Καμιά συμμετοχή στην απεργία των καπιταλιστών και των λακέδων τους

 Πρώτα-πρώτα οι δυνάμεις του Περισσού, που καλούν σε απεργία και δικές τους συγκεντρώσεις (καταγγέλλοντας ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, φυσικά, όπως πάντοτε), δράττοντας την ευκαιρία για μια ακόμα επίδειξη κομματικής «δυναμικής».  Το ίδιο κάνει η ΛΑΕ, η οποία μάλιστα παραδίδει και μαθήματα… ταξικής συνέπειας: «Οι απόψεις που ακούγονται για μη συμμετοχή στην απεργία, και που θέλουν μάλιστα να εμφανίζονται σαν ταξικές και ριζοσπαστικές, είναι βαθιά λανθασμένες, δεν έρχονται σε επαφή με τη σημερινή κατάσταση της Εργατικής Τάξης και του κινήματος και εκφράζουν μια μικροαστική ανυπομονησία και έναν βολονταρισμό που συμπυκνώνεται στο ότι απλά θέλουν να κάνουν την επιθυμία τους πραγματικότητα»! (οι εμφάσεις των λαετζήδων). Από κοντά και κάποιοι άλλοι, όπως  ο «Εκπαιδευτικός Ομιλος – Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης», σε ανακοίνωση του οποίου διαβάζουμε απόψεις παρόμοιες με αυτές της ΛΑΕ: «Κάθε άποψη που παραιτείται από μια τέτοια προσπάθεια (σ.σ. στη μαζική συμμετοχή στην απεργία «αντιπαρατιθέμενοι με την κατεύθυνση που προβάλλουν οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ») ή ακόμα και καταλήγει και σε χαρακτηρισμούς για “αντιδραστική απεργία” ή και σε αποκήρυξη της απεργίας και σε απεργοσπασία, στ’ όνομα της συνθηκολόγας γραμμής των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, παρά τα όσα μπορεί να ισχυρίζεται, συμβάλλει σε μια ακόμα υπόσκαψη των δυνατοτήτων να προβληθεί εργατική αντίσταση»!

Υπό άλλες συνθήκες θα λέγαμε ότι μας δουλεύουν. ‘Η ότι δεν έχουν την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα και φαντασιώνονται «ταξικές δυναμικές» και άλλα τέτοια… φανταχτερά. Πρόκειται, όμως, για συνειδητό οπορτουνισμό, που έγκειται σε τακτική ουράς και «αριστερού μαϊντανού» στο αστικοποιημένο συνδικαλιστικό σύστημα.

Αν υπάρχει απεργιακή δυναμική, γιατί το ΠΑΜΕ δεν κηρύσσει μόνο του απεργία, όπως δοκίμασε να κάνει κάποτε, κατά τα πρώτα μνημονιακά χρόνια (και έσπασε τα μούτρα του); Γιατί περιμένει πότε θα προκηρύξουν απεργία οι πουλημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ για να κάνει τη δική του ανεξάρτητη εμφάνιση; Αν υπάρχει απεργιακή δυναμική, γιατί αυτοί που αυτοτοποθετούνται ως «αριστερή πτέρυγα» στο αστικοποιημένο συνδικαλιστικό σύστημα, δεν «κίνησαν» αυτή τη δυναμική υποχρεώνοντας τις πουλημένες διοικήσεις να κηρύξουν μια απεργία με εργατικά οικονομικά αιτήματα, όπως συχνά-πυκνά έκαναν τα πρώτα χρόνια των Μνημονίων;

Εκτός από οπορτουνιστές, όλοι αυτοί είναι και άκρατοι υποκριτές. Εκείνο που δε θέλουν είναι να υπάρξει ρήξη, όχι απλώς με τους εργατοπατέρες τύπου Παναγόπουλου, αλλά με το σύστημα που αυτοί οι εργατοπατέρες έχουν διαμορφώσει εδώ και χρόνια. Θέλουν να τσαλαβουτούν στα λασπόνερα αυτού του σάπιου συστήματος και το υπερασπίζονται σαν ιερή αγελάδα. Γι’ αυτό έχουν το θράσος να μιλούν για «απεργοσπασία». Αν το να πας κόντρα σε μια αισχρή απεργία υπέρ του καπιταλισμού είναι απεργοσπασία, το να καλείς την εργατική τάξη να συμμετάσχει σ’ αυτή την απεργία (με… άλλο περιεχόμενο) τι είναι; Δεν είναι προσφορά υπηρεσιών στο κεφάλαιο και τους λακέδες του;

Υπάρχουν, άραγε, οι όροι για μαζική συμμετοχή της εργατικής τάξης, ώστε να υπάρξει «αλλαγή κατεύθυνσης» αυτής της «απεργίας»; Ξέρουμε πολύ καλά ότι τέτοιοι όροι δεν υπάρχουν, ακόμα κι αν επρόκειτο για μια 24ωρη απεργία που είχε το συνηθισμένο αντιμνημονιακό-αντικυβερνητικό περιεχόμενο. Από πού λοιπόν αντλούν το θράσος και μιλούν για «μικροαστική ανυπομονησία» και «βολονταρισμό»; Αυτό που κάνουν οι ίδιοι (στην πιο αισχρή μορφή του, μάλιστα) το απευθύνουν ως κατηγορία σε όσους θέλουν τουλάχιστον να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους όταν απευθύνονται στην εργατική τάξη.

Η σύγκρουση γύρω απ’ αυτή την «απεργία», απ’ αυτή την πρόκληση της αστικοποιημένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, ανοίγει στην πραγματικότητα το ευρύτερο ζήτημα της πορείας προς την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Αυτή η ανασυγκρότηση δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο σε πλήρη ρήξη με τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό και το σύστημά του. Είναι ψευτοδίλημμα το «μέσα ή έξω από τα συνδικάτα», γιατί μετατρέπει ένα πολιτικό ζήτημα σε οργανωτίστικο ζήτημα. Το πραγματικό δίλημμα είναι «με τους πουλημένους εργατοπατέρες ή με τους εργάτες;».

Οταν δεν έχεις το θάρρος να καλέσεις (ναι, να καλέσεις) τους εργάτες να μη συμμετάσχουν σε μια απεργία που την οργανώνει ανοιχτά η κεφαλαιοκρατία, πώς θα μπορέσεις να «πιάσεις επαφή» με τους πόθους και τις αγωνίες τους, να τους δείξεις το δρόμο της ταξικής ανασυγκρότησης, να τους προστατεύσεις από τους ρουφιάνους των κεφαλαιοκρατών, να τους δείξεις κανόνες συνωμοτικής οργάνωσης, να τους διδάξεις ότι δεν πρέπει να επιζητούν άσφαιρα πυροτεχνήματα, αλλά οργάνωση συστηματική, σε βάθος, ικανή να επιλέγει τη στιγμή που θα χτυπήσει;

ΚΟΝΤΡΑ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ 25 ΜΑΗ