Μόλις στα 42 του χρόνια “έφυγε”, σαν σήμερα, πριν τρία χρόνια, μετά από από διετή μάχη με το καρκίνωμα NUT ένας αθλητής κόσμημα. Ο θάνατος του Αλέξανδρου Νικολαΐδη ενός αθλητή που κατέκτησε δύο αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια στο άθλημα του Τάε Κβον Ντο, ενός δημοκρατικού αριστερού πολίτη που δεν δίσταζε να παίρνει δημόσια θέση σε όλα τα γεγονότα, βύθισε στο πένθος τον ελληνικό αθλητισμό και όχι μόνο. Υπήρξε ένα πρόσωπο που έδωσε με αξιοπρέπεια τη μάχη με την ασθένειά του, όπως μαχητικός υπήρξε στο αγώνισμά του και την πολιτική και κοινωνική του δράση.
«Με φοβίζει το παιδί μου να μεγαλώσει ανάμεσα σε ρατσιστές, φοβικούς, εθνικιστές, με μίσος για τη διαφορετικότητα και μακριά από την αγάπη για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια», έλεγε σε ομιλία του και πάλευε με όλες τις δυνάμεις του να κάνει καλύτερο αυτό τον κόσμο.
Το μεγαλείο αυτού του ανθρώπου ξεδιπλώνεται μέσα από την παρακάτω παρέμβαση του:
***
Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός.
Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα.
Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες.
Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.
Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.
Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου.
Αλέξανδρος Νικολαϊδης
Αφήστε μια απάντηση