Τα πανεπιστήμια είναι, λένε, εκτός των άλλων, μια μικρογραφία της κοινωνίας. Πράγματι, μπορείς να διακρίνεις εντός τους όλα εκείνα τα υποκείμενα που δρουν και εκτός αυτών. Όλος ο φοιτητικός κόσμος μοιράζεται την ιδιότητα του να σπουδάζει, αλλά μέσα σε αυτή τη ιδιότητα συμπεριλαμβάνεται κάθε φύλο, εθνικότητα, ηλικία ή κοινωνική τάξη. Ως επί τω πλείστων, βέβαια, οι σχολές αποτελούνται από ένα κόσμο που έχει μεγαλώσει στη μνημονιακή Ελλάδα και έχει γαλουχηθεί με τη λιτότητα ως κατεστημένο. Αυτός ο κόσμος, κάπου κάπου, ονειρεύεται ότι θα πάψει να επιβιώνει και ότι θα αρχίσει να ζει.
Τα 22 σημεία της Κεραμέως υπόσχονται ότι αυτή η συνθήκη, θα αργήσει πολύ να ξεφύγει από το φαντασιακό. Ιδανικά, δε θα πραγματοποιηθεί ποτέ. Το νομοσχέδιο προβλέπει διαγραφή του φοιτητή ή της φοιτήτριας που ξεπερνά τα ν (4 ή 5 ανάλογα με τη σχολή) +2 χρόνια φοίτησης, χωρίς να θέτει προς το παρόν προϋποθέσεις τις οποίες, αν τηρείς, θα ισχύουν οι μεταβατικές διατάξεις που έχουν, υποτίθεται, προβλεφθεί.
Αυτό που έχει σίγουρα προβλεφθεί, είναι το πως θα δημιουργηθεί ένα καθεστώς εξαίρεσης για όλους τους φτωχούς που τόλμησαν να θελήσουν κάτι καλύτερο από αυτό που φύλασσε γι’αυτούς η μοίρα. Για του λόγου το αληθές, η υπουργός παιδείας έσπευσε να προβεί στην αντιστοίχιση των πτυχίων των ιδιωτικών κολλεγίων με τα πτυχία από τα δημόσια πανεπιστήμια.
Χωρίς αμφιβολία, δε μιλάμε για ρυθμίσεις μέσω των οποίων τα δημόσια πανεπιστήμια θα αναγκαστούν να βελτιωθούν για να τα επιλέγουν οι εν δυνάμει φοιτητές τους. Ούτως ή άλλως υπάρχουν εκείνοι που μπορούν να πληρώνουν δίδακτρα, και άρα μπορούν να πάνε σε κάποια ιδιωτική σχολή, ενώ υπάρχουν κι εκείνοι που δε μπορούν να πάνε σε ιδιωτική σχολή, γιατί δε μπορούν να πληρώσουν τα δίδακτρα. Έτσι, μιλάμε σαφώς για την πλήρη, έννομη, εξασφάλιση όλων εκείνων των παιδιών που έχουν την τύχη να έχουν επιλογή.
Το σκεπτικό της Κεραμέως συνδέεται αρμονικά με μια σειρά προηγούμενων νόμων που είχαν στόχο την αποδυνάμωση των πτυχίων και με την επίθεση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης συνολικά. Παραμένουν, ωστόσο, τα πανεπιστήμια, ανοιχτοί, κοινωνικοί χώροι που περιμένουν την πνοή των φοιτητών και των φοιτητριών που τα στελεχώνουν, για να ζωντανέψουν. Αρκεί κι αυτοί, να πιστέψουν στη δύναμη των ίδιων, στη μαγεία της συλλογικής διεκδίκησης, στην ομορφιά του να στέκεσαι δίπλα σ΄όσους ονειρεύτηκαν πάνω κάτω τα ίδια και από την ίδια θέση με σένα.
Αρκεί, να βρεθούν στις σχολές, στα αμφιθέατρα, και να συζητήσουν, οριζόντια κι από τα κάτω, σε Γενικές Συνελεύσεις Φοιτητικών Συλλόγων πως είναι το πανεπιστήμιο που έχουν ανάγκη. Και τότε θα το χτίσουν. Με τις ελπίδες και τις ιδέες τους. Ως επιστέγασμα του αγώνα που δόθηκε από κοινού. Του αγώνα που εμείς δώσαμε. Έτσι θα λέμε.
Αυτό το «εμείς», το οποίο έχει τη μοναδική ιδιότητα να ενσωματώνει το «εγώ» και το «εσύ», όχι τόσο μέσα από την απώλεια χαρακτηριστικών από το ένα ή το άλλο, όσο μέσα από τη σύνθεσή τους. Και η δημιουργία αυτού του νέου προσώπου αποτυπώνει κάτι ουσιαστικό. Αποτυπώνει την ανάγκη του να προχωρήσουμε βήματα μπροστά. Και θα προχωρήσουμε. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε οτι μπορούμε να κερδίσουμε όλες και όλοι μαζί, ή να χάσει καθένα μόνο του.
Πηγή: Αννα Τσαμούρα, φοιτήτρια Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο – “Εφημερίδα των Συντακτών“
Αφήστε μια απάντηση