Του Γ. Γ.
Ο σκιτσογράφος Χρήστος Παπανίκος, ένας τύπος που περιλαμβάνεται στην κατηγορία “Αχ, πού ‘σαι, νιότη, πού ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος”, έχει καταλήξει σήμερα ένας εμετικός αντικομμουνιστής και θλιβερός απολογητής του Μητσοτακέικου καθεστώτος που πλασάρει την φιλοκυβερνητική προπαγάνδα σε σκίτσα και επιτίθεται με αηδιαστικό τρόπο σε όποιο θεωρεί το κυβερνητικό επιτελείο πολιτικό του αντίπαλο.
Και φυσικά από το μαύρο μέτωπο που σχηματίστηκε, από τον Μουμτζή μέχρι τον Πορτοσάλτε– για να εξαπολύσει τα εμέσματά του ενάντια στα μέλη του Ρουβίκωνα που εμφανίστηκαν με μπλούζες που έφεραν την Παλαιστινιακή σημαία, δεν θα μπορούσε να απουσιάζει ο Χρήστος Παπανίκος.
Επειδή είχε προηγηθεί η Έλενα Ακρίτα που χαρακτήρισε ένα σκίτσο του στο οποίο χλεύαζε τη Μαρία Καρυστιανού, εμφανίζοντάς την «ξεμαλλιασμένη, έξαλλη, μαυροντυμένη» σε ένα σκοτεινό, ύποπτο πεδίο ως “το πιο χυδαίο, το πιο εμετικό σκίτσο στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας”, εμείς τώρα θα πούμε ότι ο τύπος είναι ότι πιο άθλιο υπάρχει στον χώρο των σκιτσογράφων.
Το σημερινό σκίτσο του Παπανίκου δεν κάνει σάτιρα – εκτελεί πολιτική υποτίμηση. Παρομοιάζει τους διαδηλωτές με μαϊμούδες, ακυρώνοντας με ρατσιστικό και απανθρωποποιητικό τρόπο το δικαίωμα στη συλλογική διαμαρτυρία. Προσπαθεί να απαξιώσει το περιεχόμενο του αντιπολεμικού/αντιιμπεριαλιστικού μηνύματος που εκπροσωπεί η σημαία της Παλαιστίνης και να στιγματίσει μια καθ’ όλα νόμιμη εκδήλωση.
Η επιλογή του Παπανίκου να συνδέσει το συμβολικό βάρος της Παλαιστίνης (μιας περιοχής υπό κατοχή, όπου χιλιάδες πολίτες σκοτώνονται) με ζώα-καρικατούρες, υπονοεί ότι όσοι συμμετείχαν σ’ αυτή την δράση του Ρουβίκωνα είναι παράλογοι ή αφελείς ότι οι πράξεις τους είναι “ζωώδεις”, άναρθρες, χωρίς πολιτικό περιεχόμενο. Προσπαθεί το κυβερνητικό φερέφωνο να μας πείσει ότι τέτοιες εκδηλώσεις δεν είναι απλώς ανεπιθύμητες, αλλά πρέπει να γελοιοποιούνται.
Στα μέλη μιας αντιεξουσιαστική συλλογικότητας αναφέρεται ο Παπανίκος, δεν απευθύνεται στον ομοϊδεάτη φίλος του, παδοβιαστή και μαστροπό Ηλία Μίχος.
Υ.Γ: Η σάτιρα έχει σκοπό να χτυπήσει την εξουσία, να αναδείξει αντιφάσεις, να ενοχλήσει το κυρίαρχο αφήγημα. Αυτό το σκίτσο και όλα του Παπανίκου όχι δεν “χτυπάνε” την κρατική εξουσία, αλλά αντίθετα, επιτίθεται στους ανθρώπους που διαμαρτύρονται για κρατικά εγκλήματα και παγκόσμια σφαγές. Στηρίζει συνειδητά μια αντικινηματική, κατασταλτική ρητορική.
Αφήστε μια απάντηση