συγκρότησαν δυνάμεις ασφαλείας ισχυρές. Δύναμη πυρός μιας μεραρχίας, είπε ο Μπουραντάς, διέθετε το μηχανοκίνητο που διοικούσε. Και τα όπλα αυτά τα πήρε όχι μόνο από τούς καταχτητές, άλλα και τους Βρετανούς και την κυβέρνηση του Καϊρου.
Συμφωνήσαμε θα πει ο Εβερτ με τον Γ. Παπανδρέου πριν φύγει για τη Μέση Ανατολή να μας στείλει όπλα. Και έστειλε. Τα παρέλαβε η «X» και ο ΕΔΕΣ Αθήνας, τον οποίο στις 19.2.44 στην Πλάκα-Μυρόφυλλο ο ΕΔΕΣ του βουνού τον αποκήρυσσε σαν προδοτικό.
Αλλά κι αυτά τα προδοτικά Σώματα Ασφαλείας που οργάνωσαν με τους Γερμανούς και τους Αγγλους τα θεωρούσαν ανεπαρκή. Ηθελαν στρατό. Προχώρησαν στη συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφάλειας που επάνδρωσαν με αξιωματικούς που έστελνε εκεί η «Στρατιωτική Ιεραρχία» των αντιστράτηγων. Ομως κάτω από την πίεση του ΕΑΜ αναγκάζονταν να αποκηρύξουν τα Τάγματα Ασφαλείας. Να τί έλεγαν οι Σύμμαχοι και το Κάιρο γι’ αυτά:
«Ο ίδιος ο Ράλλης Γερμανός καγκελάριος της Ελλάδος…» (Ραδιοστ. Καΐρου 13.2.44 και Λονδίνου 16.7.44).
«… σκοπός των οποίων (ταγμάτων ασφαλείας) είναι να βοηθήσουν τον εχθρό… Υποβοηθούν τον κατακτητή με Αντικειμενικό σκοπό να αναβάλλουν τη μέρα τη Απελευθέρωσης του Ελληνικού Λαού» (Αϊζενχάουερ 3.1.44).
Η Αποκήρυξη όμως αυτή προκαλούσε Αντιδράσεις των δοσιλόγων στη κατεχόμενη Ελλάδα και κυρίως από κείνους που πρωτοστατούσαν στη συγκρότηση των Ταγμάτων. Ο Αρχηγός των Εθνικών Φιλελευθέρων Στυλ. Γονατάς έγραφε σε επιστολή του προς την κυβέρνηση του Κάιρου με ημερομηνία «Άθήναι 22 Φεβρουάριου 1944»:
«… Και το ραδιόφωνον του Λονδίνου εξυμνεί την ηρωικήν έν Ελλάδι ανταρτικήν δράσιν, εξάπτει τα πνεύματα και ενισχύει ηθικώς το ΕΑΜ. Τα Τάγματα Ασφαλείας απετέλεσαν το μόνον δι’ αυτούς αντίπαλον δέος. Από πού άλλου θα ηρύοντο αυτά τα όπλα, παρά μόνον από τούς Γερμανούς;
Και ήδη ζητούνται από παντού σχεδόν (Πάτρας, Τρίπολιν, Καλάμας, Κόρινθον, Λαμίαν κλπ.) να τους αποσταλούν τμήματα Ταγμάτων Ασφαλείας διά ν’ αποτινάξουν τον εαμικόν ζυγόν, ο οποίος είναι βαρύς, σκληρός και δυσβάστακτος. Ο πολύς κόσμος δεν βλέπει το γερμανικό διά το μέλλον της Ελλάδος κίνδυνον, μετά την κρίσιν Ιδία του πολέμου υπέρ των Συμμάχων, άλλα βλέπει τρομερόν κίνδυνον διά τον τόπον, την επικράτησιν των κομμουνιστών, έστω και προσωρινώς μετά την απελευθέρωσιν και προτιμά να συμμαχήση με τον διάβολον ακόμη, διά να τους αποκλείση την πιθανότητα της επικρατήσεως».
(Από το βιβλίο Τσουδερού, «Ελληνικές ανωμαλίες στη Μέση Ανατολή», σελ. 112).
Ο πρωθυπουργός της Κυβέρνησης Ενότητας Γ. Παπανδρέου στο διάγγελμά του στις 7.9.44 έγραφε:
«..Υπάρχουν και σκιές, τα Τάγματα Ασφαλείας και οι Έλληνες γενικά στην υπηρεσία του κατακτητού εναντίον Ελλήνων. Το Εθνικόν Συνέδριον Λιβάνου κατήγγειλε και τας δύο κατηγορίας. Η Εθνική κυβέρνησις αναγνωρίζει την καταγγελίαν αυτήν. Παραγγέλλομεν να εγκαταλείψουν τας υπηρεσίας των οι ευρισκόμενοι εις συνεργασίαν με τας υπηρεσίας του εχθρού αμέσως. Εις όποιον βοηθεί τον εχθρόν θα έπιβληθή αμείλικτος τιμωρία».
Βέβαια ότι τα αποκήρυσσαν αυτό δε σημαίνει ότι σκόπευαν ειλικρινά να τα διαλύσουν. Γιατί υπάρχει η επιστολή Γ. Παπανδρέου από το Κάιρο προς τον Χρύσανθο που έγραφε: «Πιστεύω να υπάρχει κάποιος αυτού όπου θα ’χει μυαλό, ώστε να μην επιτρέψει τη διάλυση των Ταγμάτων».
Η κυβέρνηση I. Ράλλη και τα όργανά της ανοιχτά υποστήριζαν το 1943 ότι είχαν εντολή των Άγγλων να φτιάξουν τα Τάγματα.
Τότε η ΚΕ του ΕΑΜ διαμαρτυρήθηκε προς τους τρεις Συμμάχους Αμερικανούς, Ρώσους και Άγγλους — και οι τελευταίοι Αναγκάστηκαν να τα αποκηρύξουν ανοιχτά. Κρυφά όμως συνέχιζαν να τα ενισχύουν παίζοντας διπλό παιχνίδι!
Συνήγορος όμως των Ταγμάτων ’Ασφαλείας παρουσιάστηκε σχεδόν σύσσωμος ο παλιός Αστικός πολιτικός κόσμος στη δίκη των δοσιλόγων.
Ο I. Θεοτόκης είπε: «Τα Τάγματα Ασφαλείας ειργάθησαν διά την εμπέδωσιν της τάξεως. Ανάλογα ευμενή αισθήματα εδοκίμαζε τότε ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος. Aι κυβερνήσεις κατοχής εξυπηρέτησαν τα ελληνικά συμφέροντα…».
Ο Δ. Μάξιμος, που μετά την απελευθέρωση διατέλεσε πρωθυπουργός, στην ίδια δίκη κατέθεσε: «Τα Τάγματα Ασφαλείας δι’ όλους ήμάς υπήρξαν χρησιμότατα… Ο λαός ανέπνεε μόλις έβλεπε τα Τάγματα…».
Ασφαλώς η φωτογραφία αυτή και άλλες παρόμοιες αποτελούν μια επιβεβαίωση των όσων ισχυρίστηκε ο Δ. Μάξιμος!
Τα Τάγματα Ασφαλείας, ανεξάρτητα από τις διάφορες ονομασίες που έπαιρναν κατά τόπους, όλα πολέμησαν στο πλευρό των Γερμανών εναντίον του ΕΛΑΣ και η δύναμή τους ήταν πάνω από 30 χιλιάδες.
Ανάμεσα τους διακρίνονται οι οργανώσεις: «X», ΠΑΟ, ΕΔΕΣ Αθήνας, ΕΑΣΑΔ, ΕΕΣ Πούλος, Κισά Μπατζάκ, Μιχάλ Αγάς, ΕΟΚ, Παπαδόγκονας κλπ.
Πιο συγκεκριμένα τα τμήματα αυτά ήταν: Πελοποννήσου (Δ. Παπαδόγκονας, Κουρκουλάκος – Ζερβέας – Μπακογιάννης – Βρεττάκος – Κατσαρέας κλπ.) 9.000 άνδρες, Αθήνας (I. Πλυτζανόπουλος, Γρίβας, ΕΔΕΣ κλπ.) 5.000, Δ. και Α. Στερεάς Ελλάδας (Τολιόπουλος, X. Γερακίνης κλπ.) 3.000, Μακεδονίας-Θεσσαλίας (Πούλος, ΠΑΟ, Κισά Μπατζάκ, Δάγκουλας, Χρυσοχόου, ΕΑΣΑΔ κλπ.) σύνολο 10.000.
Φυσικά στις δυνάμεις αυτές πρέπει να προστεθούν και οι 3.000 περίπου του Τσάους Άντών που συνεργάστηκε με τους Βουλγάρους.
Ολοι αυτοί οργανώθηκαν και οπλίστηκαν από τους Γερμανούς, άλλα και τους Βρετανούς. Και φυσικά χρησιμοποιήθηκαν και από τους δύο καταχτητές για τις ιδιαίτερες επιδιώξεις τους. Και υπάρχουν για τη συνεργασία τους αυτή πολλά γνήσια ντοκουμέντα που δεν μπορεί κανένας ν’ αμφισβητήσει.
Οι κατά τόπους αρχηγοί του Εθελοντικού Εθνικού Στρατού (ΕΕΣ) π.χ. που συνεργάζονταν με τους γερμανούς και βούλγαρους κατακτητές, με την ευκαιρία της διάσωσης του Χίτλερ από την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του από αντιφασίστες Γερμανούς έστειλαν το παρακάτω τηλεγράφημα:
Πρός τόν Χίτλερ Φύρερ τής Γερμανίας.
‘Ημείς οί ‘ Ελληνες, οί όποιοι μετά τών έντιμων καί άνδρείων γερμανών στρατιωτών άγωνιζόμεθα έντός τού Εδάφους τής αίωνίας ήμών πατρίδος ύπέρ τών αίωνίων Ιδεωδών τού ευρωπαϊκού πολιτισμού, τής θρησκείας, τής οίκογενείας καί τής πατρίδος, ύμνούμεν καί δοξάζομεν τόν προστάτην ύμών καί φιλεύσπλαχνον Θεόν, ό όποιος έσωσεν ύμάς τόν μέγαν Φύρερ τής Γερμανίας καί όλοκλήρου τής Εύρώπης άπό τούς όνυχας τού κακού καί πονηρών δαιμόνιων, οί όποιοι θέλησαν νά Σάς δολοφονήσουν.
Έπ’ εύκαιρία τής διασώσεώς Σας, έκφράζομεν πρός ύμάς τά άδελφικά φιλικά μας αισθήματα καί δεόμεθα τού παντοδυνάμου Θεού, νά χαρίση είς ύμάς ζωήν καί Ικανότητα πρός δράσιν διά νά άγωνισθήτε ύπέρ τής Είρήνης, διά νά άγωνισθήτε έναντίον τών έβραιοπλουτοκρατών καί τών άηαισίων πρακτόρων τής Μόσχας έναντίον τών κοινών αύτών δολοφόνων καί έχθρών τής πραγματικής έλευθερίας και τής εύημερίας του άγωνιζόμενου καί τίμιου λαού, όλοκλήρου τής άνθρωπότητος.
Θεσσαλονίκη 22.7.1944.
Οί άρχηγοί του ’Εθελοντικού ’Εθνικού Ελληνικού Στρατού Κισά Μπατζάκ, Μιχαήλ Παπαδόπουλος, Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος, Καπνόπουλος, Παναγιώτης Δαδούλης.
Παρόμοιο τηλεγράφημα προς το Χίτλερ είχε στείλει και ο συνταγματάρχης Δ. Παπαδόγγονας, αρχηγός Ταγμάτων Ασφάλειας Πελοποννήσου, στο οποίο ανάφερε:
«Αναφέρω ότι έν όνόματι τών όπ’ έμέ έλληνικών σχηματισμών τής Πελοπόννησου άπηύθυνα σήμερα πρός τόν Φύρερ τό κάτωθι τηλεγράφημα. Χιλιάδες άξιωματικών καί άνδρών μου… διαδηλούν τήν άγανάκτησίν των… Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΦΡΟΥΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΦΥΛΑΤΤΕΙ ΤΟΝ ΦΥΡΕΡ…
Οί άξιωματικοί καί οί άνδρες μου ύστανται πάντοτε έτοιμοι συμφώνως πρός τάς έντολάς του Φύρερ καί τάς κατευθυντηρίους αύτού γραμμάς.
Αί γερμανικοί ένοπλοι δυνάμεις ΜΑΣ ΕΝΙΣΧΥΣΑΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΧΟΡΗΓΗΣΕΩΣ ΟΠΛΩΝ, άπευθύνω τήν παράκλησιν πρός ύμάς νά μάς ένισχύσετε διά τής χορηγήσεως ΕΛΑΦΡΩΝ ΚΑΙ ΒΑΡΕΩΝ ΟΠΛΩΝ ΠΕΖΙΚΟΥ ΔΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΩΜΕΝ ΤΟΥΣ ΕΙΣ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΑ ΣΗΜΕΙΑ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΜΑΣ κατά τάς δυσχερείς των διαδρομάς πρός άνεφοδιασμόν διά μέσου τής χώρας».
Αλλά κι αυτά τα προδοτικά Σώματα Ασφαλείας που οργάνωσαν με τους Γερμανούς και τους Αγγλους τα θεωρούσαν ανεπαρκή. Ηθελαν στρατό. Προχώρησαν στη συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφάλειας που επάνδρωσαν με αξιωματικούς που έστελνε εκεί η «Στρατιωτική Ιεραρχία» των αντιστράτηγων. Ομως κάτω από την πίεση του ΕΑΜ αναγκάζονταν να αποκηρύξουν τα Τάγματα Ασφαλείας. Να τί έλεγαν οι Σύμμαχοι και το Κάιρο γι’ αυτά:
«Ο ίδιος ο Ράλλης Γερμανός καγκελάριος της Ελλάδος…» (Ραδιοστ. Καΐρου 13.2.44 και Λονδίνου 16.7.44).
«… σκοπός των οποίων (ταγμάτων ασφαλείας) είναι να βοηθήσουν τον εχθρό… Υποβοηθούν τον κατακτητή με Αντικειμενικό σκοπό να αναβάλλουν τη μέρα τη Απελευθέρωσης του Ελληνικού Λαού» (Αϊζενχάουερ 3.1.44).
Η Αποκήρυξη όμως αυτή προκαλούσε Αντιδράσεις των δοσιλόγων στη κατεχόμενη Ελλάδα και κυρίως από κείνους που πρωτοστατούσαν στη συγκρότηση των Ταγμάτων. Ο Αρχηγός των Εθνικών Φιλελευθέρων Στυλ. Γονατάς έγραφε σε επιστολή του προς την κυβέρνηση του Καΐρου με ημερομηνία «Άθήναι 22 Φεβρουάριου 1944»:
«… Και το ραδιόφωνον του Λονδίνου εξυμνεί την ηρωικήν έν Ελλάδι ανταρτικήν δράσιν, εξάπτει τα πνεύματα και ενισχύει ηθικώς το ΕΑΜ. Τα Τάγματα Ασφαλείας απετέλεσαν το μόνον δι’ αυτούς αντίπαλον δέος. Από πού άλλου θα ηρύοντο αυτά τα όπλα, παρά μόνον από τούς Γερμανούς;
Και ήδη ζητούνται από παντού σχεδόν (Πάτρας, Τρίπολιν, Καλάμας, Κόρινθον, Λαμίαν κλπ.) να τους αποσταλούν τμήματα Ταγμάτων Ασφαλείας διά ν’ αποτινάξουν τον εαμικόν ζυγόν, ο οποίος είναι βαρύς, σκληρός και δυσβάστακτος. Ο πολύς κόσμος δεν βλέπει το γερμανικό διά το μέλλον της Ελλάδος κίνδυνον, μετά την κρίσιν Ιδία του πολέμου υπέρ των Συμμάχων, άλλα βλέπει τρομερόν κίνδυνον διά τον τόπον, την επικράτησιν των κομμουνιστών, έστω και προσωρινώς μετά την απελευθέρωσιν και προτιμά να συμμαχήση με τον διάβολον ακόμη, διά να τους αποκλείση την πιθανότητα της επικρατήσεως».
(Από το βιβλίο Τσουδερού, «Ελληνικές ανωμαλίες στη Μέση Ανατολή», σελ. 112).
Ο πρωθυπουργός της Κυβέρνησης Ενότητας Γ. Παπανδρέου στο διάγγελμά του στις 7.9.44 έγραφε:
«..Υπάρχουν και σκιές, τα Τάγματα Ασφαλείας και οι Έλληνες γενικά στην υπηρεσία του κατακτητού εναντίον Ελλήνων. Το Εθνικόν Συνέδριον Λιβάνου κατήγγειλε και τας δύο κατηγορίας. Η Εθνική κυβέρνησις αναγνωρίζει την καταγγελίαν αυτήν. Παραγγέλλομεν να εγκαταλείψουν τας υπηρεσίας των οι ευρισκόμενοι εις συνεργασίαν με τας υπηρεσίας του εχθρού αμέσως. Εις όποιον βοηθεί τον εχθρόν θα έπιβληθή αμείλικτος τιμωρία».
Βέβαια ότι τα αποκήρυσσαν αυτό δε σημαίνει ότι σκόπευαν ειλικρινά να τα διαλύσουν. Γιατί υπάρχει η επιστολή Γ. Παπανδρέου από το Κάιρο προς τον Χρύσανθο που έγραφε: «Πιστεύω να υπάρχει κάποιος αυτού όπου θα ’χει μυαλό, ώστε να μην επιτρέψει τη διάλυση των Ταγμάτων».
Η κυβέρνηση I. Ράλλη και τα όργανά της ανοιχτά υποστήριζαν το 1943 ότι είχαν εντολή των Άγγλων να φτιάξουν τα Τάγματα.
Τότε η ΚΕ του ΕΑΜ διαμαρτυρήθηκε προς τους τρεις Συμμάχους Αμερικανούς, Ρώσους και Άγγλους — και οι τελευταίοι Αναγκάστηκαν να τα αποκηρύξουν ανοιχτά. Κρυφά όμως συνέχιζαν να τα ενισχύουν παίζοντας διπλό παιχνίδι!
Συνήγορος όμως των Ταγμάτων ’Ασφαλείας παρουσιάστηκε σχεδόν σύσσωμος ο παλιός Αστικός πολιτικός κόσμος στη δίκη των δοσιλόγων.
Ο I. Θεοτόκης είπε: «Τα Τάγματα Ασφαλείας ειργάθησαν διά την εμπέδωσιν της τάξεως. Ανάλογα ευμενή αισθήματα εδοκίμαζε τότε ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος. Aι κυβερνήσεις κατοχής εξυπηρέτησαν τα ελληνικά συμφέροντα…».
Ο Δ. Μάξιμος, που μετά την απελευθέρωση διατέλεσε πρωθυπουργός, στην ίδια δίκη κατέθεσε: «Τα Τάγματα Ασφαλείας δι’ όλους ήμάς υπήρξαν χρησιμότατα… Ο λαός ανέπνεε μόλις έβλεπε τα Τάγματα…».
Ασφαλώς η φωτογραφία αυτή και άλλες παρόμοιες αποτελούν μια επιβεβαίωση των όσων ισχυρίστηκε ο Δ. Μάξιμος!
Τα Τάγματα Ασφαλείας, ανεξάρτητα από τις διάφορες ονομασίες που έπαιρναν κατά τόπους, όλα πολέμησαν στο πλευρό των Γερμανών εναντίον του ΕΛΑΣ και η δύναμή τους ήταν πάνω από 30 χιλιάδες.
Ανάμεσα τους διακρίνονται οι οργανώσεις: «X», ΠΑΟ, ΕΔΕΣ Αθήνας, ΕΑΣΑΔ, ΕΕΣ Πούλος, Κισά Μπατζάκ, Μιχάλ Αγάς, ΕΟΚ, Παπαδόγκονας κλπ.
Πιο συγκεκριμένα τα τμήματα αυτά ήταν: Πελοποννήσου (Δ. Παπαδόγκονας, Κουρκουλάκος – Ζερβέας – Μπακογιάννης – Βρεττάκος – Κατσαρέας κλπ.) 9.000 άνδρες, Αθήνας (I. Πλυτζανόπουλος, Γρίβας, ΕΔΕΣ κλπ.) 5.000, Δ. και Α. Στερεάς Ελλάδας (Τολιόπουλος, X. Γερακίνης κλπ.) 3.000, Μακεδονίας-Θεσσαλίας (Πούλος, ΠΑΟ, Κισά Μπατζάκ, Δάγκουλας, Χρυσοχόου, ΕΑΣΑΔ κλπ.) σύνολο 10.000.
Φυσικά στις δυνάμεις αυτές πρέπει να προστεθούν και οι 3.000 περίπου του Τσάους Άντών που συνεργάστηκε με τους Βουλγάρους.
Ολοι αυτοί οργανώθηκαν και οπλίστηκαν από τους Γερμανούς, άλλα και τους Βρετανούς. Και φυσικά χρησιμοποιήθηκαν και από τους δύο καταχτητές για τις ιδιαίτερες επιδιώξεις τους. Και υπάρχουν για τη συνεργασία τους αυτή πολλά γνήσια ντοκουμέντα που δεν μπορεί κανένας ν’ αμφισβητήσει.
Αφήστε μια απάντηση