Πριν μερικές μέρες, το ελληνικό κράτος καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για εξευτελιστική και απάνθρωπη συμπεριφορά σε βάρος του Σάββα Ξηρού, διότι δεν παρέσχε καμιά φροντίδα στην βαριά κλονισμένη υγεία του.
Η μεταχείριση του Σάββα Ξηρού είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της εκδικητικότητας του ελληνικού κράτους έναντι των πολιτικών κρατούμενων για την υπόθεση 17Ν. Είναι η κορυφή του παγόβουνου.
Οι συγκεκριμένοι πολιτικοί κρατούμενοι συμπλήρωσαν ήδη 8 χρόνια φυλακής.
Είναι ο μισός χρόνος απʼ αυτόν που ορίζει ο ισχύων νόμος (16 χρόνια) ότι πρέπει να εκτίσει ένας ισοβίτης για να έχει δικαίωμα να ζητήσει την αποφυλάκισή του («υφʼ όρων απόλυση»).
Είναι ολόκληρος ο χρόνος που ορίζει ο νόμος για να πάρει ένας ισοβίτης άδεια.
Ηδη, οι πολιτικοί κρατούμενοι έχουν υποβάλει τις προβλεπόμενες αιτήσεις για χορήγηση άδειας και περιμένουν τις απαντήσεις. Πολύ φοβούμαστε –για να μην πούμε ότι είμαστε σίγουροι– ότι αυτές οι αιτήσεις θα πεταχτούν στον κάλαθο των αχρήστων. Οχι μόνο γιατί η πλειοψηφία των αδειών όλων των κρατούμενων πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων, μετά την αντιδραστική τροποποίηση του ισχύοντος νομικού πλαισίου («κουκουλονόμος» Δένδια), που δίνει στους εισαγγελείς το δικαίωμα να θέτουν βέτο στις αποφάσεις των αρμόδιων οργάνων της φυλακής, αλλά και γιατί οι πολιτικοί κρατούμενοι δεν αντιμετωπίζονται ως κοινοί κρατούμενοι.
Αν και το κράτος διακήρυξε ότι τους αντιμετωπίζει ως ποινικούς κρατούμενους, αρνούμενο τον πολιτικό χαρακτήρα της δράσης τους, από την πρώτη στιγμή τους αντιμετώπισε με «ειδικό τρόπο». Συνελήφθησαν, ανακρίθηκαν, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν, κρατήθηκαν και εξακολουθούν να κρατούνται με «ειδικό τρόπο», δηλαδή με καταπάτηση Συντάγματος, νόμων, δικονομικών δικαιωμάτων κ.λπ.
Η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές είναι γνωστή. Η λέξη βαρβαρότητα είναι λίγη για να χαρακτηρίσει αυτές τις αποθήκες ψυχών. Οι συγκεκριμένοι πολιτικοί κρατούμενοι, όμως, αντιμετωπίζουν διπλό εγκλεισμό. Οχτώ χρόνια μετά τη σύλληψή τους, εξακολουθούν να κρατούνται σε μια ειδική υπόγεια πτέρυγα στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. Χωρίς καμιά επαφή με τους υπόλοιπους κρατούμενους, χωρίς τη δυνατότητα να έχουν οποιαδήποτε συμμετοχή στις όποιες δραστηριότητες της φυλακής (εργαστήρια, βιβλιοθήκη, αθλοπαιδιές κ.λπ.).
Αν για τον όποιο κρατούμενο η άδεια είναι απαραίτητη για να διατηρήσει την επαφή του με την κοινωνία, για τους συγκεκριμένους πολιτικούς κρατούμενους αυτό ισχύει δυο φορές, εξαιτίας της απομόνωσής τους και από αυτή ακόμη την κλειστή κοινωνία της φυλακής. Η στέρηση αυτού του δικαιώματος θα ισοδυναμεί με καταδίκη τους σε ηθική και φυσική εξόντωση.
Πληροφορίες φέρουν το υπουργείο Δικαιοσύνης να ετοιμάζει τροποποίηση του Σωφρονιστικού Κώδικα, με την οποία θα καταργείται το δικαίωμα της άδειας για τους πολιτικούς κρατούμενους και τους καταδικασθέντες για ορισμένες ακόμη κατηγορίες αδικημάτων. Η απόρριψη των αιτημάτων για χορήγηση άδειας, που έχουν υποβληθεί, θα ισοδυναμεί με επιβεβαίωση αυτών των πληροφοριών.
Διακηρυγμένος στόχος της «Δράσης για την Ελευθερία» είναι η απελευθέρωση των πολιτικών κρατούμενων, επειδή θεωρούμε ότι η θέση τους είναι μέσα στην κοινωνία και όχι στη φυλακή. Ανεξάρτητα, όμως, από το δικό μας στόχο, η παραβίαση των στοιχειωδέστερων ανθρώπινων δικαιωμάτων των πολιτικών κρατούμενων δεν πρέπει νʼ αφήσει ασυγκίνητο κανένα ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο.
– Υποστηρίζουμε το δικαίωμα όλων των κρατούμενων στην άδεια που προβλέπει ο νόμος.
– Απαιτούμε την κατάργηση της διάταξης του νόμου Δένδια.
– Θα σταθούμε αλληλέγγυοι σε κάθε αγώνα των κρατούμενων για τα δικαιώματά τους.
– Δεν θα ανεχτούμε καμιά διάκριση σε βάρος των πολιτικών κρατούμενων.
– Απαιτούμε να τους δοθούν άμεσα οι άδειες που έχουν ζητήσει, όπως είχαν δικαίωμα.
Καλούμε κάθε ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο, καλούμε ιδιαίτερα τον πνευματικό και το νομικό κόσμο, να πάρει ενεργό μέρος σʼ αυτόν τον αγώνα.
Στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε, στους καιρούς της οικονομικής τρομοκρατίας και της πιο σκληρής εκμετάλλευσης του ελληνικού λαού, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η σκλήρυνση όλων των εκφάνσεων της κρατικής καταστολής δεν αφορά μόνο εκείνους που αμφισβήτησαν το μονοπώλιο του κράτους στη βία, αλλά κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας.
15 Σεπτέμβρη 2010
Πηγή: Indymedia
Αφήστε μια απάντηση