Της Αλέκας Ζορμπαλά
Όταν τα κόμματα της εντός του Κοινοβουλίου Αριστεράς γίνονται τόσο θεσμικά comme il faut και παρίστανται στην ορκωμοσία ενός Προέδρου της Δημοκρατίας, που έχει μηνυθεί από τους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών για βαρύτατα κακουργήματα, τότε “κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της αριστερής Δανιμαρκίας”.
Δεν προστατεύεις ούτε τη δημοκρατία, ούτε τους θεσμούς της με την θεσμολάγνα συμμετοχή σε μια κομματική φιέστα, σε μια πολιτική παρωδία.
Σαν να μην έγινε τίποτα, σαν όλα να προχωράνε μέσα στην ίδια, τελματωμένη, κανονικότητα.
Σαν να μην καταλάβανε τίποτα για το καζάνι, που βράζει.
Χάνεις έτσι μια ευκαιρία να γίνεις ένα με τον κόσμο, να του δώσεις ένα χέρι, ένα χέρι όχι βοήθειας, αλλά αλληλεγγύης, να περάσεις ένα μήνυμα έμπρακτης ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης σε αυτά τα εκατομμύρια ανθρώπους, γι’ αυτούς τους ανθρώπους, ώστε να μπορέσεις να αναδείξεις τα πολιτικά σου προτάγματα.
Να εμπιστευτείς τον κόσμο, για να σε εμπιστευτεί κι αυτός.
Προ πολλού δεν έχω καμία απολύτως ταύτιση ή σχέση με την εντός των τειχών Αριστερά, ώστε να κάνω νουθεσίες, ή να “πονάω” για τα ατοπήματα κ τις παρεκτροπές της.
Απλά δεν αντέχω αυτή την μεμψιμοιρία του “γιατί ανεβαίνουν δημοσκοπικά οι άλλοι και όχι εμείς”
Do the maths, όπως θα έλεγε και μια μαθηματική ψυχή.
Και με εξοργίζει η προσπάθεια “αποδόμησης” της Μαρίας Καρυστιανού από φωνές αριστερές…
Όμως δεν βλάπτει λίγος σεβασμός σε ανθρώπους, που με ευγένεια και αγωνιστικότητα διαχειρίζονται το πένθος τους, χωρίς κατ’ ανάγκη να πρέπει να εκφέρουν άψογο πολιτικό λόγο, στα δικά μας πλαίσια και με τους δικούς μας όρους.
Δεν τους φοβάμαι, το κεφάλι σκύβω μπροστά στην ανάτασή τους από τα σκοτάδια του ανείπωτου πένθους.
Μπράβο βρε Αλέκα,προσυπογράφω κάθε λέξη σου, μα σε τι νιρβάνα ζούνε,τι ντροπή για αριστερά που αυτοαποκαλούνται…..