Πηγή: του Βασίλη Λιόση – “Σύλλογος Γ. Κορδάτος”
Λύσσαξαν. Άφρισαν. Έβγαλαν χολή. Είπαν τερατώδη ψέματα που θα τα ζήλευε ο Γκέμπελς. Φανέρωσαν το πραγματικό τους πρόσωπο και η μάσκα της δήθεν αντικειμενικότητάς τους έπεσε. Αφού ο Φιντέλ έγινε θρύλος κι έμεινε για πάντα στην ιστορία, ένας εσμός δημοσιογράφων ανέλαβε να δηλητηριάσει τη σκέψη των Ελλήνων με ό,τι πιο αντικομμουνιστικό διέθετε στο οπλοστάσιό του.
Ο Τράγκας, ο Κοτάκης και φυσικά όλη η «δημοκρατική» ομάδα του ΣΚΑΪ, κινήθηκαν ανάμεσα στα όρια της εμπάθειας και της ανείπωτης ανοησίας. «Ο Φιντέλ ήταν δικτάτορας» το κλασικό μότο των αργυρώνητων δημοσιογράφων. «Ο Φιντέλ και το οικογενειακό του περιβάλλον έχουν τεράστια περιουσία». «Ο Φιντέλ είχε 37.000 ερωμένες». «Στην Κούβα δεν γίνονται εκλογές». Και βέβαια δεν παρέλειψαν να αντιπαραθέσουν την «κουβανέζικη δικτατορία» με την αστική δημοκρατία.
Δεν θα αναφερθούμε στα επιτεύγματα της Κούβας, ούτε γενικά στο γιατί είναι ανώτερη η σοσιαλιστική δημοκρατία σε σχέση με την αστική. Θα σταθούμε μόνο στο τι εστί αστική δημοκρατία που κατά τους πρεσβευτές της είναι η μοναδική ρεαλιστική λύση.
ΓΕΓΟΝΟΣ 1Ο:
Η αστική δημοκρατία δεν αποτελεί μια ευγενική παραχώρηση της αστικής τάξης, αλλά προϊόν σκληρών κοινωνικών αγώνων. Ποτάμια αίματος έχουν ρεύσει προκειμένου να κατακτηθούν στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα.
ΓΕΓΟΝΟΣ 2Ο:
Αυτή η αστική δημοκρατία είναι που επιτρέπει τη δημιουργία στυγερών δικτατοριών. Καθεστώτων που βασάνισαν, φυλάκισαν και δολοφόνησαν ανθρώπους που αντιστάθηκαν. Πινοσέτ, Σαλαζάρ, Παπαδόπουλος, Φράνκο, Μπατίστα, Βιντέλα διέπραξαν απίστευτα εγκλήματα και μάλιστα κάποιο εξ αυτών έμειναν ατιμώρητοι. (Ο Πατακός αποφυλακίστηκε για λόγους υγείας κι έζησε για πάνω από είκοσι χρόνια. Αλήθεια πόσο θα ζούσε αν δεν είχε προβλήματα υγείας;).
ΓΕΓΟΝΟΣ 3Ο:
Στην αστική δημοκρατία, οι εκλογές θεωρούνται το απαύγασμα της δημοκρατικής λειτουργίας. Όμως, σε αυτές τις εκλογές πολλές φορές ψηφίζει το 50% του πληθυσμού και η κυβέρνηση εκλέγεται χωρίς απόλυτη πλειοψηφία και με ένα πολύ χαμηλό ποσοστό. Η αστική δημοκρατία αρνείται πεισματικά να υιοθετήσει την απλή και ανόθευτη αναλογική ώστε να αποτυπωθεί με ακρίβεια η λαϊκή βούληση. Επινοεί καλπονοθευτικά συστήματα και αλλοιώνει τους πραγματικούς συσχετισμούς. Κάθε φορά που τίθεται ζήτημα εκλογών το επιχείρημα επαναλαμβάνεται μονότονα: «η χώρα δεν αντέχει άλλες εκλογές», δηλαδή αρνούνται την κατ’ αυτούς πεμπτουσία της αστικής δημοκρατίας. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε πως στις ΗΠΑ, την «κοιτίδα» της δημοκρατίας, υπάρχουν άνθρωποι χωρίς δικαίωμα ψήφου.
ΓΕΓΟΝΟΣ 4Ο:
Στην Ελλάδα πάνω από το 90% των απεργιών κρίνονται στα δικαστήρια παράνομες και καταχρηστικές. Γενικότερα οι νόμοι που θεσπίζονται υπηρετούν τα συμφέροντα της ολιγαρχίας. Αν τύχει και υπάρχει κάποια σχετικά ευνοϊκή διάταξη για τα λαϊκά στρώματα, αυτό είναι προϊόν αγώνων.
ΓΕΓΟΝΟΣ 5Ο:
Βασική παράμετρος δημοκρατικής λειτουργίας είναι το πώς αντιμετωπίζονται οι εργαζόμενοι στους εργασιακούς χώρους. Ασφαλώς θα ήταν ανέκδοτο να πούμε πως οι εργαζόμενοι μπορούν δίχως προβλήματα να λένε τη γνώμη τους και να ασκούν ελεύθερα τα συνδικαλιστικά τους δικαιώματα. Αρκεί να σκεφτούμε ότι υπάρχουν εργασιακοί χώροι όπου η εργοδοσία δημιουργεί εργοδοτικά σωματεία υποχρεώνοντας τους εργαζόμενους να συμμετέχουν σε αυτά. Ή είναι πολύ συχνό το φαινόμενο κατά το οποίο εργαζόμενοι απολύονται επειδή απεργούν.
ΓΕΓΟΝΟΣ 6ο:
Η αστική δημοκρατία επιτρέπει τη λειτουργία κομμάτων νοσταλγών του ναζισμού. Είναι η δημοκρατία που επιτρέπει την εκλογή βουλευτών που ηγούνται δολοφονικών κλικών και οι βουλευτές τους έχουν χαραγμένα στα μπράτσα τους τον αγκυλωτό σταυρό. Μάλιστα κάποιοι δημοσιογράφοι στο όνομα της ελευθερίας του λόγου κάνουν εκπομπές με τους ναζί εξιλεώνοντάς τους (βλέπε Τράγκα) ή ευελπιστούν σε μία «σοβαρή “Χρυσή Αυγή” που την έχει ανάγκη το πολιτικό σύστημα» (βλέπε Μπάμπη Παπαδημητρίου). Είναι η δημοκρατία που έχει βγάλει παράνομη τη λειτουργία των κομμουνιστικών κομμάτων κι έχει αποκαταστήσει τους νοσταλγούς των ναζί στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.
ΓΕΓΟΝΟΣ 7Ο:
Δεν υπάρχει καπιταλιστική χώρα όπου οι διαδηλώσεις των εργαζομένων δεν αντιμετωπίζονται με δυνάμεις καταστολής.
ΓΕΓΟΝΟΣ 8Ο:
Σε ορισμένες περιπτώσεις η ίδια η αστική δημοκρατία αγγίζει τα όρια της δικτατορίας (βλέπε σήμερα Τουρκία και στο παρελθόν ενδεικτική περίπτωση είναι η Αμερική του μακαρθισμού).
ΓΕΓΟΝΟΣ 9Ο:
Τα αστικά κόμματα βομβαρδίζουν με ψεύδη το λαό. Έτσι τον ξεγελούν, κλέβουν την ψήφο του, έρχονται στην κυβερνητική εξουσία και στη συνέχεια εφαρμόζουν τα αντίθετα από αυτά που είχαν υποσχεθεί. Μάλιστα, με διάφορες εκδουλεύσεις δημιουργούν πολιτικούς ομήρους εκμαυλίζοντας συνειδήσεις.
ΓΕΓΟΝΟΣ 10Ο:
Η αστική δημοκρατία επιτρέπει το εμπόριο λευκής σάρκας, των ναρκωτικών, την εμπορία ανθρώπινων οργάνων. Είναι η δημοκρατία που μετατρέπει σε εμπόρευμα την υγεία, την παιδεία, την κοινωνική ασφάλιση, την ψυχαγωγία, τον αθλητισμό, τον πολιτισμό και κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα.
ΓΕΓΟΝΟΣ 11Ο:
Στον καπιταλισμό υψώνονται τείχη, όχι μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά. Τα τείχη αυτά είτε εμποδίζουν τη διακίνηση των ντόπιων φτωχών πληθυσμών στις περιοχές των πλουσίων (βλέπε Νότια Αφρική), είτε εμποδίζουν τη διακίνηση προσφύγων και μεταναστών (ΗΠΑ- Μεξικό και ευρωπαϊκές χώρες), είτε νομιμοποιούν την κατοχή εδαφών (Κύπρος-ψευδοκράτος και Ισραήλ-Παλαιστίνη).
ΓΕΓΟΝΟΣ 12ο:
Η αστική δημοκρατία είναι αυτή που στήνει προβοκάτσιες προκειμένου να κάμψει το λαϊκό κίνημα και να συκοφαντήσει τους λαϊκούς αγώνες. Το πώς στήθηκε η επιχείρηση «Κόκκινη προβιά», είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα. Οι μυστικές υπηρεσίες γενικότερα που παρακολουθεί τηλεφωνικές συνομιλίες, που φακελώνει πολίτες, που παρακολουθεί συνδικαλιστικές δραστηριότητες είναι συστατικό στοιχείο της αστικής δημοκρατίας.
ΓΕΓΟΝΟΣ 13Ο:
Το 1917 σημειώθηκε ένα κοσμοϊστορικό γεγονός: η ρώσικη επανάσταση. Οι «δημοκρατικές» δυνάμεις της καπιταλιστικής Δύσης δεν δέχτηκαν ότι ένας λαός μπορούσε να πάρει την τύχη στα χέρια του. Δεν άντεξε το γεγονός ότι πλέον υπήρχε ένα επικίνδυνο παράδειγμα για τους ταπεινούς και καταφρονεμένους σε όλο τον κόσμο. Έτσι, «έμπλεοι δημοκρατικών ευαισθησιών» έστειλαν στρατεύματα να καταπνίξουν στη Σοβιετική Ένωση την επανάσταση. Ανάμεσά τους και ο «δημοκράτης» Βενιζέλος (ας θυμηθούμε παράλληλα και το ιδιώνυμό του).
ΓΕΓΟΝΟΣ 14Ο:
Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις εντός και εκτός βουλής των αστικών κομμάτων περιορίζονται σχεδόν πάντα σε επουσιώδη ζητήματα. Το αν αυτό γίνεται από αδυναμία πολιτικής ανάλυσης ή εσκεμμένα, μικρή σημασία έχει, αν και πρέπει να πούμε πως η δεύτερη εκδοχή είναι εξαιρετικά ισχυρή. Η υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων της αστικής τάξης μετατρέπεται σε «εθνικό συμφέρον». Η επιβολή αντιλαϊκών μέτρων γίνεται στο όνομα της «σωτηρίας» μιας χώρας. Η διεξαγωγή ιμπεριαλιστικών πολέμων υπηρετεί τάχα τον πατριωτισμό, ενώ στέλνει στο σφαγείο τους απλούς ανθρώπους. Εν τέλει, οι αλήθειες κρύβονται με κατασκευασμένα ιδεολογήματα.
ΓΕΓΟΝΟΣ 15Ο:
Δεν υπάρχει γενικά δημοκρατία. Η δημοκρατία έχει ταξικό πρόσημο. Η αστική δημοκρατία υπάρχει σε κοινωνικά συστήματα που κυρίαρχα είναι τα αστικά κόμματα, δηλαδή τα κόμματα του κεφαλαίου. Τα κόμματα των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των μεγαλεμπόρων και λοιπών «δημοκρατικών» δυνάμεων. Μάλιστα, συχνά αυτοί οι ίδιοι οι πλουτοκράτες γίνονται πολιτικοί εκπρόσωποι της τάξης τους. Το παράδειγμα του Τραμπ είναι το πλέον χαρακτηριστικό.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, πρέπει να διευκρινίσουμε πως όλα τα παραπάνω δεν μας οδηγούν σε δογματικές σκέψεις βάσει των οποίων αστική δημοκρατία και δικτατορία είναι το ένα και το αυτό, παρά το γεγονός ότι ακόμη και αυτή η αστική δημοκρατία είναι μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου. Αλλά από μορφή σε μορφή υπάρχει διαφορά. Οι κομμουνιστές και κάθε δημοκρατικός άνθρωπος οφείλει να υπερασπίζει αυτή την «κουτσή» δημοκρατία, να διαφυλάττει ό,τι μπορεί και να διευρύνει τους δημοκρατικούς θεσμούς. Αυτό δίνει τη δυνατότητα να ξεκινάνε οι κοινωνικοί αγώνες από καλύτερη βάση. Αλλά όλα αυτά δίχως αυταπάτες και αποκαλύπτοντας τα όρια της αστικής δημοκρατίας και αποδεικνύοντας πως υπάρχει η σοσιαλιστική δημοκρατία που είναι εκατό φορές πιο δημοκρατική.
Υ.Γ.: Σε όλους τους «τιμητές» της αστικής δημοκρατίας αφιερώνουμε ένα απόσπασμα από το διήγημα του Αζίζ Νεσίν με τον τίτλο «Καφές και δημοκρατία»:
Δυο πράγματα δεν ευδοκιμούν στη χώρα μας.
το ένα είναι το δέντρο του καφέ
και το άλλο η Δ η μ ο κ ρ α τ ί α.
Και τα δύο μας έρχονται από το εξωτερικό.
Στα χώματά μας δεν μπορέσαμε ν’ αναπτύξουμε
με κανένα τρόπο το δέντρο του καφέ.
Το κλίμα της χώρας μας, το νερό, το χώμα,
δεν είναι κατάλληλα
για την ανάπτυξη του δέντρου αυτού.
Όσο για τη Δ η μ ο κ ρ α τ ί α…
Η αλήθεια είναι πως ό,τι περνούσε από το χέρι μας,
δεν παραλείψαμε να το κάνουμε,
για την ανάπτυξή της, για την εδραίωσή της.
Αν κοιτάξετε την ιστορία μας,
πριν από εκατό χρόνια πάνω κάτω
ρίχτηκε στη χώρα μας
ο σπόρος της Δ η μ ο κ ρ α τ ί α ς.
Είναι εκατό χρόνια που όλο λέμε:
“Αμάν η Δημοκρατία μας μπουμπούκιασε!…”
“Η νεαρή Δημοκρατία μας!…”
“Αμάν η νεαρή Δημοκρατία μας!…”
Να είναι δοξασμένος αυτός που τη μεγάλωσε,
μόλις καταφέραμε τόσα χρόνια να φέρουμε
σ’ αυτό το ανάστημα τη Δημοκρατία,
έγινε ένα φιντάνι η Δ η μ ο κ ρ α τ ί α.
Αν ξοδεύαμε αυτό τον κόπο των εκατό χρόνων
που αφιερώσαμε στη Δ η μ ο κ ρ α τ ί α,
για την ανάπτυξη του καφέ,
σήμερα η χώρα μας θα γινόταν δάσος από καφέ,
που δεν τ’ άγγιξε ο μπαλτάς του ξυλοκόπου.
Στο παρελθόν κρίθηκε απαραίτητο,
δεν το είχαμε καταλάβει.
Αφήστε μια απάντηση