Σταδιακή νίκη και ήττα

493px-Marx_Engels_Lenin.svgΗ 8η του Μάη, ο Οκτώβρης και ο εντελώς «φυσιολογικός» ιμπεριαλισμός

Σαν σήμερα πριν από 71 χρόνια (1945) τέλειωνε και επίσημα ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Με αφορμή αυτή την επέτειο ο συγγραφέας καταθέτει ένα κείμενο διαφορετικό από εκείνα που γνωρίζουμε για τέτοιες επετείους. Πρόκειται για μια ιστορική αναδρομή που ξεκινά από τα τέλη του 15ου αιώνα φθάνοντας μέχρι τις μέρες μας, για ένα συνεχή «μπρος-πίσω» καταστάσεων και γεγονότων, για μια εμπλοκή αποικιοκρατίας, ιμπεριαλισμού και σοσιαλισμού. Κύριο συμπέρασμα: Η 8η του Μάη 1945, παρά την απελευθέρωση από το φασισμό και τις μεγάλες κατακτήσεις του εργατικού και εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος που ακολούθησαν, ιδιαίτερα τα αμέσως επόμενα 25 χρόνια, αλλά και τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού, δεν αποτελεί παρά μόνο μια τομή μέσα στη συνέχεια η οποία σφραγίζεται, όπως και παλιότερα, από την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα (ΠΓ).

του Klaus Wagener

Με τις υπογραφές στις 8 του Μάη 1945 στην περιοχή Βερολίνο-Κάρλχορστ και στις 2 του Σεπτέμβρη 1945 στο κατάστρωμα του USS Missouri είχε αποτύχει η προσπάθεια των κρατών του «Αντι-Κομιντέρν Συμφώνου», του «Άξονα Βερολίνου-Τόκιο», να αναθεωρήσει απ΄ τα θεμέλια γεωστρατηγικά τις σχέσεις ιδιοκτησίας, τις δομές εξουσίας, τις πηγές πρώτων υλών, τη δημογραφία και τη δομή του χώρου, καθώς και ιδεολογικο-πολιτισμικά τον πολιτισμό, την κουλτούρα και τους νομικούς κανόνες στην Ευρασία. Εδώ, βρισκόταν στο στόχαστρο κυρίως οι φορείς της εσωτερικής και εξωτερικής αντίστασης, ιδιαίτερα οι οργανώσεις της εργατικής τάξης, οι κρατικοί και ένοπλοι σχηματισμοί τους. Εκτός αυτού, στόχοι επιθέσεων ήταν οι ένοπλες δυνάμεις και η αντίσταση των κρατών που είχαν υποδουλωθεί. Η «ριζοσπαστικότητα» αυτής της δεύτερης γερμανικής «κατάκτησης της παγκόσμιας κυριαρχίας» γέννησε στο προτσές την ετοιμότητα να «εξολοθρευτούν» ολόκληρες ομάδες πληθυσμού της τάξης περισσότερων των δέκα εκατομμυρίων εξαιτίας και μόνο των επίπονα ρατσιστικά καλυπτόμενων τακτικών-εξουσιαστικών υπολογισμών.

Η προσπάθεια αυτή, που είχε ως προϋπόθεση τη βάση των πρώτων υλών ολόκληρης της δυτικής Ευρώπης, δεν προσέκρουσε όμως μόνο στην αντίσταση. Στη Γαλλία του Βισύ, όπως επίσης στη Βρετανία και στις ΗΠΑ, υπήρχε μια σημαντική αστική συμπάθεια για τη φασιστική «λύση» του εργατικού προβλήματος. Η εξάλειψη του Οκτώβρη, δηλαδή η συγκεκριμένη σοσιαλιστική προοπτική που συνδέονταν με τα αποτελέσματα της ρωσικής επανάστασης του 1917, τα πήγαινε έτσι κι αλλιώς d’accord [μια χαρά] όπως και με τον πανταχού παρών ρατσισμό. Ακόμη και ο γερμανικός «ζωτικός χώρος στην Ανατολή» για τους αφέντες της παγκόσμιας βρετανικής αυτοκρατορίας ήταν –κατά κάποιο τρόπο ως μπόνους- αποδεκτός, όσο διάστημα δεν εφάπτονταν με τα ζωτικά συμφέροντα της αυτοκρατορίας. Μόνο όταν η υπόθεση για τους αγγλο-αμερικάνους αφέντες του κόσμου απειλήθηκε υπό το «βομβαρδισμό της Αγγλίας» να ξεφύγει από τον έλεγχο, ο Χίτλερ μετατράπηκε σε Χίτλερ, στην μέχρι σήμερα πιο δημοφιλή ενσάρκωση του κακού γενικά. Αλλά ακόμη κι εδώ η σοβιετική ηγεσία δεν μπορούσε να είναι ποτέ σίγουρη ότι στο Λονδίνο και την Ουάσιγκτον θα προσφέρονταν η Δουνκέρκη, όταν ο ναζιστικός στρατός το 1940 άφησε να ξεφύγουν περισσότεροι από 330.000 γάλλοι και βρετανοί στρατιώτες μετά τη μάχη γύρω από αυτό το λιμάνι της βόρειας Γαλλίας, όπως επίσης και οι επόμενες προσφορές για το αν θα γινόταν ακόμη αποδεκτές. Στη συνέχεια ο κίνδυνος της φασιστικής βαρβαρότητας –προσωρινά- είχε αποτραπεί. Το 1945 αντιπροσωπεύει το τέλος ενός κατακτητικού, πολεμικού και δολοφονικού σχεδίου, αντιπροσωπεύει τη νίκη πάνω στην «καταστροφή του Λόγου» και του πολιτισμού. Ως εκ τούτου, η συνθηκολόγηση το 1945 προκάλεσε παγκοσμίως πανηγυρισμούς στους δρόμους. Οι άνθρωποι είχαν κάθε λόγο να γιορτάζουν στους δρόμους. Μολαταύτα, σε μεγάλο βαθμό αυτό δεν συνέβη παντού.

Σε καμιά περίπτωση δεν είχε αποτραπεί ο κίνδυνος της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Νωρίς το πρωί της 6ης Αυγούστου 1945 το πλήρωμα του Β29 «Enola Gay» απασφάλισε την πρώτη ατομική βόμβα στην ανθρώπινη ιστορία πάνω από την ιαπωνική πόλη Χιροσίμα. Οι ρίψεις πάνω στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι ήταν, όπως και πολλοί άλλοι από τους συμβατικούς βομβαρδισμούς στην Ιαπωνία και τη Γερμανία, στρατιωτικά χωρίς νόημα. Ο Κόκκινος Στρατός, όπως είχε συμφωνηθεί, επιτέθηκε στις 8 Αυγούστου 1945 με 1,6 εκατομμύρια στρατιώτες στο κράτος-δορυφόρο Μαντσουκούο, που είχε ιδρυθεί από τους ιάπωνες μιλιταριστές. Οι ιαπωνικές δυνάμεις ήταν εξαντλημένες. Η δραματική έλλειψη πόρων μείωσε τις επιχειρησιακές ικανότητες τόσο δραματικά, που οι πιλότοι Τόκκο («Καμικάζε») δεν είχαν πλέον ούτε καύσιμα για μια ενδεχόμενη ασφαλή για το υλικό και τα πληρώματα επιστροφή. Οι ΗΠΑ για το υπόλοιπο της διάρκειας του πολέμου μετά βίας ήταν σε θέση να χρησιμοποιήσουν επιπλέον πυρηνικά όπλα. Η χρήση τους ήταν το ιμπεριαλιστικό σημάδι στο τοίχο. Ήταν το κυνικό μήνυμα του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ για τους επικείμενους πολέμους τους, που στρέφονταν κατά των σοσιαλιστικών κρατών και κατά της χειραφέτησης των λαών της Ασίας, της Αμερικής και της Λατινικής Αμερικής, αλλά ασφαλώς ήταν και μια σαφής δήλωση για τους ενδεχόμενους αντιπάλους της αγέλης των λύκων.
Η πάλη για την κατάκτηση του κόσμου

Η συζήτηση για την ιστορική σημασία της 8ης του Μάη 1945 (εδώ περιλαμβάνεται πάντα και η 2η του Σεπτέμβρη ως ημέρα συνθηκολόγησης της ιαπωνικής αυτοκρατορίας), η τομή που συνδέεται μ΄ αυτήν όπως και η συνέχειά της, η προοδευτική της [αποφασιστική] στιγμή όπως και η σταθεροποίησή της [απ΄ την άποψη] της πολιτικής ισχύος, απαιτεί να στραφεί το βλέμμα σ΄ ένα ευρύτερο γεωγραφικό και ιστορικό χώρο.

Η ευρωπαϊκή κατάκτηση του κόσμου έχει μακρά ιστορία. Όπως και η ιστορία των αρχαίων παγκόσμιων αυτοκρατοριών, γράφτηκε με εκατόμβες αίματος. Αυτή ξεκίνησε στα τέλη του 15ου αιώνα με την εκ νέου ανακάλυψη του ορθολογισμού της αρχαιότητας, την ανάπτυξη των βιοτεχνιών [μανιφατούρων], των πυροβόλων όπλων, των μουσκέτων και των κανονιών, την αυξανόμενη σημασία του εμπορικού κεφαλαίου, [επομένως εδώ] με την ανάπτυξη πρώιμων αστικών δομών, την αναζήτηση πηγών κέρδους παγκοσμίως και την διάθεση για αυτό της αναγκαίας τεχνικής. Στο τέλος του θα έπρεπε όλη η γήινη σφαίρα να βρίσκεται υπό τη διανομή των δυνάμεων που είχαν αναπτυχθεί σε αυτοκρατορίες. Με την παρότρυνση του Rodrigo Borgias (Πάπας Αλέξανδρος ΣΤ΄), οι πρωτοπόροι αυτής της ιστορικά με απόσταση πιο μεγάλης και πιο αιματηρής εκστρατείας στην παγκόσμια ιστορία, οι παλιές δυνάμεις Ισπανία και Πορτογαλία, είχαν μοιράσει ήδη το 1494 τον κόσμο μεταξύ τους με βάση τη Συνθήκη της Τορδεσίγιας κατά μήκος του δυτικού γεωγραφικού μήκους των 38 μοιρών. Αυτή η εκστρατεία καταλήστευσης μισής χιλιετίας, η οποία διαρκεί μέχρι σήμερα, είχε ως στόχο να εξαφανίσει ολόκληρους λαούς, να ξεριζώσει πολιτισμικά εκατομμύρια ανθρώπους, να τους σπρώξει στη πείνα, στις επιδημίες και στην εξαθλίωση, να τους σκλαβώσει και να τους δολοφονήσει. Ο Leonardo Boff αποκαλεί την κατάκτηση της Αμερικής ως «τη μεγαλύτερη γενοκτονία της Ιστορίας». Μετά από 150 χρόνια ο πληθυσμός της ηπείρου (περίπου 70 εκατομμύρια) αποδεκατίστηκε κατά 90%. Δεν ήταν διαφορετική η κατάσταση στην Αφρική και την Ασία. Σε αναρίθμητες πολεμικές εκστρατείες, οι οποίες τσάκισαν αμέτρητες εξεγέρσεις με ιδιαίτερα μεγάλη βιαιότητα και με την ανώτερη τεχνική των όπλων, ερευνήθηκαν οι ήπειροι για θησαυρούς και ό,τι αξιοποιήσιμο, τέθηκαν υπό κατοχή, αποικιοποιήθηκαν. Αλλά αυτή η παγκόσμια εκστρατεία καταλήστευσης προκάλεσε επίσης αμέσως, -Συνθήκη της Τορδεσίγιας μια από δω και μια από κει -, σκληρές μάχες για τη λεία και την ιεραρχία ανάμεσα στους ληστές. Αυτές οι μάχες ξεκινούσαν από μικρές αψιμαχίες και έφταναν μέχρι τον «Full Scale War», τον μεγάλο πόλεμο που διεξαγόταν με όλους τους τεχνικούς, οικονομικούς και ανθρώπινους πόρους.

Έτσι, η πλούσια ισπανική λεία και το εμπόριο των σκλάβων στον Ατλαντικό που ξεκίνησε σύντομα, κατά το οποίο περισσότερα από 10 εκατομμύρια Αφρικανοί αιχμαλωτίστηκαν, σκλαβώθηκαν και ιδιαίτερα επικερδώς πουλήθηκαν σαν ζώα στην Αμερική, προκάλεσε την επέμβαση των σύγχρονων ανταγωνιστών: της Γαλλίας, της Ολλανδίας και της Αγγλίας. Όταν το 1588 η ισπανική αρμάδα του Philipp II νικήθηκε από τον αγγλικό στόλο, με τις γαλεόνες τους βυθίστηκε στη θάλασσα και η ισπανική κυριαρχία. Περίπου εξήντα χρόνια αργότερα, το 1650, σχεδόν το μισό παγκόσμιο εμπόριο αμφισβητήθηκε από τους Ολλανδούς –ήταν πάρα πολύ για τους φιλόδοξους Βρετανούς. Σε τέσσερις ναυτικούς πολέμους (1652-1684) το Βασιλικό Ναυτικό [της Βρετανίας] μπόρεσε να εξουδετερώσει σε μεγάλο βαθμό στρατιωτικά αυτούς τους ισχυρούς ανταγωνιστές και να τους περιορίσει στη νοτιοανατολική Ασία.

Παρέμεινε η ισχυρή Γαλλία. Στον επταετή πόλεμο (1756-1763), τη πάλη που διεξήχθη για την παγκόσμια οριοθέτηση των συμφερόντων, τα αγγλικά στρατεύματα κατόρθωσαν να εκτοπίσουν τη Γαλλία από τη βόρειο Αμερική και την Ινδία, καθώς και την Ισπανία από τις Φιλιππίνες. Με τη νίκη στο Τραφάλκαρ το 1805 και την ήττα του Ναπολέοντα στο Βατερλό το 1815, στηριζόμενη στη θυελλώδη βιομηχανική επανάσταση, ξεκινά η άνοδος της Βρετανίας, φθάνοντας σε μια απεριόριστη εξουσία στη θάλασσα και, με το ένα τέταρτο του πληθυσμού [που βρισκόταν] στην έκταση του πλανήτη, [αναδεικνύεται] στη μεγαλύτερη αποικιακή δύναμη όλων των εποχών. Η πρώτη γαλλική προσπάθεια να αμφισβητήσει έναν αντίπαλο της ηπείρου απέτυχε στο Βατερλό.

Ναι μεν η Βρετανία είχε κερδίσει τους πολέμους κατά της Ολλανδίας και το 1763 κατά της Γαλλίας, τα υψηλά όμως κόστη του πολέμου οδήγησαν τη Γαλλία στην επανάσταση και αφαίρεσαν από τη Βρετανία την ικανότητα να ενσωματώσει μόνιμα στη σφαίρα επιρροής της τη βόρεια Αμερική. Ένας νέος παίκτης εισέρχεται στη σκηνή, ο οποίος ήδη 47 χρόνια μετά τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του, κηρύσσει τις γεωστρατηγικές του αξιώσεις (Δόγμα Μονρόε, 1823): Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Από μια στενή παράκτια λουρίδα 13 αποικιών, με την εργασία των σκλάβων, τους ληστρικούς πολέμους και τις γενοκτονίες, μετατράπηκε στη μεγαλύτερη οικονομική και στρατιωτική δύναμη της Ιστορίας. Και ήδη, στην παλιά ακόμη «αγγλο-αμερικανική» συμμαχία το 1756-1763 κατά της Γαλλίας, προμηνυόταν η βασική κατάσταση, που από το 1945 ξεδιπλωνόταν συνεχώς φθάνοντας [οι ΗΠΑ] στη μέγιστη εξουσία τους και από τότε μέχρι σήμερα κυριαρχούν στη γεωστρατηγική σκέψη.

Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα οι ΗΠΑ, που ήταν ακόμη απασχολημένες με την κατάκτηση και την καπιταλιστική διείσδυση στην ήπειρο, κάλυψαν έδαφος (όπως και το Γερμανικό Ράιχ) από τα τέλη του 19ου προς τις αρχές του 20ου αιώνα σε σχέση με τη βιομηχανική υπεροχή της Βρετανίας –που μολαταύτα μέχρι τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως και η Βρετανία, βρίσκονταν σε «θαυμάσια απομόνωση». Αυτό ανταποκρινόταν σε μια εστίαση της Βρετανίας στην αποικιακή αυτοκρατορία και στην (vice versa [αντίστροφη] προσέγγιση του Bismarck) προσπάθεια για να διατηρηθεί η ευρωπαϊκή ισορροπία δυνάμεων καθώς και στο να επικεντρωθούν οι ΗΠΑ στη λεηλασία της διπλής ηπείρου και στην γύρω περιοχή του Ειρηνικού και της Καραϊβικής. Αυτά το 1914 είχαν τελειώσει. Το χρηματιστικό κεφάλαιο των ΗΠΑ χρηματοδοτούσε τις γαλλικές και τις βρετανικές επιχειρήσεις στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και προς το τέλος των μαχών τάχθηκε και με την –ιδιαίτερα αντιδημοφιλή- στρατιωτική επιχείρηση, με την πλευρά των μελλοντικών νικητών. Οι ΗΠΑ έγιναν ο μεγαλύτερος πιστωτής παγκοσμίως. Οι απαιτήσεις για οφειλόμενα ποσά από τους εσωτερικούς της συμμάχους ανέρχονταν κατά τα τέλη του πολέμου περίπου στα 22 δισεκατομμύρια δολάρια. Τώρα μπορούσαν να καλύψουν έδαφος σε σχέση με την αποδυναμωμένη αυτοκρατορία. Στη Ναυτική Διάσκεψη της Ουάσιγκτον το 1922 οι ΗΠΑ για πρώτη φορά κατάφεραν μια ισοδυναμία των πολεμικών τους πλοίων σε σχέση με το Βασιλικό Ναυτικό [της Βρετανίας]. Η γεωστρατηγική κατάσταση της διαμάχης, που είχε ως βάση τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μεταξύ δυό ανταγωνιστικών ιμπεριαλιστικών μπλοκ, σταθεροποιήθηκε και στις δυό πλευρές.
Η βασική γεωστρατηγική διαμάχη

Οι θεωρητικοί της γεωπολιτικής των συμμετεχόντων δυνάμεων, είχαν διατυπώσει το πρόβλημα ήδη στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ου αιώνα. Ο υποναύαρχος των ΗΠΑ Alfred Thayer Mahan με το βιβλίο του «The Influence of Sea Power upon History» (1890), και, κυρίως όμως ο βρετανός γεωγράφος Halford John Mackinder με τα έργα του «The Geographical Pivot on History» (1904) και «Democratic Ideals and Reality» (1919) ανέδειξαν τη προβληματική για την ιμπεριαλιστική κυριαρχία του κόσμου, ιδιαίτερα αυτή για το ονομαζόμενο από τον Mackinder «παγκόσμιο νησί» του ευρωασιατικού-αφρικανικού συμπλέγματος, από τη θέση μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης που στηρίζεται στη θάλασσα, η οποία δεν ανήκει στο «παγκόσμιο νησί». Κεντρικό ζήτημα για τον Mackinder ήταν η κατοχή της λεγόμενης «Heartland», της ευρασιατικής περιοχής-πυρήνα. Οι σκέψεις αυτές από γερμανικής πλευράς αντιστοιχούσαν κατά κάποιο τρόπο σε αυτές των θεωρητικών περί «ζωτικού χώρου», του Friedrich Ratzel, του οποίου η «Πολιτική Γεωγραφία» εκδόθηκε το 1897, φθάνοντας μέχρι τον «θεωρητικό που έδινε τη κατεύθυνση στην εθνικοσοσιαλιστική εξωτερική πολιτική», Karl Haushofer, όπως ανέφερε το [περιοδικό] της Ζυρίχης Weltwoche.

Η προσέγγιση του Mackinder υπάρχει μέχρι σήμερα, αιτιολογημένη εκ νέου και αναβαπτισμένη στη πάλη για τη «Στρατηγική Έλλειψη», για τους πόρους πετρελαίου και φυσικού αερίου, για πετρελαιαγωγούς, περιοχές διέλευσης και αγορές εναπόθεσης, σε επικαιροποιημένη μορφή στη βιβλιογραφία περί γεωστρατηγικής από τον Archeson μέσω του Brzezinski φθάνοντας μέχρι την Deutsche Gesellschaft für Osteuropakunde [Γερμανική Εταιρία για τη Μελέτη της Ανατολικής Ευρώπης]. Κυρίαρχος στόχος της γεωστρατηγικής πολιτικής του αγγλο-αμερικανικού μπλοκ και των υποτελών του εξακολουθεί ακόμη να είναι η εξασφάλιση μιας ιδίας πρόσβασης στους παγκόσμιους πόρους, στις στρατηγικές περιοχές και στους δρόμους διαμετακόμισης και η αποτροπή των εν δυνάμει αντιπάλων στην ευρασιατική σκακιέρα. Αυτή η βασική στρατηγική διαμάχη μετά το 1917, ναι μεν καλύφθηκε και τροποποιήθηκε μέσω του πολέμου ενάντια στην πρόκληση του συστήματος, όμως η σημασία της είναι τόσο μεγάλη, που, αν και μόνο για λίγα χρόνια, ήταν σε θέση να βάλει στο φόντο ακόμη και τον πόλεμο ενάντια στο σοσιαλισμό. Ο Μάης του 1945 εκμηδένισε αυτή τη βασική διαμάχη. Αλλά ήδη πριν το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης προμήνυε, με, αυτή τη φορά, το οικονομικά βασισμένο ευρωπαϊκό προτσές ολοκλήρωσης, μια αναβίωση αυτής της διαμάχης. Η προοδευτική σχετική αποδυνάμωση της οικονομικής θέσης των ΗΠΑ, η άνοδος της Κίνας και των χωρών BRICS, η συνεργασία-SCO (Shanghai Corporation Organisation) καθώς και η σχετική αποτυχία στη Μέση Ανατολή, φροντίζουν σήμερα για ένα αυξανόμενο δυναμικό συγκρούσεων και επιθετικότητας.
Στρατηγική κατωτερότητα

Η παγκόσμια λεία το 1914 είχε μοιραστεί προ πολλού μεταξύ των μεγάλων ληστών. Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός δεν μπόρεσε να κατακτήσει μια θέση του στον ήλιο, όπως έκαναν οι άλλοι μεγαλοπρεπώς ενάντια στους ιθαγενείς που πάλευαν με ξύλινα δόρατα. Ο αντίπαλος του ναυτικού του Κάιζερ ονομαζόταν Βασιλικό Ναυτικό [της Αγγλίας], και στη ξηρά υπήρχε ακόμη ο γαλλικός και ο ρωσικός στρατός, και μετά το 1917 επιπλέον στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ. Ο γερμανικός, όπως επίσης και ο ιαπωνικός ιμπεριαλισμός, ενεργούσε από μια θέση ιδιαίτερα στρατηγικής κατωτερότητας από πολλές απόψεις, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά. Όσο περισσότερο προχωρούσε η βιομηχανοποίηση και η μηχανοκίνηση του πολέμου, τόσο πιο απειλητικά εμφανιζόταν για το σχέδιο αυτό η εν μέρει φανερή έλλειψη πόρων, ιδιαίτερα του πετρελαίου. Αυτό ισχύει σε μεγαλύτερο ακόμη βαθμό για την Ιαπωνία.

Η διαφυγή απ΄ αυτή την κατωτερότητα ήταν ασφαλώς γνωστή στους σχεδιαστές της πρώτης προσπάθειας, στους σχεδιαστές της δεύτερης ήταν ακόμη πιο σαφές ότι αυτό ήταν δυνατό μόνο με αιφνιδιαστική επίθεση, συγκεντρώνοντας και χρησιμοποιώντας ανελέητα όλα τα διαθέσιμα μέσα, και αποκλείοντας τις ουμανιστικές σκέψεις και τις χρονοβόρες μάχες. Για να υπάρξει μακρόχρονη επιτυχία, βασική προϋπόθεση ήταν: Με επαρκείς δυνάμεις στη ξηρά να φτάσουν στη «Στρατηγική Έλλειψη» σε μια κίνηση τανάλιας (βόρεια Αφρική, Καύκασος) , τουλάχιστον εν μέρει να την καταλάβουν και να την εκμεταλλευτούν. Για να μπορεί να επιτευχθεί αυτός ο υπερβολικά φιλόδοξος στόχος, ο οποίος είχε διατυπωθεί ήδη από τον August Thyssen στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, προϋπέθετε με την ευρεία έννοια, την εξασφάλιση των πόρων της δυτικής Ευρώπης καθώς και την ενσωμάτωση, την υποτέλεια, τη διαφθορά ή την αντικατάσταση των εκεί κυρίαρχων ελίτ. Σ΄ αυτό το πλαίσιο ο επιθετικός ρατσισμός και αντισημιτισμός στην πρώιμη φάση είχε κυρίως μια ιδεολογική λειτουργία προετοιμασίας και για τους πόρους, προβάλλοντάς την μέσω των κινδύνων, παρουσιάζοντας αποδιοπομπαίους τράγους και ικανοποιώντας τα νέα στελέχη με αρειοποιημένα (ΠΓ: από το άρειος) επιδόματα.

Διαφορετική ήταν η κατάσταση στην Ανατολή. Επειδή μια προθυμία για συνεργασία των σοβιετικών ελίτ δεν ήταν ούτε επιθυμητή ούτε εφικτή, τα σχέδια (Γενικό Σχέδιο Ανατολή) προέβλεπαν τη δολοφονία εκείνων που ήταν ακατάλληλοι για καταναγκαστική εργασία, δηλαδή του πληθυσμού που δεν τους ήταν απαραίτητος, κατά 30 εκατομμύρια ανθρώπους. Αυτή η ακραία αντίληψη για τη νομιμοποίησή της απαιτούσε μια επίσης ακραία κυρίαρχη κουλτούρα και ιδεολογία. Για το σκοπό αυτό έφεραν το 1933 στην εξουσία μια αντίστοιχα αδίστακτη ομάδα, μετά από μακροχρόνια επιλογή.

Η ομάδα αυτή ανέπτυξε, σε ευθυγράμμιση με τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης το ρατσισμό, τον αντιουμανισμό, τον αντιορθολογισμό και τον αντικομουνισμό, που ενυπάρχουν σ΄ όλες τις ιμπεριαλιστικές δομές, σε ένα σενάριο απειλής, νομιμοποιώντας τον πόλεμο. Στο προτσές της διαφαινόμενης ήττας, η φασιστική προπαγάνδα «ριζοσπαστικοποιήθηκε», όπως για παράδειγμα εκφράστηκε αυτή στο λόγο του Goebbels στο Σπορτ Παλάστ το 1943, σε μια, όλο και περισσότερο, ιδεολογία εξόντωσης, σε μια τελική αναμέτρηση δυνάμεων, σ΄ ένα μιλιταριστικό «Εμείς ή Εσείς!» και σε μια ρατσιστική «τελική λύση». Το 1945, στο τέλος αυτής της αποτυχημένης γεωστρατηγικής προσπάθειας για αναθεώρηση, υπήρχαν 55 εκατομμύρια νεκροί και μια Ευρώπη και ανατολική Ασία βρισκόταν στα ερείπια.

Η αποτυχία αυτής της κτηνώδους γεωστρατηγικής προσπάθειας για αναθεώρηση, που έφτανε μέχρι την αυτοκαταστροφή (Διαταγή Νέρωνας), θα πρέπει να ήταν το πιο δραστικό αποτέλεσμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι συνθηκολογήσεις το 1945 έθεταν προς το παρόν ένα τέλος στην τελευταία στρατιωτικά προβαλλόμενη ενδοϊμπεριαλιστική αμφισβήτηση της αγγλο-αμερικανικής κυριαρχίας. Μόνο η 6η Αυγούστου του 1945 θα πρέπει μ΄ αυτή τη μορφή να εμφανιστεί ως παράλογη, όπου μ΄ αυτήν ασφαλώς δεν τέλειωσαν ούτε οι αντιπαλότητες ούτε η πάλη για τη λεία.
Πόλεμος κατά του σοσιαλισμού

Από το 1917 τα ιμπεριαλιστικά κράτη διεξάγουν έναν πόλεμο ενάντια στον Οκτώβρη, τη μια «θερμό», την άλλη «ψυχρό» Το 1945 σηματοδοτεί περισσότερο μια αιματηρή συνέχεια παρά μια ρήξη. Πολύ περισσότερο, το 1945 σηματοδοτεί το τέλος ενός επεισοδίου. Αμέσως μετά την Οκτωβριανή επανάσταση ο στρατός του κάιζερ θέτει υπό κατοχή μεγάλα τμήματα της Ρωσίας. Η επανάσταση απειλούνταν με οικονομικό στραγγαλισμό. Έπρεπε να αποδεχτεί την υπαγορευμένη ειρήνη του Μπρεστ-Λιτόφσκ. Ταυτόχρονα η λευκή αντεπανάσταση εξαπέλυσε εμφύλιο πόλεμο. Η «Δύση» και οι υποτελείς της επενέβηκαν προς όφελος της αντίδρασης. Ο νεαρός Οκτώβρης έφτασε σε μια κατάσταση κρίσιμη. Η παραγωγή έπεσε από 50% έως 90% (ατσάλι). Η «δυτικά» ενισχυμένη λευκή τρομοκρατία κόστισε τη ζωή σε περίπου 10 εκατομμύρια ανθρώπους.

Το 1945 σηματοδοτεί τη νίκη του σοβιετικού λαού πάνω στην πιο ισχυρή στρατιωτική δύναμη της εποχής, που διεξήχθη με όλα τα παρουσιαζόμενα μέσα, και με την πιο ακραία βιαιότητα να καταπνίξει τη δεύτερη προσπάθεια της επανάστασης. Η κατάσταση βρισκόταν ξανά στην κόψη του μαχαιριού. Οι ζημιές ήταν τεράστιες. Καμένη γη, κατεστραμμένες πόλεις, κατεστραμμένα πολιτισμικά αγαθά και βιομηχανίες. 27 εκατομμύρια νεκροί. Μόνο, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης, ηρωική δράση των ανθρώπων στο μέτωπο και στην ενδοχώρα, έγινε κατορθωτό και αυτή τη φορά να χτυπηθεί «ο συρφετός στο διάολο» και ταυτόχρονα να απελευθερωθεί και η Ευρώπη από τη φασιστική βαρβαρότητα ή να γίνει δυνατή η απελευθέρωσή της. Όταν τον Ιούλιο του 1943 η κατάσταση στο τόξο του Κουρσκ είχε ξεκαθαριστεί οριστικά, συναντήθηκαν ο Churchill και ο Roosevelt το Νοέμβρη του 1943 στην Τεχεράνη για να καθορίσουν την «Επιχείρηση Overlord», δηλαδή την απόβαση στη βόρεια Γαλλία για το Μάη του 1944. Ήταν καιρός. Ήδη, προτού ακόμη να είναι σε θέση οι δυτικοί σύμμαχοι να φτιάξουν το προγεφύρωμά τους στη Νορμανδία, ο Κόκκινος Στρατός σε τέσσερα μέτωπα, υποστηριζόμενος από 250.000 αντάρτες, στην «Επιχείρηση Bagration», τσάκισε 28 από τις 36 μεραρχίες της Ομάδας Στρατού Κέντρο: η μεγαλύτερη ήττα της γερμανικής στρατιωτικής ιστορίας. Η πλήρης κατάρρευση μιας ολόκληρης Ομάδας Στρατού κατέστρεψε σε μεγάλο βαθμό τις επιχειρησιακές ικανότητες των χιτλερικών στρατιών. Μια σταθεροποίηση του ανατολικού μετώπου έγινε μόνο εν μέρει κατορθωτή. Η οριστική κατάρρευση ήταν απλώς θέμα χρόνου. Η ομάδα μάλιστα γύρω από τον Stauffenberg το συνειδητοποίησε.

Όπως είναι γνωστό, η ιμπεριαλιστική προσέγγιση μεταξύ Λονδίνου και Ουάσιγκτον στην αντιχιτλερική συμμαχία (άνοιγμα του δεύτερου μετώπου) ήταν σφραγισμένη από μια στρατηγική αμφιταλάντευση: Εδώ βρισκόταν απέναντι, απ΄ τη μια η καταστροφή του μπολσεβικισμού και απ΄ την άλλη η ανησυχία για το ότι δε θα μπορέσουν να θέσουν πλέον κάτω απ΄ τον έλεγχο τον γερμανο-ευρασιατικό αντίπαλο μετά την «οριστική νίκη» του. Με το φασισμό, το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον μπόρεσαν και μπορούν να συμβιώσουν, όπως επίσης και με το φονταμελιστικό τζιχαντισμό –όσο διάστημα οι «πουτάνας γιοί» δεν είναι δικοί τους και κατασφάζουν αρκετούς «κόκκινους». Τα προβλήματα αρχίζουν όταν η κατάσταση βγαίνει εκτός ελέγχου ή στέκονται εμπόδιο στις αλλαγές σχεδίου. Ο Οκτώβρης, αντίθετα, είναι εχθρός sui generis [ιδιόρρυθμος]. Η γυμνή του ύπαρξη δεν είναι αποδεκτή. Ο Chruschtschow μπορούσε εδώ να κάνει ακόμη λόγο για ειρηνική συνύπαρξη. Δεν πέρασε ούτε ένας χρόνος μετά την 8η του Μάη και ο Churchill, ενθαρρυμένος από το «Big Stick» του Truman, στην ομιλία του στο Φούλτον ξεκινά την αλλαγή πορείας που διαφαινόταν ήδη στο Πότσνταμ.

Το «μεγάλο ρόπαλο» δεν τέθηκε σε εφαρμογή, για το μόνο λόγο ότι η ανάπτυξη της αναγκαίας ικανότητας για επίθεση και η προπαγανδιστικά-ψυχολογική πολεμική προετοιμασία πήραν περισσότερο χρόνο απ΄ ότι η μη αναμενόμενη από τη «Δύση» επιτυχία του σοβιετικού πυρηνικού προγράμματος στις 29 Αυγούστου 1949. Το σφύριγμα του Σπούτνικ στις 4 Οκτωβρίου 1957 κατέστησε σαφές: υπάρχουν επίσης και οι αντίστοιχοι φορείς [πυρηνικών όπλων]. Οι ΗΠΑ δεν ήταν πλέον άτρωτες. Αυτό ασφαλώς δεν άλλαξε καθόλου την πρόθεση των ΗΠΑ να καταστρέψουν τον Οκτώβρη. Ωστόσο, με την Κίνα, με τα κράτη του Συμφώνου της Βαρσοβίας και από το 1959 και με την Κούβα, προέκυψε μια σημαντική επιδείνωση στην ιμπεριαλιστική στρατηγική κατάσταση, η οποία βρισκόταν επιπλέον κάτω από την πίεση της αντι-αποικιοκρατίας και του αντι-ιμπεριαλισμού καθώς και του κινήματος των «αδέσμευτων» κρατών, τα οποία αντιπροσώπευαν περισσότερο από το μισό παγκόσμιο πληθυσμό. (Αναλόγως ήπια άλλαξε η στρατηγική κατάσταση, όταν η Λαϊκή Δημοκρατία Κίνας στις αρχές της δεκαετίας του 1970 άλλαξε πλευρά).

Δεδομένου ότι μια μετωπική επίθεση (Forward Strategy) του παλιού «Rollback» φαινόταν αυξητικά ριψοκίνδυνη, η «Δύση» που ηγεμονευόταν από τις ΗΠΑ, επικεντρώθηκε στις στρατιωτικές δράσεις και σ΄ αυτές των μυστικών υπηρεσιών κυρίως στον «Τρίτο Κόσμο» και στους συμμάχους της Σοβιετικής Ένωσης. Κάτι που μολαταύτα δεν σήμαινε ότι τα σχέδια για έναν μαζικό πυρηνικό πόλεμο (Massive Retaliation, από το 1957) δεν θα συνεχιστούν. Σημαντικοί στρατιωτικοί στρατηγικοί, όπως ο Herman Kahn από την RAND Corporation θεωρούσε ότι ο «θερμοπυρηνικός πόλεμος» μπορεί να διεξαχθεί όσο και ότι είναι αποδεκτός. Ο Kahn πίστευε ότι εν όψει της (ήδη υπαρκτής) πυρηνικής υπεροχής, οι ΗΠΑ θα έβγαιναν απ΄ αυτόν νικήτριες. Ακόμη κι αν κόστιζε τη ζωή σε μερικά εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους και κατέστρεφε μερικές μεγάλες αμερικανικές μεγαλουπόλεις: «Η ζωή συνεχίζεται». Αυτός ο κυνισμός, που ξεπερνά κατά πολύ ακόμη και τις φασιστικές φιλοδοξίες, βρίσκεται «ακόμη πιο αναπτυγμένος» στα σχέδια-«Victory is possible» της εποχής Reagan. Το ότι δεν θα αποτελούσαν καθαρά σχέδια φαντασίας, αυτό το έκαναν σαφές, εκτός από τις ιδιαίτερα επικίνδυνες τεχνικές βλάβες, που παρ΄ ολίγο να προκαλέσουν την καταστροφή, κυρίως η κρίση της Κούβας το 1962 καθώς και η άσκηση πυρηνικού πολέμου Able Archer το 1983. Και στις δυό περιπτώσεις η αποτροπή της παγκόσμιας καταστροφής οφείλεται μόνο στη συνετή δράση σοβιετικών αξιωματικών, οι οποίοι ενήργησαν ενάντια στους υπηρεσιακούς κανονισμούς: Στην πρώτη περίπτωση ενήργησε ο υποδιοικητής του υποβρυχίου Β59 Wassili Archipow, στη δεύτερη ο αντισυνταγματάρχης Stanislaw Petrow. Τα γεράκια στο Πεντάγωνο και στο Λευκό Οίκο έπαιξαν va banque [ΠΓ: πρόκειται για ένα τυχερό παιχνίδι στον 18ο και 19ο αιώνα]. Το κυρίαρχο συμφέρον προηγείται σαφώς της αυτοκρατορίας. «Η ζωή συνεχίζεται». Ή και όχι.

Αν κατά της Σοβιετικής Ένωσης υπήρξαν πυρηνικά όρια, ενάντια στο «Τρίτο Κόσμο» η συμπεριφορά ήταν πιο χοντροκομμένη. Ανοιχτοί πόλεμοι όπως στη Κορέα, σκηνοθετήσεις πραξικοπημάτων από τη CIA ενάντια στην αγροτική μεταρρύθμιση στη Γουατεμάλα ή την εθνικοποίηση της βιομηχανίας πετρελαίου στο Ιράν, είναι αυτά που καθορίζουν την πολιτική των ΗΠΑ ενάντια στους κοινωνικούς και εθνικούς αγώνες των λαών. Τον Οκτώβρη του 1965 ξεκίνησε η εξόντωση του τρίτου σε δύναμη κομμουνιστικού κόμματος παγκοσμίως. Μέσα σ΄ ένα χρόνο σφαγιάστηκαν κτηνωδώς στην Ινδονησία περίπου ένα εκατομμύρια άνθρωποι από τις συμμορίες δολοφόνων της «δυτικής» μαριονέτας Suharto. Η σφαγή μέχρι και τη σημερινή μέρα αποτέλεσε παράδειγμα. Ήταν και αποτελεί ένα αιματηρό μήνυμα προς όλους στην Ασία, τη νότια Αμερική και την Αφρική, που έπαιρναν στα σοβαρά την κυριαρχία, τον ουμανισμό, τα εθνικά συμφέροντα ή ακόμη και το σοσιαλισμό. Για το σκοπό αυτό θα αναπτύσσονταν (για παράδειγμα στο Αφγανιστάν, στη Νικαράγουα και στην Αγκόλα) ο τομέας της κρατικής ή της κρατικά υποστηριζόμενης τρομοκρατίας ενάντια στα κράτη που απελευθερώθηκαν από την αποικιακή εξάρτηση, ιδιαίτερα αν αρνιούνταν τις διαταγές της Ουάσιγκτον. Η απειθαρχία βρίσκεται στη λίστα των αιτιών πολέμου στην πρώτη θέση δίπλα στο πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, το χρυσό κτλ. Μια τέτοια ανάρμοστη συμπεριφορά πρέπει να τιμωρηθεί: Βιετνάμ, Καμπότζη, Αφγανιστάν, Νικαράγουα, Γάζα, Αγκόλα κτλ αντίστοιχα «βομβαρδίστηκαν ρίχνοντάς τους στην εποχή του λίθου». Επειδή φυσικά οι ΗΠΑ (όπως και ο νεότερος εταίρος, το Ισραήλ) είναι πάντα τα θύματα, έπρεπε αυτονόητα να πληρώσουν το λογαριασμό αυτής της πολιτισμικής «υπηρεσίας».

Η 8η του Μάη – αποτελεί την ημερομηνία του αιώνα;

Η 8η του Μάη θυμίζει επομένως πρωταρχικά τους μαχητές του Κόκκινου Στρατού, τις αμέτρητες ομάδες των ανταρτών και της Αντίστασης στα κατεχόμενα εδάφη που έπρεπε να αντιμετωπίσουν την πιο σκληρή καταστολή, αλλά επίσης και τους ανθρώπους που αντιτάχθηκαν στο φασισμό ήδη πριν το 1939, μάλιστα, ακόμη πριν από το 1933. Και, ταυτόχρονα, η 8η του Μάη θυμίζει επίσης τους νεκρούς στρατιώτες στους στρατούς των δυτικών συμμάχων. Όλοι αυτοί έφεραν τη νίκη επί της φασιστικής πολεμικής και εξοντωτικής μηχανής διακινδυνεύοντας τη ζωή τους και συχνά το πλήρωσαν. Η 8η του Μάη –υπό την επίδραση ενός σοσιαλισμού που διασώθηκε, ενός σοσιαλισμού που ήταν ισχυρός και γινόταν ακόμη πιο ισχυρός, ο οποίος όχι μόνο μπόρεσε να νικήσει τις φασιστικές συμμορίες των δολοφόνων, αλλά στη συνέχεια να δείξει και τα όριά του αγγλο-αμερικάνικου ιμπεριαλισμού- θυμίζει την ενθαρρυντική και ισχυρή ανάκαμψη των προοδευτικών δυνάμεων. Η 8η του Μάη θυμίζει τα εντυπωσιακά επιτεύγματα του αντι-ιμπεριαλισμού, της αντι-αποικιοκρατίας και του εργατικού κινήματος. Οι παλιές αποικιοκρατικές δυνάμεις είχαν αποδυναμωθεί, η καπιταλιστική ιδεολογία προσβλήθηκε. Οι καπιταλιστικές υποσχέσεις για το μέλλον βρίσκονταν κυριολεκτικά στα ερείπια. Η σύνδεση καπιταλισμός – ιμπεριαλισμός – φασισμός – πόλεμος δεν ήταν θεωρητική, αλλά κυρίως βιώθηκε τραυματικά. Με μια Σοβιετική Ένωση που αναπτυσσόταν γρήγορα σε στρατηγικό αντίβαρο, ως σύμμαχο και μετόπισθεν χώρο, οι εθνικές απελευθερωτικές δυνάμεις σ΄ εκείνο το δραματικό τέταρτο του αιώνα μετά το 1945, κατόρθωσαν παγκοσμίως ένα μοναδικό επίτευγμα. Όπως πάντα, ενάντια σ΄ αυτή την αιματηρά-τεταμένη τρομοκρατία των παλιών αποικιακών δυνάμεων και όπως στη νοτιοανατολική Ασία, υπήρχε η πραγματική απειλή χρήσης της ατομικής βόμβας. Εντελώς πραγματικό είναι και σήμερα το σχέδιο «Prompt Global Strike» [«Άμεσο Παγκόσμιο Χτύπημα»] (2001) ή η «National Security Strategie» [«Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας»] (2002), η οποία προβλέπει τη μονομερή δράση και –τι άλλο- επίσης ένα πυρηνικό προληπτικό χτύπημα.

Η προοδευτική επιρροή της 8ης του Μάη 1945, μάλιστα η ύπαρξη της 8ης του Μάη είναι σχεδόν αδιανόητη χωρίς τον Οκτώβρη του 1917. Η νίκη μιας Ρωσίας του Kerenski ή μάλιστα ακόμη και η τσαρική απολυταρχία μπορεί αναμφίβολα να θεωρείται ότι εξαιρούνται. Και, συνεπώς, μια ιμπεριαλιστική συμφωνία θα αποτελούσε μια πιθανή εκκίνηση. Το τι σε άλλη περίπτωση θα μπορούσε να σημαίνει η 6η Αυγούστου [αναφορικά] με τη χρήση της βόμβας, δε μπορεί να περιγραφεί. Ο Οκτώβρης είναι το γεγονός (δεν πρέπει να ξεχνά κανείς τους ηρωικούς Κομμουνάριους του Παρισιού) με το οποίο για πρώτη φορά στην Ιστορία πλησίασε στη σφαίρα του πραγματικά δυνατού η απόδραση από την κατάκτηση, τον πόλεμο, την καταπίεση και την εκμετάλλευση –η επανάκτηση του Λόγου. Η εξέχουσα σημασία του στη συνολικά-ανθρώπινη Ιστορία εκδηλώνεται ακριβώς και στην αποτυχία του. Η ήττα αυτή εκφράζεται στην μετά το 1989 συνεχόμενη καταθλιπτική βύθιση σε μια γενική έλλειψη προοπτικής και σε μια ανημπόρια, πολιτικο-οικομικά εκφράζεται στη λογική της εκμετάλλευσης, σε ό,τι αφορά την πολιτική ισχύ στην ανωτερότητα των ιμπεριαλιστικών ομάδων δολοφόνων, κοινωνικο-πολιτικά σε έναν αλαζονικό-αντιουμανιστικό κυνισμό. Κυριαρχεί μια έλλειψη προοπτικής η οποία τσακίζει και το ρεφορμισμό, ο οποίος υπήρξε πρόθυμος βοηθός του ιμπεριαλιστικού Rollback, και το πέραν του έντονα επιδοκιμαζόμενου, νεοφιλελεύθερου Mainstream αφήνει χώρο μόνο για τον ανορθολογισμό, το δεξιό εθνικισμό μέχρι και το θρησκευτικό φανατισμό. Για την αποφασιστικότητα της ελίτ των ΗΠΑ (αν και η ηγεμονία θρυμματίζεται) να παρατείνει την κυριαρχία της όσο το δυνατό περισσότερο, δεν θα πρέπει να υπάρχει αμφιβολία. Τα γεγονότα στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή και στο χώρο του Ειρηνικού μιλούν από μόνα τους. Η πρόθεση αυτή διατυπώθηκε ήδη σύντομα από κορυφαίους της γεωστρατηγικής όπως ο Brzezinski και ο Kissinger και τα αντίστοιχα think tanks όπως το PNAC (Project for a New American Century) ή την FPI (Foreign Policy Initiative). Η παλιά ιμπεριαλιστική για τον πολιτισμό βασική θέση είναι: Η ηγεμονία των ΗΠΑ είναι καλή τόσο για τις ΗΠΑ όσο και για όλο τον κόσμο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής θα πρέπει επομένως να κατορθώσουν μια αδιαμφισβήτητη ανωτερότητα με τη χρήση όλων των μέσων –συμπεριλαμβανομένου των στρατιωτικών.

Αν παρατηρήσει κανείς τα τελευταία 500 χρόνια της ευρωπαϊκής κατάκτησης του κόσμου, τότε δε μπορεί να αποφύγει μια εκτίμηση για την 8η του Μάη 1945, [κάνοντας] μια διαφοροποιημένη ανάλυση διφορούμενη και σχετική. Σταμάτησε μια ιδιαίτερα κτηνώδης μορφή ενδοϊμπεριαλιστικής πολιτικής ισχύος και κατάκτησης, δηλαδή ένα γραφειοκρατικά-βιομηχανοποιημένο πρόγραμμα δολοφονιών το οποίο συνδέεται με σιδηροδρομικές μεταφορές, στρατόπεδα εξόντωσης, θαλάμους αερίων και φούρνους. Σταμάτησε επίσης μια ιδεολογία η οποία προπαγανδίζει ανοιχτά στην πιο «ριζοσπαστικοποιημένη» ανάπτυξή της τα προγράμματα δολοφονιών. Αλλά σε τι διαφέρει το πρόγραμμα αυτό από τα καθημερινά προγράμματα κατάκτησης και δολοφονιών που λειτουργούν εδώ και αιώνες; Στη διάστασή τους; Ασφαλώς όχι. Στους μύθους για τη νομιμοποίησή τους; Αμφίβολο. Στην τεχνική τους; Ένα αμφίβολο κριτήριο. Τι είναι «πιο κτηνώδες»: Η βόμβα ναπάλμ, ο στραγγαλισμός με σιδερένιο κολάρο ή ο θάλαμος αερίων; Ή το να αφήνεται απλά κάποιος να πεθαίνει από την πείνα; Όταν ένα πτώμα αντί να καεί, αφεθεί ξαπλωμένο ή όταν ριχτεί στον ποταμό; Η «Δύση» μέχρι σήμερα με τη κτηνωδία τα δοκίμασε όλα. Και ο φασισμός είναι σάρκα από την ίδια καπιταλιστική σάρκα όπως και ο «εντελώς φυσιολογικός» ιμπεριαλισμός. Η αποικιακή διοίκηση του Βέλγου βασιλιά Leopold II αποδεκάτισε το πληθυσμό του Κονγκό κατά περισσότερο από 10 εκατομμύρια. Στη Ρουάντα μέσα σ τρεις μήνες δολοφονήθηκαν έως και ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Στη συνέχεια στο Κονγκό έξι ή και περισσότερα εκατομμύρια, ακριβώς ίσως να μη ξέρει κανείς. Η έκταση της βαρβαρότητας δε μπορεί να παρασταθεί ούτε καν αποσπασματικά. Παλιότερα επρόκειτο για ελεφαντόδοντο και καουτσούκ, σήμερα για πετρέλαιο, χρυσό, διαμάντια, χαλκό και κολτάνιο. Όσο πιο σημαντικά είναι τα ορυκτά κοιτάσματα τόσο πιο βάναυσα είναι τα προγράμματα δολοφονιών. Κάθε χρόνο πεθαίνουν μόνο από πείνα 5 εκατομμύρια παιδιά, μερικές φορές περισσότερα, άλλες πάλι λιγότερα. Εκατομμύρια υπήρξαν μόνο κατά τον αποκλεισμό του Ιράκ. Πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι πεινούν, όταν τα τρόφιμα που παράγονται επαρκούν. Και αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν άμεσα ή έμμεσα θύματα ενός κόσμου στον οποίο κυριαρχεί η ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση. Μια αμυδρή ιδέα για το τι σημαίνουν αυτά δίνει ο Sebastião Salgados στο ντοκουμενταρισμένα εικονογραφημένο βιβλίο «Sahel – The End of the Road».

Το φασιστικό πρόγραμμα κατάκτησης και δολοφονιών δεν ήταν ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο, ούτε καν το μεγαλύτερο. Αυτό που εδώ και αιώνες ήταν διαδεδομένο στην περιφέρεια, τώρα συνέβη και στην Ευρώπη. Η μόνη πραγματικά σημαντική διαφορά: Ήταν ένας πόλεμος μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ένα μεγάλο μέρος των θυμάτων ήταν «λευκοί». Σε αντίθεση με τα αμέτρητα άλλα θύματα έχουν όνομα. Μετρούν. Και κυρίως μετρούν οι («δυτικοί») του απελευθερωτές. Για τα θύματα της Ιαπωνίας ή της Κίνας δε γνωρίζει κανείς ούτε καν τους αριθμούς. Και τι σημαίνει η εστίαση στην ιδιαιτερότητα της φασιστικής βαρβαρότητας; Δεν είναι και αυτή μια ευρωκεντρική απαλλαγή από το φταίξιμο του «εντελώς φυσιολογικού» ιμπεριαλισμού; Η μυστικοποίηση των φασιστικών εγκλημάτων σε μια απίστευτη φρίκη, η οποία μετά το 1989 επιχειρείται από διάφορες ενδιαφερόμενες πλευρές με τέτοια δημοφιλία με την έννοια Άουσβιτς, παίρνει από την εστίαση –όσο πιο ανορθολογικά τόσο πιο ισχυρά επιδρά- τα τότε, κυρίως όμως αυτά που συνεχίζουν να υπάρχουν, ιμπεριαλιστικά προγράμματα δολοφονιών, εξαθλίωσης και κατάκτησης. Οι Noam Chomsky και Andre Vltchek στο βιβλίο τους «On Western Terrorism» υπολόγισαν τον αριθμό αυτών που σκοτώθηκαν παγκοσμίως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο από τους αποικιακούς ή τους νεοαποικιακούς «δυτικούς» πολέμους ή από τις φιλο-«δυτικές» στρατιωτικές χούντες, τους πολέμαρχους, τους μουτζαχεντίν ή παρόμοιους «πουτάνας γιους» (Roosevelt), σε 50 έως 55 εκατομμύρια. Ο αριθμός εκείνων που πέθαναν άμεσα από την πείνα και την εξαθλίωση είναι πολύ μεγαλύτερος. Μέχρι σήμερα 30 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε ανοιχτές ή καλυμμένες μορφές δουλείας. Αν δε θέλει κανείς να ρισκάρει έναν (ρατσιστικό;) ευρωκεντρισμό, πρέπει να λάβει υπόψη του ότι ο φόρος αίματος τού εντελώς «φυσιολογικού» ιμπεριαλισμού ξεπερνά κατά πολύ τις δολοφονίες του γερμανο-ιαπωνικού ιμπεριαλισμού (φασισμού/μιλιταρισμού).

Αυτή η θεώρηση σε καμιά περίπτωση δεν υποβιβάζει τα εγκλήματα των «δυνάμεων του άξονα» -μάλλον αναβαθμίζει αυτά του εντελώς «φυσιολογικού» ιμπεριαλισμού, αποδίδοντάς τους την οφειλόμενη αδιαφιλονίκητη αξία. Η πρόταση που έχει εκλαϊκευτεί για την 8η του Μάη είναι: Ο φασισμός ήταν χθες, σήμερα είμαστε οι καλοί! Χάρη στους Αμερικανούς όλα τέλειωσαν στις 8 του Μάη επιστρέψαμε από τη βαρβαρότητα που μας έριξε ένας αφέντης Χίτλερ. Ακριβώς αυτό είναι λάθος. Σωστό είναι: Η βαρβαρότητα έφτασε στο τέλος αλλά μόνο για ένα πολύ μικρό μέρος του κόσμου. Όπως στη γαλλική Ινδοκίνα έτσι συνεχίστηκαν ασταμάτητα οι δολοφονίες σε πολλές χώρες. Και αυξήθηκαν ακόμη περισσότερο όταν την επιχείρηση καταπολέμησης των εξεγέρσεων ανέλαβαν τη δεκαετία του 1960 οι ΗΠΑ, παίρνοντας οριστικά τη θέση του παγκόσμιου σερίφη από τους Βρετανούς και τους Γάλλους. Το 1945 σηματοδοτεί επομένως και την άνοδο του αγγλο-αμερικάνικου μπλοκ με την αδιαφιλονίκητη «δυτική» ηγεμονική δύναμη ΗΠΑ. Μόνο η [Βρετανική] Κοινοπολιτεία ήταν χρεωμένη με 31 δισεκατομμύρια δολάρια λόγω του Land-Lease-Act [Νόμου Εκμισθώσεως και Δανεισμού] του Κογκρέσου των ΗΠΑ το 1941. Η Βρετανία έγινε ο μικρός εταίρος. Αυτή η άνοδος –συνδεδεμένη με τα ονόματα Μπρέτον Γουντς, ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα, αλλά και με τις συντομογραφίες ΝΑΤΟ, CIA και NSA- έφερε μια απροσδόκητα ισχυρή οικονομικο-στρατιωτική κυριαρχία των ιμπεριαλιστικών κρατών και των ικανοτήτων τους ενσωμάτωσης και καταστολής. Η νεοαποικιοκρατία που θεμελιώνεται εδώ έκανε τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ τον βασικό κερδισμένο του προτσές απο-αποικιοποίησης. Αυτή η ιστορικά ισχυρότατη επιχείρηση απο-εκπολιτισμού και αντιμεταρρύθμισης, που έχει ως επικεφαλής το δρων κατεστημένο των ΗΠΑ με μια νοοτροπία παλιού κυνηγού Ινδιάνων και δουλοκτήτη και μια φανατική αποφασιστικότητα, προσπάθησε και προσπαθεί, ανεξάρτητα από το κόστος, να καταστρέψει κάθε προοδευτική ώθηση στον κόσμο. Απέναντι σ΄ αυτή την αντιδραστική άνοδο του ιδίου ή της από έξωθεν ανάθεσης κρατικής τρομοκρατίας με το κυνικό, στρατιωτικό κατασταλτικό δυναμικό και τη σφοδρή επιθυμία να διατηρηθεί στην εξουσία, για την οποία κανένα μέσο δεν είναι πολύ κτηνώδες και πολύ αιματηρό, που να μην το λάμβανε υπόψη του, ο σοσιαλισμός από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 δεν ήξερε πλέον πώς να αντιταχθεί.

Όταν στις 8 του Μάη 1945 ο κόσμος γιόρταζε το τέλος του πολέμου, τα χωριά στην Αλγερία βομβαρδίζονταν και οι άνθρωποι τουφεκίζονταν. Η επιχείρηση δολοφονίας του γαλλικού στρατού κατά την οποία κατασφαγιάστηκαν άνθρωποι αδιακρίτως, εισήλθε στην Ιστορία ως η σφαγή του Sétif. Όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτό για τη Δύση και τον ελεύθερο ποιοτικό Τύπο της είναι ανύπαρκτο. Σύμφωνα με τους αριθμούς που δόθηκαν από την Αλγερία: 45.000 νεκροί.

Ο Klaus Wagener είναι μέλος της Σύνταξης του περιοδικού Marxistische Blätter

Σημείωση του μεταφραστή: Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τέλειωσε επίσημα με την επικύρωση της συμφωνίας για άνευ όρων συνθηκολόγηση της γερμανικής Βέρμαχτ στην περιοχή Βερολίνο-Κάρλχορστ. Επειδή όμως κατά τη συνάντηση στις 8 του Μάη υπήρξε κάποια καθυστέρηση εκείνων που θα υπέγραφαν το κείμενο της συνθηκολόγησης, όλες οι υπογραφές συγκεντρώθηκαν λίγο μετά τα μεσάνυχτα, δηλαδή στις 9 του Μάη. Εξαιτίας αυτoύ του γεγονότος κάποιοι θεωρούν ως επίσημη ημέρα απελευθέρωσης από το φασισμό την 8η του Μάη, ενώ κάποιοι άλλοι την 9η του Μάη –κάτι που δεν γνωρίζει ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού αναγνωστικού κοινού.

Πηγή: Marxistische Blätter, τεύχ. 3, 2015

Μετάφραση – Επιμέλεια: Παναγιώτης Γαβάνας

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *