Γράφει ο kokkiniotis
Όλως τυχαίως, στο σημερινό ΒΗΜΑ ο Σταύρος Ψυχάρης στο πρωτοσέλιδο άρθρο του, πλέκει το εγκώμιο του δασκάλου του –και, έμμεσα, το δικό του. Ας το διαβάσουμε ‘’παρέα’’.
ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΕΓΚΩΜΙΟΝ…
Του Σταύρου Π. Ψυχάρη
Σε έναν παλαιό «Ελεγχο Προόδου του μαθητή…» διαβάζουμε το σχόλιο του δασκάλου για την απόδοση του μαθητή:
«Με οξυτάτην αντίληψιν και ευφυΐαν, εργατικός, επίμονος και λίαν επιμελής, θα ηδύνατο και περισσότερα να προσκτήσει οδηγούμενος καταλλήλως».
(Παρά τον τίτλο, ξεκινάμε με το εγκώμιο του εργατικού και ευφυούς μαθητή…)
Η ιστορία μας διαδραματίζεται πενήντα χρόνια πίσω, στην Αθήνα με τους χωματόδρομους και σχολεία που στεγάζονται ακόμη και σε παράγκες.
Η μεγάλη πλειονότητα των μαθητών πηγαίνει στο σχολείο τρεις ημέρες πρωί και τρεις απόγευμα, διότι οι αίθουσες δεν επαρκούν.
(Σήμερα, στην εποχή του ΔΝΤ φαίνεται ότι υπερεπαρκούν, γι’ αυτό η πολιτική της κυβέρνησης και της τρόικας που ο επιμελής μαθητής με πάθος υπερασπίζεται, έχει ήδη κλείσει χίλια σχολεία. Η ‘νοσταλγία’ όμως συνεχίζεται.)
Οι δάσκαλοι φροντίζουν όχι μόνο για την εκπαίδευση αλλά και για τη στοιχειώδη διατροφή των μαθητών. Είναι ο δάσκαλος εκείνος που πήγαινε πρώτος πρωί στο σχολείο για να ετοιμάσει το γάλα (σκόνη, ανακατεμένο με σκόνη σοκολάτα) που μας έστελνε η Αμερικανική Βοήθεια για την Ελλάδα. Και πριν από το μεσημέρι έδινε και ένα κομμάτι από εκείνο το κίτρινο τυρί…
(Ναι, ξέρουμε, της UNRRA, τα διαβάσαμε και αλλού αυτά, στην επίθεση που δέχτηκε ο μαθητής Κ. Μανίκας όταν αναρτήσαμε το κείμενό του: Ποιος παίζει με το μέλλον μου; Τώρα ΤΟ ΒΗΜΑ αναπαράγει πρωτοσέλιδα τα ίδια επιχειρήματα. Καθαρή σύμπτωση…)
Φαντασθείτε σήμερα τι θα γινόταν αν έπρεπε κάποιος να ξυπνήσει χαράματα, να ετοιμάσει γάλα κ.λπ. για άπορους μαθητές!
(Προφανώς υπονοείται ότι οι καθηγητές ξυπνάνε κατά το απομεσήμερο για να πάνε στα δύο, τρία ή τέσσερα σχολεία τους. Την περίπτωση πάντως να μην είναι άποροι οι μαθητές και να τρώνε στο σπίτι τους, παρατηρούμε ότι δεν την εξετάζει καν ο ‘λίαν επιμελής’ νοσταλγός.)
Με την ευκαιρία πάντως της δημοσιότητας που έλαβαν οι εκπαιδευτικοί με την παρ’ ολίγον απεργία τους πάνω στις εξετάσεις, θα ήταν χρήσιμο να ανατρέξουν στις εμπειρίες των γονέων τους που μεγάλωσαν στην Αθήνα του ’50.
Ετοίμαζαν το γάλα αλλά είχαν και τον καιρό να βοηθήσουν τους μαθητές που ξεχώριζαν. Ισως γι’ αυτό δεν είχαν καιρό για απεργίες.
[Ο μαθητής που είχε τον προαναφερόμενο Ελεγχο Προόδου ευγνωμονεί διά βίου τον αείμνηστο Δάσκαλό του.]
TO BHMA, 19/5/2013
Κανονικά, θέλει να μας πείσει ο εκδότης του ΒΗΜΑτος, οι καθηγητές θάπρεπε να φροντίζουν για τη διατροφή των θυμάτων του κοινωνικού πολέμου που εξαπέλυσαν στον κόσμο της εργασίας το κεφάλαιο, η ΕΕ και το ΔΝΤ, μαζί με τις άθλιες κυβερνήσεις που ο ίδιος με τόσο πάθος στηρίζει.
Ανάλγητοι λοιπόν οι σημερινοί δάσκαλοι. Αυτοί φταίνε που υποσιτίζονται μαθητές ή λιποθυμούν από πείνα μέσα στους χώρους του σχολείου. Κι ας είναι γνωστό ότι πολλοί εκπαιδευτικοί εκδηλώνουν την αλληλεγγύη τους εκ των ενόντων, από τον περικομμένο μισθό τους.
Του διαφεύγει ωστόσο η λεπτομέρεια ότι, ακόμα και τότε, οι δάσκαλοι δεν σιτίζονταν σε στρατόπεδα ούτε βέβαια ήταν επιστρατευμένοι.
Η ‘νοσταλγία’ που ξαφνικά κατέλαβε τον Σταύρο Ψυχάρη, αμέσως μετά την γνωστή κατάληξη της απεργίας που τόσο μαζικά ψήφισαν οι καθηγητές σε πρωτοφανούς συμμετοχής συνελεύσεις, απευθύνεται σε όλο τον κόσμο της εργασίας. Αναμνήσεις απ’ το μέλλον…
Η πρωτοφανής μαζικότητα των συνελεύσεων των ΕΛΜΕ και η δυναμική που αναπτύχθηκε τρόμαξε τα αστικά επιτελεία. Έτσι, μετά την ήττα των καθηγητών, ο εκδότης παίρνει το ρίσκο να εμπλουτίσει αναδρομικά τον ‘Έλεγχο Προόδου’ του με τους χαρακτηρισμούς ‘κακεντρεχής’ και ‘χαιρέκακος’.
Άλλωστε ο δάσκαλός του εκείνος, μέσω του οποίου εγκωμιάζει τον εαυτό του, νομίζουμε ότι θα εντόπιζε δύο σοβαρά λάθη στο συλλογισμό του άλλοτε μαθητή του:
«Ετοίμαζαν το γάλα αλλά είχαν και τον καιρό να βοηθήσουν τους μαθητές που ξεχώριζαν. Ισως γι’ αυτό δεν είχαν καιρό για απεργίες.»
«Λήψη του ζητουμένου» και αντιστροφή αιτίου αιτιατού μαζί: Αν τότε ‘είχαν καιρό για απεργίες’, ίσως να μη χρειαζόταν να ετοιμάζουν το γάλα- σκόνη της αμερικάνικης βοήθειας.
Παρέλειψε τέλος να αναφέρει ο επιμελής και νοσταλγικός Ψυχάρης, ότι στην όμορφη εκείνη εποχή που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός διαδέχτηκε τον αγγλικό στην Ελλάδα, πολλοί δάσκαλοι ήταν εξόριστοι στους «Παρθενώνες» της Μακρονήσου.
Σήμερα, μόνο με μαχητικές απεργίες, με δυναμικές κινητοποιήσεις και συντονισμένο αγώνα, υπάρχει προοπτική να αποφύγουμε το ζοφερό μέλλον στο οποίο το κεφάλαιο, η ΕΕ –ΔΝΤ, ο καπιταλισμός και η κρίση του, έχουν ήδη βυθίσει τον κόσμο της εργασίας.
Αφήστε μια απάντηση