Γράφει ο kokkiniotis
Πέρασαν κιόλας 25 χρόνια από τότε που το εργατικό κίνημα και ο χώρος της άκρας αριστεράς στην Ελλάδα έχασε πρόωρα έναν ξεχωριστό αγωνιστή, τον Αγησίλαο (Λάκη) Χριστοδουλόπουλο.
Χαρισματικός συνδικαλιστής, ηγετικό στέλεχος του «Μαχητή» επί δικτατορίας και της οργάνωσης Κ.Ο. ΜΑΧΗΤΗΣ στη συνέχεια, ο σύντροφος Αγησίλαος, ο «Λάκης του Μαχητή», («ο Λάκης ο μαχητής»…), έχαιρε της εκτίμησης όλων ανεξαιρέτως των αγωνιστών που είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν ή να συνεργαστούν μαζί του.
Το πολιτικό ήθος και η συγκροτημένη πολιτική του σκέψη τού χάρισαν μια ακτινοβολία που ξεπερνούσε τα όρια της οργάνωσής του και τον ανέδειξε σε μια από τις εμβληματικές μορφές του χώρου της άκρας αριστεράς στην Ελλάδα.
Με μεγάλη συγκίνηση θυμούνται οι παλιότεροι τον επικήδειο ‘αποχαιρετισμό’ που του απηύθυνε ο σύντροφος Τάσος Κατιντσάρος.
Παραθέτουμε στη συνέχεια ένα σημερινό κείμενο του σ. Τάσου που έδωσε και το ερέθισμα για την ανάρτησή μας αυτή.
25 χρόνια κλείνουν φέτος από τότε που «έφυγε» από κοντά μας ο σύντροφος Αγησίλαος (Λάκης) Χριστοδουλόπουλος, ο «Τάσος Βέλας» της αντιδικτατορικής αντίστασης, ο «ξανθός της Κ.Ο.ΜΑΧΗΤΗΣ».
Σύντροφος χαρισματικός και υποδειγματικός, εμπνευστής των ελπίδων μας και οδηγητής των αγώνων μας κοντά δυο δεκαετίες, έκλεισε τον κύκλο της ζωής και της δράσης του μόλις στα 42 χρόνια του, στις 13 Αυγούστου του 1988.
Μας άφησε ανεξίτηλα σημάδια. Γιατί δεν έβαλε απλώς τη σφραγίδα του στην αντιδικτατορική και μεταπολιτευτική Επαναστατική Αριστερά, σε όλα τα γεγονότα που αυτή πρωτοστάτησε, στις νέες ιδέες και πρακτικές που μπόλιασαν το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Η παρουσία του μας σφράγισε όλους και τον καθέναν ξεχωριστά. Τόσο που τον αισθανόμαστε πάντα δίπλα μας, ακούμε το γέλιο του στις παρέες μας, τον νιώθουμε κοντά μας σ’ όλες τις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις.
25 χρόνια λοιπόν, που μας αναγκάζουν να μιλήσουμε για τον Λάκη ιστορικά. Όσο κι αν για μας είναι μνήμη και καημός ταυτόχρονα, θα προσπαθήσουμε να δώσουμε δείγματα της χειμαρρώδους γραφής του, να φωτίσουμε στιγμές απ’ την παρουσία του, να ερευνήσουμε την πορεία της ελληνικής Επαναστατικής Αριστεράς που σε μεγάλο βαθμό είναι συνυφασμένη μαζί του.
Θα ζητήσουμε τη συνεισφορά όσων συντρόφων τον γνώρισαν ή έχουν να καταθέσουν κάτι για τον αγωνιστή της Επαναστατικής Αριστεράς με τη μεγαλύτερη ποσοτικά και ποιοτικά δράση σε κοινωνικούς χώρους, για τον «αριστεριστή» με τις περισσότερες μαζικές παρεμβάσεις και δημόσιες αντιπαραθέσεις.
Θα βγάλουμε από τα μπαούλα όλα μας τα έγγραφα και τα βιβλία. Όλους τους «Προλετάριους Μαχητές», τις μπροσούρες και τα περιοδικά, που τα φυλάμε ως κόρη οφθαλμού, και θα τα παραδώσουμε σε κοινή θέα! Και ελπίζουμε μέσα στη χρονιά να καταφέρουμε να κλείσουμε αυτόν τον κύκλο πραγματοποιώντας μια εκδήλωση-πολιτικό μνημόσυνο για τον ξανθό πολύτιμο σύντροφό μας.
(φωτό: Το μπλοκ της Κ.Ο.ΜΑΧΗΤΗΣ την 21η Απριλίου 1977, πηγαίνοντας προς τα Προπύλαια. Ο σ. Λάκης Χριστοδουλόπουλος στην πρώτη γραμμή στο κέντρο).
Ο ‘αριστεριστής’ με την πολιτική εμβέλεια και την πλατιά μαζική απεύθυνση, κυρίως όμως με το ήθος και την πολιτική του συγκρότηση, σίγουρα φέρνει στη μνήμη παλιότερων αγωνιστών τους αγώνες του χτες, τους αγώνες μιας άλλης εποχής. Αγώνες που δεν ‘δικαιώθηκαν’ στα προηγούμενα χρόνια, όπως άλλωστε ξεκάθαρα δείχνει η τραγική σημερινή πραγματικότητα, αγώνες που συνεχίζονται. Με το βλέμμα στραμμένο στο αύριο και στην κομμουνιστική προοπτική, αλλά και με ματιές στο παρελθόν για την άντληση δύναμης και εμπειρίας.
Το σίγουρο είναι ότι ο σύντροφος, στο σχετικά σύντομο αλλά ‘πυκνό’ πέρασμά του από τη ζωή, άφησε έντονο το ίχνος του.
Θυμηθήκαμε με αφορμή το σημείωμα αυτό του Τάσου (που σίγουρα θα βρει πολλούς παραλήπτες, πρόθυμους να ανταποκριθούν), την Επιτροπή κατά της κρατικής καταπίεσης και καταστολής, που συγκροτήθηκε το 1979 με αφορμή την ψήφιση του ‘αντιτρομοκρατικού’ νόμου 774/1978 και το προβάρισμά του στον Φίλιππα και την Σοφία Κυρίτση, αλλά και την όξυνση της κρατικής καταστολής κατά των λαϊκών και εργατικών κινητοποιήσεων που ξεσπούσαν, καθώς και την ιδιαίτερα μαζική συγκέντρωση στο κατάμεστο Σπόρτινγκ.
Ο σύντροφος Λάκης ήταν μπορώ να πω η ψυχή αυτής της προσπάθειας που είχε –ίσως για πρώτη φορά μέχρι τότε- πολιτικά αναδείξει, πέρα από το ζήτημα της κρατικής τρομοκρατίας, το ζήτημα της καταστολής που τόσο επίκαιρο είναι στις μέρες μας.
Ανοίξαμε λοιπόν κι εμείς τα ντουλάπια μας και βρήκαμε κάποια παλαιότερα χαρακτηριστικά αλλά και εξαιρετικά επίκαιρα κείμενα του συντρόφου στα οποία θα επανέλθουμε. Δίνουμε σήμερα μια πρόγευση:
Στη μπροσούρα «Οικονομική κρίση – Συμμετοχή – Εργατικός έλεγχος», περιέχονται πέντε κείμενα του Αγησίλαου που χρονολογικά αναφέρονται στην περίοδο 1982-1985, θεματικά αποτελούν μια ενότητα και, όσο κι αν αυτό φαίνεται παράξενο, διατηρούν την επικαιρότητά τους και σήμερα!
Στο οπισθόφυλλο της μπροσούρας διαβάζουμε:
Απέναντι στις εκλεπτυσμένες τεχνικές της εξουσίας, ο εργατικός έλεγχος, σαν μια πολιτική λογική, σαν μια πολιτική στάση και σαν μια πολιτική πρακτική που αμφισβητεί το status quo της επιχείρησης και τις δοσμένες εργασιακές σχέσεις, αποτελεί τη μόνη δυνατή αντικαπιταλιστική απάντηση σήμερα, όχι μόνο γιατί είναι έμβρυο αντιεξουσίας στο επίπεδο της επιχείρησης, αλλά και γιατί λειτουργεί αντικειμενικά σαν εμπόδιο στην επιχείρηση ανασύνθεσης και εξορθολογισμού του κεφαλαίου.
Βεβαίως, ο εργατικός έλεγχος, ακόμη και στην πιο διευρυμένη μορφή του, είναι γεγονός ότι δεν μπορεί να υπερβεί ή να ανατρέψει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, ωστόσο μπορεί και πρέπει να χρησιμοποιηθεί σαν αμυντικό όπλο της εργατικής τάξης, που αν μη τι άλλο διασφαλίζει τουλάχιστον την ταξική της ιδιαιτερότητα και τη διευκολύνει να αντιμετωπίσει τη χειραγώγηση και ενσωμάτωση.
Πέρα όμως από τη δημοσίευση των κειμένων αυτών, θα επιδιώξουμε, στο πλαίσιο της εκπομπής μας «Το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο», παλιότεροι αγωνιστές να καταθέσουν τις μνήμες που διατηρούν από τις εποχές εκείνες και από τον σ. Λάκη Χριστοδουλόπουλο.
Αφήστε μια απάντηση