Όχι, ο Μητσοτάκης δεν πάει ούτε για να εγκαταστήσει την φοτητική οικοσκευή, ούτε για να συμπαρασταθεί στην αγωνία του παιδιού του να βρει σπίτι με φτηνό ενοίκιο για να δώσει τη μάχη του. Πάει γιατί αυτό θέλει να κάνει, μια βόλτα μέχρι το Yale, αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει στη χώρα και τι μήνυμα δίνει στον κόσμο.
Ακριβώς γιατί το μήνυμά του είναι ο στόχος. Δεν με νοιάζει τι κάνουν τα παιδιά σας και σε ποιο ΙΕΚ Παρακμή θα αναγκαστούν να εγγραφούν, τα δικά μου παιδιά θα πληρώσουν για να φτιάξουν βιογραφικό και αν χρειαστεί να σας κυβερνήσουν.
Τον πρωθυπουργό, δεν τον ενδιαφέρει το ερώτημα γιατί ως πρωθυπουργός της χώρας αντί να φτιάξει τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, επιλέγει απλώς τα δικά του παιδιά να φοιτήσουν έξω. Δεν τον νοιάζουν ούτε οι ψίθυροι (εντός της ΝΔ πλέον και όχι εκτός) που θέτουν και ξαναθέτουν το ερώτημα, πού βρίσκει η οικογένεια Μητσοτάκη τις 250.000 που απαιτεί η φοίτηση κάθε παιδιού της στα ακριβά Πανεπιστήμια των ΗΠΑ ; Γιατί είναι εμφανές πως δεν κάνει θυσίες για να σπουδάσει τα αμερικανοτραφή τέκνα της, δεν τρώει κουραμάνα για το καλό και την μόρφωση των παιδιών, αντιθέτως προσθέτει με άνεση ένα τεράστιο έξοδο στα ήδη υπάρχοντα που αφορούν την άνετη ζωή της και την αγορά πολλαπλών ακινήτων. Και όλα αυτά όταν ένα ερώτημα πλανιέται πάνω από την κυβέρνηση, «τι γίνεται με το Πόθεν Έσχες του πρωθυπουργού»;
Για να επανέλθουμε στην ιδιαιτερότητα του Μητσοτάκη για την απομάκρυνσή του από την αγωνία των πολιτών του, δεν του αρκεί που κάνει όσα κάνει, έχει και την ανάγκη να τα επιδεικνύει. Να κάνει τις επιλογές του θέμα συζήτησης στη δημόσια σφαίρα και, ακόμη χειρότερα, να τα κάνει τρόπο λειτουργίας και κουλτούρα της.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει συνεχώς μια ασυνήθιστη πολιτική στάση η οποία υπαγορεύεται από μη πολιτικούς όρους. Ανεβαίνει στο βήμα της Βουλής όταν η χώρα φλέγεται και αντί να απαντήσει για τις ευθύνες της κυβέρνησης, περιφέρει τα φέρετρα από άλλες πυρκαγιές για να δείξει πόσο δικαιολογημένος είναι. Ανταλλάσσει καμένα στρέμματα με νεκρούς μέσα από μια μακάβρια αριθμητική ελλιπούς ενσυναίσθησης. Διαβάζει επιστολές υποτιθέμενων χαροκαμένων παιδιών από το Μάτι, που δεν έχασαν κανένα γονιό στην πραγματικότητα, ούτε αντίκρυσαν την καταστροφή. Βγάζει διαγγέλματα στην τηλεόραση και καλεί τους κατεστραμμένους κατοίκους στην Εύβοια να ενταχθούν σε πρότζεκτ και να αγκαλιάσουν την πράσινη μετάβαση σα να πρόκειται για καμιά μηχανή που θα κινηθεί με τα κάρβουνα των περιουσιών τους.
Μιλά στους πυρόπληκτους για ασφαλιστικές εταιρείες και ασφάλιστρα και τους χαρακτηρίζει ως κακομαθημένους που έχουν συνηθίσει να έχουν ένα ελικόπτερο πάνω από το κεφάλι τους για να σωθούν. Και το λέει αυτός που παίρνει τα ελικόπτερα των ολιγαρχών για να κάνει βόλτα και στρατιωτικό ελικόπτερο για να πάει να παρακολουθήσει παράσταση του Λιγνάδη στην Επίδαυρο.
Την ίδια ώρα βέβαια, δεν έχει την ευαισθησία να πάει ως την Εύβοια για να δηλώσει τη συμπαράστασή του έστω. Μοναδικός από τους Έλληνες πρωθυπουργούς που δεν πήγε σε τόπο καταστροφής και θρήνου. Δεν φοβάται μόνο μην στραπατσαριστεί το προφίλ του. Η απόφασή του προκύπτει από τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα.
Δεν μπορούν οι υπήκοοι να καθορίζουν την ατζέντα του, ούτε η πραγματικότητα να διαμορφώνει τη διάθεση και τις αποφάσεις του. Ο Μητσοτάκης θεωρεί ότι ίπταται πάνω από όλα αυτά, ως νεφελώδης ιδέα που πρέπει να ασπαστούν και να χειροκροτήσουν. Ο πρωθυπουργός της χώρας εμφανίζει ένα σύμπτωμα, που τον θέλει ως υπέρτατη αξία , ως χάρη προς τους πολίτες, οι οποίοι με την ύπαρξή του και μόνο οφείλουν να αποδέχονται και να δικαιολογούν τα πάντα.
Η πολιτική συμπεριφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη, αποτελεί μια υβριδική συμπεριφορά που πηγάζει από την πολυτελή καταγωγή του και την προβληματική αντίληψη για την πραγματικότητα. Γι αυτό κάθε φορά που υπάρχει η ανάγκη να είναι σεμνός και συντετριμμένος απέναντι σε καταστάσεις που είναι επιβαρυντικές για τη χώρα, να μην προκαλεί και να δείχνει κατανόηση, επιλέγει συμπεριφορές με τις οποίες διατυμπανίζει πως δεν ιδρώνει το αυτί του. Οι Τούρκοι θα πλέουν στο Αιγαίο και αυτός θα κάνει μπάνιο με φόντο τα πλοία της παραβίασης. Η χώρα θα καίγεται και αυτός θα είναι σε χαρωπές διακοπές. Ο κόσμος θα πεθαίνει από την πανδημία και αυτός θα απολύει γιατρούς.
Ως μέχρι από μερικούς μήνες, η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του πρωθυπουργού αντιμετωπιζόταν υπό την οπτική ενός εξωτικού πολιτικού προϊόντος. Κάθε πρόκληση, μεταφραζόταν ακόμη και ως αποφασιστικότητα, η επιμονή του να κάνει αυτό που έχει επιλέξει και να κριθεί με βάση αυτό. Ελάχιστοι τον αντιμετώπιζαν ως Λουδοβίκο που δεν αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και κακομαθημένο γόνο που θέλει να επιβάλει τη δική του. Η πλειοψηφία εκστασιάζονταν μπροστά στην απόφασή του να εφαρμόσει το δικό του «σοκ και δέος» χωρίς παρεκκλίσεις .
Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο Μητσοτάκης όλο και περισσότερο μοιάζει με ένα καρτούν την πολιτικής που αντιδρά με χρονοκαθυστέρηση, προκαλώντας ενίοτε γέλιο. Από πρωθυπουργός, μετατρέπεται σε Λουδοβίκο των υπογείων της προπαγάνδας και των συμφερόντων.
(Απόσπασμα από το Editorial της Κυριακής στο Documento)
Αφήστε μια απάντηση