Όπως άλλωστε αναμενόταν, κυριάρχησε η παθητική απογοήτευση, που προφανώς λειτουργεί υπέρ των κυβερνώντων. Ναι μεν ο κόσμος έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στο “πολιτικό σύστημα”, ωστόσο αυτό δε σημαίνει ότι εμπιστεύεται κάποιο άλλο, και άρα δεν κινητοποιείται. Δε θα είναι έκπληξη αν στο επόμενο διάστημα δούμε και “διαρροές” προς την ακροδεξιά προς τη μία, είτε μεγάλες κινητοποιήσεις από την άλλη, διότι υπάρχει κόσμος που θέλει να παλέψει, απλά δεν εμπιστεύεται τη σημερινή αριστερά σε πολιτικό επίπεδο (και γι’ αυτό δεν την ψηφίζει). Ούτε θα είναι έκπληξη (κάθε άλλο) αν έχουμε μεγάλες “πολιτικές ζυμώσεις” όπως τις λένε, με δημιουργία νέων πολιτικών σχηματισμών.
Όσο για την αριστερά, φαίνεται και η ανεπάρκεια της, διότι δεν έχει καταφέρει, μέχρι τώρα τουλάχιστον, να δώσει ένα όραμα στον κόσμο (οπότε ο κόσμος “μοιραία” οδηγείται στην απογοήτευση), και επίσης ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου που “είναι με την αριστερά” ή “κοντά στην αριστερά” δεν “καταδέχεται” να ψηφίζει, διότι είναι τόσο “επαναστάτες” στο μυαλό τους που δηλώνουν “υπεράνω”. Αυτό βέβαια είναι και δείγμα του πόσο ανώριμη -εκτός των άλλων- είναι η σημερινή αριστερά. Διότι είτε κάνεις την επανάσταση, επιτυχημένα ή όχι, και άρα όντως δε χρειάζεται να κάνεις εκλογές, είτε δεν την κάνεις, αλλά συμμετέχεις στις “κατώτερες” μάχες, εκλογικές, συνδικαλιστικές, κινηματικές, ιδεολογικές, κτλ, αντί να το παίζεις “υπεράνω”. Οι αντίπαλοι δεν είναι και τόοοσο “υπεράνω” και έτσι συνεχώς κερδίζουν έδαφος μέσω των εκλογών, καθώς “παίζουν” με πολύ πιο σοβαρό τρόπο, και χωρίς αντιλήψεις του στιλ “εγώ είμαι υπεράνω”…
Αφήστε μια απάντηση