της Ελ. Χ.
Τι σχέση μπορεί άραγε να έχει ο Καραβάτζιο με τον Καζαντζίδη;
Ο πίνακας “Χωρίς ελπίδα, χωρίς φόβο” είναι η απάντηση. Συζήτηση γύρω από το ύφος του μεγάλου ιταλού ρεαλιστή ζωγράφου έγινε όχι σε καμιά ψαγμένη γκαλερί στο Γκάζι, μεταξύ “ειδικών” της τέχνης, αλλά στον καφενέ του Γιώργου στο Αιγάλεω, ακούγοντας Καζαντζίδη να τραγουδάει “παιδί της νύχτας μια ζωή”.
Το όλο σκηνικό είναι πραγματικά σουρεαλιστικό, αλλά αν το εξετάσουμε προσεκτικά θα δούμε ότι ο συνδυασμός είναι απαράμιλλος. Βίαιος, υβριστικός, απρόβλεπτος, παθιασμένος, αντισυμβατικός και ανατρεπτικός, απόλυτα αυτοκαταστροφικός ο Καραβάτζιο, δένει απόλυτα με τον εξίσου παθιασμένο, ανατρεπτικό Καζαντζίδη, υμνώντας και οι δύο την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Δύο τελείως διαφορετικοί, τεράστιος όμως για το είδος και την εποχή του ο καθένας, που έκαναν την τέχνη καθρέφτη μέσα στον οποίο μπορούμε, σήμερα και πάντα, να διακρίνουμε τους εαυτούς μας.
Αν μπορούσαμε να τους φανταστούμε να ζουν σήμερα και οι δύο, στον Ρεμπετοκαφενέ θα τα πίναν μαζί μας, τρώγοντας κεφτέδες στη σάλτσα με δυόσμο και πίνοντας χύμα κρασί.
Αφήστε μια απάντηση