SALO, Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΚΟΠΡΟΛΑΓΝΩΝ

Το μαύρο που απλώνεται πάνω απ’ την Ευρώπη και όλο τον κόσμο, γίνεται όλο και πιο πηχτό. Από την Ουκρανία και την Πολωνία, μέχρι τη Σουηδία και την Ιταλία, ο φασισμός επελαύνει ανεμπόδιστος.


🔘Στηρίζεται από τις πλουσιοπάροχες χορηγίες και το επικοινωνιακό δίκτυο του αδηφάγου και μονοκράτορα καπιταλισμού, που θέλει να ξεμπερδεύει με την εμπλοκή των κοινωνιών και τις αντιστάσεις τους.
Καπιταλισμός και δημοκρατία είναι έννοιες ασύμβατες καθώς ο πρώτος αφορά στον ακόρεστο πλουτισμό των ελάχιστων και η δεύτερη στην ολότητα της κοινωνίας.


🔘 Διευκολύνεται από την παραπαίουσα και, σε μεγάλο βαθμό, ανύπαρκτη Αριστερά, που περιορίστηκε τις τελευταίες δεκαετίες σε μια γραφική λεκτική αντιπαράθεση, μέσα από τα συστημικά μέσα, κοινοβούλια, επικοινωνιακά δίκτυα κλπ, δεν αποτόλμησε ποτέ μια έντιμη αυτοκριτική και βολεύτηκε στο ρόλο του αριστερού ψάλτη που συλλειτουργεί.


🔘Πατάει πάνω στην οικονομική και πολιτική εξαθλίωση του πλήθους, που εξαχρειώνεται στην ίδια αναλογία με αυτήν που εξαθλιώνεται, καθώς δεν έχει συνείδηση της δύναμής του και δεν υπάρχει αντίπαλο δέος που να στηρίζει την προσδοκία του για μια καλύτερη ζωή. Σέρνεται σε μια κάλπικη προσδοκία της κάλπης, που αναγορεύει κάθε φορά τα αθύρματα του κοινωνικού ιστού, σε ηγέτες.

Το μεγάλο πλήθος των ανθρώπων βρέθηκε, μέσα στον ιστορικό αναλφαβητισμό του – συστηματικά δουλεμένο από τα εκπαιδευτικά συστήματα της πρώιμης εξειδίκευσης και του πρώιμου ανταγωνισμού, – να ασπάζεται ουσιαστικά τα νεοφιλελεύθερα δόγματα της απόλυτης εξατομίκευσης. «Δεν υπάρχουν κοινωνίες» κατά Θάτσερ, «υπάρχουν μόνο άτομα» και αφέθηκε να λειτουργεί, σε όλα τα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα, εργασιακό, μνημονειακό, προσφυγικό κλπ, με το δόγμα, «ο θάνατός σου, η ζωή μου»

«Η πιο τρομερή ανεκτικότητα είναι εκείνη των φτωχών, που είναι και τα πρώτα θύματα της διαφορετικότητας. Δεν υπάρχει ρατσισμός μεταξύ των πλουσίων. Οι πλούσιοι το πολύ πολύ να παράγουν θεωρίες του ρατσισμού, αλλά οι φτωχοί παράγουν την πρακτική της, που είναι πολύ πιο επικίνδυνη». Ουμπέρτο Έκο.

Η πανδημική κρίση έκανε, καλοδουλεμένο κέντημα, το φόβο και την κοινωνική αποξένωση, έβαλε επιστημονικοφανείς ταμπέλες πάνω στην αδηφάγα επέλαση της megapharma, εξαχρείωσε απόλυτα την, έτσι κι αλλιώς, διεφθαρμένη συστημική δικαιοσύνη και αποτέλειωσε το δημόσιο σύστημα υγείας, ξεμπερδεύοντας πια με κάθε έννοια δημόσιου συμφέροντος.

Το «σούρουπο» της ανθρωπότητας δεν έχει καμιά σχέση με τα καραμελωμένα δειλινά των ρομαντικών αναρτήσεων.

Είναι το κοπροφαγικό Salo του Παζολίνι, με τίτλο την ομώνυμη «δημοκρατία» του Μουσολίνι.

Ο φασισμός της Μελόνι και του Άκερσον είναι η φυσική προέκταση των νεοφιλελέδων και είναι νύχτα, δίχως όμως να είναι νομοτέλεια.

Από την ταινία της Λ. Βερτμύλερ, Ο Πασκουαλίνο και οι 7 καλλονές 

Πηγή: Νίνα Γεωργιάδου – f/b

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *