Η θρησκεία δεν είναι αγάπη – είναι δεσμά
Από τα παλάτια των Φαραώ μέχρι τα μέγαρα των μητροπολιτών, στάθηκε πάντα στο πλευρό της εξουσίας.
Διδάσκει υποταγή, θρέφει φόβο, προστατεύει προνόμια.
Όσο οι λαοί θα προσεύχονται σε ουρανούς, οι εκμεταλλευτές θα κυβερνούν τη γη.
Από τα πρώτα βήματα της ταξικής κοινωνίας μέχρι σήμερα, η θρησκεία υπήρξε το πιο ύπουλο και επίμονο όπλο στα χέρια των εκμεταλλευτών. Δεν είναι “πνευματικός φάρος” ούτε “πηγή αγάπης”, όπως πλασάρεται. Είναι ο ιδεολογικός ζουρλομανδύας που φόρεσαν οι κυρίαρχες τάξεις στους λαούς για να τους κρατούν σκυφτούς, πειθήνιους και αλυσοδεμένους.
Από τους ναούς της αρχαιότητας στα παλάτια των μητροπολιτών
Οι ιερατείες της αρχαιότητας διαχειρίζονταν τη γη, τον πλούτο και τους ανθρώπους με το πρόσχημα της “θεϊκής βούλησης”. Ο αγρότης που πεινούσε έπρεπε να πιστέψει ότι ο ιερέας που ζούσε μέσα στη χλιδή ήταν “εκλεκτός του θεού”.
Στον Μεσαίωνα, η Εκκλησία έγινε το μακρύ χέρι των φεουδαρχών. Οι φωτιές της Ιεράς Εξέτασης δεν έκαιγαν απλώς “αιρετικούς” – έκαιγαν την ίδια τη δυνατότητα του ανθρώπου να σκέφτεται ελεύθερα.
“Όπιο του λαού” και σήμερα
Ο Μαρξ είχε απόλυτο δίκιο: η θρησκεία είναι το “όπιο του λαού”. Είναι η ναρκωτική ουσία που θολώνει τη συνείδηση, μεταθέτει την ελπίδα σε έναν ανύπαρκτο “παράδεισο” και διδάσκει την υποταγή ως αρετή.
Στη σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα, οι εκκλησίες συνεχίζουν να ευλογούν πολέμους, να κηρύττουν μίσος απέναντι σε όποιον ξεφεύγει από το “ιερό” τους καλούπι, να χτίζουν συμμαχίες με ακροδεξιές δυνάμεις και να προστατεύουν τα οικονομικά τους προνόμια σαν αδίστακτες πολυεθνικές.
Η ελληνική ιδιαιτερότητα της ιεροκρατίας
Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, η Εκκλησία εξακολουθεί να λειτουργεί ως κράτος εν κράτει. Δεν πληρώνει φόρους για την αμύθητη περιουσία της, απολαμβάνει θεσμικά προνόμια και παρεμβαίνει ανοιχτά στην πολιτική. Ιεράρχες κηρύττουν ρατσισμό και σεξισμό από άμβωνος, ενώ την ίδια ώρα δηλώνουν “υπερασπιστές των φτωχών” – πάντα με τα λεφτά των άλλων.
Η θρησκεία δεν είναι “προσωπική υπόθεση” όταν μετατρέπεται σε κρατικό θεσμό και εργαλείο κοινωνικής καταπίεσης. Είναι υπόθεση όλων όσων παλεύουν για μια κοινωνία απαλλαγμένη από εκμετάλλευση και σκοταδισμό.
Η χειραφέτηση της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεσμένων περνάει και από την αποκαθήλωση του θρησκευτικού μύθου. Όσο οι άνθρωποι θα σκύβουν το κεφάλι μπροστά σε φαντάσματα του “θείου”, τόσο οι πραγματικοί τύραννοι – οι καπιταλιστές και τα τσιράκια τους – θα βασιλεύουν.
Η απελευθέρωση της συνείδησης από τον φόβο και τη δεισιδαιμονία είναι όρος για την κοινωνική απελευθέρωση. Κι αυτή η μάχη πρέπει να δοθεί εδώ και τώρα.
ΔΊΣΤΙΧΟΣ!