Το “παιδί” του δεξιού κομματικού σωλήνα, Μαριάννα Πυργιώτη, προκαλεί με τις ανιστόρητες απόψεις της.

Του Γ. Γ.

Ακούσαμε σήμερα το πρωί στο χαμαιτυπείο του Σκάι τον θηλυκό Βορίδη να μας μιλάει με την φωνή του τσεκουροφόρου.

“Στην Ελλάδα ενδημεί η τρομοκρατική βία από την μεταπολίτευση και μετά. Τρομοκρατικές ομάδες στην χούντα δεν υπήρχαν” ήταν η βαρυσήμαντη αποστροφή της τοποθέτησης της κ. Μαριάννα Πυργιώτη. Και όταν παριστάμενος στο πάνελ δημοσιογράφος της επισήμανε ότι δεν νοείται τρομοκρατία στην χούντα αλλά αντίσταση, αυτή αναδιπλώθηκε λέγοντας ότι “είχαμε και ελάχιστους σοβαρούς αντιστασιακούς”.

Τι να πρωτοσχολιάσεις από τα λεγόμενα του νεοδημοκρατικού στελέχους που μας εμφανίζεται εντελώς ανιστόρητο;

Το ότι δεν υπήρχε τρομοκρατική βία στην περίοδο της Απριλιανής δικτατορίας; Το ότι άνθρωποι εκτελέστηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, ζούσαν με τον φόβο του χωροφύλακα, τί ήταν; “Ασθενής στον γύψο”; που θα έλεγε και ένας μακαρίτης χουντικός ο οποίος θα μπορούσε να είναι και πολιτικός μέντορας της Πυργιώτη;

Οσοι αγωνιστές στην διάρκεια της χούντας είχαν ενταχθεί στο ΠΑΜ στο ΠΑΚ στον Ρήγα Φεραίο καθώς και σε άλλες οργανώσεις όπως και προσωπικότητες σαν τον Παναγούλη και τον Καράγιωργα που αντιστάθηκαν στην χούντα, ήταν “ελάχιστοι σοβαροί αντιστασιακοί” για την δεξιά δημοσιολόγο!

Στοιχειωδώς την πρόσφατη ιστορία της χώρας μας την γνωρίζει η κ. Πυργιώτη. Ολη αυτή η προσπάθεια της είναι για να δικαιολογήσεις στους ανίδεους τηλεθεατές της, την χουντοποίηση της Νέας Δημοκρατίας. Ετσι όμως μας δίνει και σε μας να κάνουμε μια ιστορική αναφορά όχι απευθυνόμενοι στην ίδια που τα παρακάτω τα γνωρίζει πολύ καλά, αλλά στους νέους αναγνώστες/ιες μας.

Απ’ την πρώτη στιγμή της μεταπολίτευσης και καθ’ όλα τα χρόνια της πρωθυπουργίας του “εθνάρχη” που ακολούθησαν, η προσπάθεια να “αγκαλιαστεί” όλη η “δεξιά οικογένεια” ήταν εμφανείς. 

Ποιος δεν θυμάται  την εξωφρενική απόφαση του Αρείου Πάγου, που χαρακτήριζε το πραξικόπημα του 1967 «στιγμιαίο αδίκημα», “ξελασπώνοντας” όλους τους χουντικούς που συμμετείχαν στις δικτατορικές κυβερνήσεις, ακόμα και τους πρώην πρωθυπουργούς Κόλλια, Μαρκεζίνη και Ανδρουτσόπουλο, οδηγώντας σε δίκη μόνο 24 πρωτεργάτες του πραξικοπήματος.

Ιστορική έχει μείνει η ρήση που είπε τον Απρίλη του 1975, ο τότε υπουργός Άμυνας Ευ. Αβέρωφ:  «Κάθαρσις δεν υπάρχει πλέον δια λόγους παρελθόντος. Θα υπάρχει διαρκώς δια λόγους παρόντος», την στιγμή που όλος ο ελληνικός λαός απαιτούσε την αποχουντοποίηση του κρατικού μηχανισμού.

Κανένας απ’ αυτούς που στελέχωσαν τα έκτακτα στρατοδικεία και τα δικαστήρια σκοπιμότητας δεν διώχτηκε ενώ ήταν απίστευτες οι δικαστικές αποφάσεις που αθώωναν ή επέβαλαν μικρές ποινές με αναστολή σε βασανιστές – τέρατα  που είχαν τα ονόματα Μάλλιος, Λουκόπουλος, Μπάμπαλης, Καραπαναγιώτης, Κραβαρίτης, κλπ., στο διάστημα 1975 – 1976. 

Ακόμα πιο σοκαριστικό ήταν το γεγονός ότι μετά την αθώωση τους ορισμένοι σαδιστές – βασανιστές επέστρεψαν στην αστυνομική τους υπηρεσία!

Η απόλυτη “χουντοποίηση” της Ν.Δ. ολοκληρώθηκε λίγα χρόνια μετά. Οι οπαδοί της Απριλιανής δικτατορίας διεκδικώντας μεγαλύτερο μερίδιο στην κυβερνητική εξουσία και θέλοντας να κάνουν επίδειξη δύναμης πήραν μέρος στις εκλογές του 1977 με την «Εθνική Παράταξη». Ελαβαν ποσοστό 6,82% και εξέλεξαν πέντε βουλευτές.  (Το βασικό τους σύνθημα ήταν: «Ο Φλωράκης στο Γουδή, δίπλα στον Καραμανλή»).

Τρία χρόνια μετά και αφού υπήρξαν τα παρασκηνιακά παζάρια με τον τότε αρχηγό της Ν.Δ. Γ. Ράλλη, οι χουντικοί διαλύουν το κόμμα τους, με δεκάδες στελέχη τους να ενσωματώνονται στον κρατικό μηχανισμό και με τον αρχηγό του Σπ. Θεοτόκη να εκλέγεται βουλευτής Επικρατείας της Ν.Δ. 

Καμιά εντύπωση δεν μας προκαλεί φυσικά η στάση της Μ. Πυργιώτη αφού το μόνο που θυμόμαστε από όλη την επαγγελματικής διαδρομή αυτής της κυρίας, ήταν οι κομματικές της αργομισθίες. (Αρχικά σιτιζόταν σαν αναπληρώτρια γραμματέας Διεθνών Σχέσεων της Ν.Δ και αργότερα φέροντας τον τίτλο της γενικής διευθύντριας του Ινστιτούτου Κωνσταντίνου Καραμανλή. Μια περατζάδα που έκανε από ορισμένα ΜΜΕ πέρασε εντελώς αδιάφορη).