Aδιέξοδη στάση που μόνο το εκμεταλλευτικό σύστημα εξυπηρετεί, το κάλεσμα για αποχή από τις εκλογές.

Γράφει ο Νίκος από Βόλο

Λόγια μεγάλα χωρίς αντίκρισμα για το εργατικό- λαϊκό κίνημα της χώρας μας σήμερα είναι τα συνθήματα αυτά για αποχή από τις κάλπες, με επίκληση κάποιων σκληρών μεγαλειωδών αγώνων που θα … επιθυμούσαμε να γίνονται ήδη στους δρόμους, αλλά πού πολύ ακόμη απέχουμε από αυτούς και εμείς οι πολλοί, οι συνηθισμένοι και οι ασήμαντοι, αλλά και αυτοί οι “λίγοι κι εκλεκτοί” που τους επικαλούνται ως άλλοθί τους για να αποτραβηχτούν στο περιθώριο των πολιτικών αγώνων.

Η έκκληση για αποχή του λαϊκού κόσμου και κυρίως της νέας γενιάς από την κάλπη, μέσα στις τωρινές συγκεκριμένες μας συνθήκες (αντί να γίνει λόγος για την ενότητα κι ενίσχυση με κάθε τρόπο των επαναστατικών οργανώσεων και συλλογικοτήτων, αντί να ριχτεί το σύνθημα να παλέψουμε οργανωμένα από κάθε δυνατό πολιτικό μετερίζι, συνεπώς και από τον εκλογικό αγώνα, για την ενότητα δράσης όλων των πραγματικών κομμουνιστών και για την άνοδο της πολιτικής επιρροής τους μες στις μάζες) είναι μια αδιέξοδη στάση που μόνο το εκμεταλλευτικό σύστημα εξυπηρετεί. Για κόμματα πχ σαν αυτά της δεξιάς, και στην Ελλάδα όπως και σε όλη την καπιταλιστική υφήλιο, όσο λιγότερος εργατικός, προοδευτικός κι αριστερός κόσμος πηγαίνει στην κάλπη μες στις τωρινές μας συνθήκες, τόσο το καλύτερο για τη μαύρη αντίδραση, η οποία ποτέ δεν απέχει από αυτή την πολιτική διαδικασία.

Το 25% επί των εγγεγραμμένων σε συνθήκες μεγάλης αποχής κι αδιαφορίας των προοδευτικών λαϊκών και νεολαιίστικων δυνάμεων γίνεται έτσι 40% επί των ψηφισάντων και ελέω του εκλογικού νόμου αρκούν 156 ή 157 καραφασίστες, αχόρταγοι κι αναίσχυντοι συμφεροντολόγοι, ως “συμπολίτευση” μέσα στη βουλή, ως κυβερνητικός λόχος χειροκροτητών, για να γδέρνουν ολόκληρο το λαϊκό κόσμο, αφήνοντάς τον κυριολεκτικά χωρίς σάλιο και χωρίς ανάσα για μια γεμάτη τετραετία.

Θα έκαναν το ίδιο τόσο εύκολα, αν η πραγματική Αριστερά είχε συγκροτημένο μέτωπο πάλης, πολιτικής δράσης σε κάθε τομέα και μαζί μια δυνατή και δυναμική κοινοβουλευτική παρουσία; Θα πέρναγε τόσο εύκολα η μπογιά των νεοφιλελεύθερων λαογδάρτηδων κάθε μάρκας, αν στο μέτωπο αυτό των δυνάμεων της πραγματικής Αριστεράς έδινε ήδη τον καθοδηγητικό τόνο ένα οργανωμένο επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα; Όταν ο κόσμος μας, το προλεταριάτο κι ο εργαζόμενος λαός μας, δεν είναι ακόμα σε θέση να κάνει την τελική έφοδο με ένοπλη νικηφόρα επανάσταση εναντίον του εκμεταλλευτικού καθεστώτος, τότε είναι σκέτη ανοησία το να αρνείται ένας επαναστατικός πολιτικός φορέας τη συμμετοχή του στις πολιτικές διαδικασίες που περνάνε μέσα και από την αξιοποίηση της κοινοβουλευτικής πάλης και από τη συμμετοχή στις εκλογές.

Γιατί οι κομμουνιστές ξέρουν να χρησιμοποιούν με τρόπο επαναστατικό και τις εκλογές και τον κοινοβουλευτικό αγώνα. Ο μαρξισμός – λενινισμός είναι ξεκάθαρος πάνω σ’ αυτό. Για περισσότερα, σύντροφε αναγνώστη, βλέπε στα έργα του μεγάλου Λένιν, με κορυφαίο εκείνο για τον αριστερισμό, “παιδική αρρώστια του κομμουνισμού”. Το έργο που έγινε οδηγός δράσης για όλα τα κόμματα της Τρίτης Διεθνούς.

Στην περίπτωση πάντως των ανθρώπων που μέσα από την ιστοσελίδα – πρώην εβδομαδιαία εφημερίδα- “Κόντρα” ρίχνουν εδώ και δεκαετίες μονότονα το ίδιο σύνθημα για αποχή από την κάλπη, μάλλον δεν πρόκειται καθόλου για μια… παιδική αρρώστια, αλλά για μια καθαρά… γεροντική πάθηση, κοινώς γνωστή ως η περιθωριοποίηση και ο αναχωρητισμός μιας μικροομάδας ή μιας μικρής λέσχης ιδεών από τον πραγματικό μας κόσμο, τον απέραντο κι αντιφατικό, στο δικό της τον ιδιαίτερο, τον αδιατάρακτο και δεδομένο μικρόκοσμο. Αλλιώς, η στάση αυτή λέγεται και ακραίος σεχταρισμός με μηδέν φυσικά αποτέλεσμα για το λαό μας, όπως άλλωστε και κάθε σεχταρισμός.

Οι φίλοι μας αυτοί όμως που συστήνουν μονότονα επί δεκαετίες την αποχή, εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχουν εγκαταλείψει κατ’ ουσίαν το μαρξισμό -λενινισμό και ακολουθούν ένα άλλο ιδιότυπο μίγμα των ιδεών του λεγόμενου “ελευθεριακού κομμουνισμού” και των αντίστοιχων του καθαρού αναρχισμού. Για να ξέρουμε περί τίνος πρόκειται. Δική μου έκκληση για μια ακόμη φορά προς όλες ανεξαιρέτως τις επαναστατικές δυνάμεις του μ-λ χώρου είναι να συγκροτήσουν συμμαχία καθημερινής πολιτικής δράσης και -ενόψει της εκλογικής αναμέτρησης του Μάη- να κατέβουν επιτέλους από κοινού και στις εκλογές. Και να μιλήσουν στο λαό μας εύστοχα, απλά και σταράτα για το πώς να οργανωθεί και με ποια συγκεκριμένα άμεσα συνθήματα και διεκδικήσεις να παλέψει καθημερινά μες στη συγκυρία αυτή που ζούμε για το ψωμί, το δίκιο και τη λευτεριά του. Θα είναι η καλύτερη συμβολή τους στην ουσιαστική ανάκαμψη και πρόοδο του επαναστατικού κινήματος.

Μία απάντηση στο “Aδιέξοδη στάση που μόνο το εκμεταλλευτικό σύστημα εξυπηρετεί, το κάλεσμα για αποχή από τις εκλογές.”

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *