Γράφει ο mitsos175
«Συμφορά! Σε ψάχνει ο αρχηγός».
« – Ακατοίκητε, πες του να με πάρει τηλέφωνο. Άρπαξε ίωση και δε θέλω να με κολλήσει».
« – Μάλλον αυτό που θέλει να σου πει δε λέγεται από το τηλέφωνο».
« – Καλά, πάω…»
Μετά από κάμποση ώρα.
« – Τι σε ήθελε ο μεγάλος;»
« – Τίποτε σπουδαίο. Να μιλήσω σε κάποιο φίλο».
« – Τι να του πεις;»
« – Να το βουλώσει!»
« – Δε χρειάζεται να του το πεις. Δεν το ξέρει;»
« – Έχει πανικοβληθεί. Τον πλησιάζουν από την εισαγγελία και τα ’χει κάνει πάνω του. Ε, το αφεντικό φοβάται μήπως του ξεφύγει τίποτα. Όχι πως θα γίνει κάτι, αλλά δε θέλει τζέρτζελο».
« – Ποιος είναι;»
« – Καφές!»
« – Ο Εσπρέσο μήπως;»
« – Πες τον κι έτσι. Που λες, είπε «αν πάθω κάτι θα τους πάρω μαζί μου». Το αφεντικό του στέλνει μήνυμα πως, αν μιλήσει, θα τον στείλει στο Διάολο μοναχό του. Εγώ βέβαια θα του το πω πιο γλυκά, διπλωματικά!»
« – Δηλαδή πως;»
« – Να, ότι τον συμφέρει να μη δημιουργεί πρόβλημα στους φίλους του. Αν τους βλάψει, δε θα μπορούν να τον βοηθήσουν, κι αν δε βλαφτούν, μπορεί μετά να τον αφήσουν μόνο του, να μη θέλουν να τον βοηθήσουν…»
« – Τι ωραία τα λες, ρε Συμφορά. Έπρεπε να γίνεις Πρέσβης».
« – Μετά θα έπρεπε να βρω ένα σωρό σιοκολατάκια».
« – Ρε συ, μην κοροϊδεύεις τη μαμά του αρχηγού, θα θυμώσει».
« – Καλά, αλλά ούτε αυτός τη γουστάρει. Βασικά δε γουστάρει κανένα».
« – Εμένα με γουστάρει, με φίλησε!»
« – Πότε;»
« – Χθες βράδυ».
« – Ακατοίκητε, κράτα αποστάσεις από μένα για τις επόμενες μέρες».
« – Γιατί;»
« – Έχω τους λόγους μου…»
Αφήστε μια απάντηση