Θα είναι άραγε “πετυχημένη” η απεργία στις 15 Δεκέμβρη;

Μου έστειλαν σήμερα με mail μια ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία πράγματι είναι αρκετά καλή (σίγουρα καλύτερη από το παρελθόν). Θα την αναρτήσω λοιπόν, αν και μετά θα κάνω μια παρατήρηση-ένσταση, που τη θεωρώ σοβαρή και καθοριστική για τη συγκυρία:

Να φύγουν κυβέρνηση και πολιτικές fast-crack της κοινωνίας και των εργαζόμενων! Όλοι στην Γενική Απεργία, Τετάρτη 15 Δεκέμβρη. Συγκέντρωση Μουσείο, 10.30 π.μ. Στην προσπάθειά της να εξυπηρετήσει τον ΣΕΒ, την Τρόικα και τους Τραπεζίτες, η κυβέρνηση ξεπέρασε κάθε όριο! Ποτέ άλλοτε τόσοι λίγοι άνθρωποι, μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, δεν κατέστρεψαν τη ζωή εκατομμυρίων εργαζομένων, όπως συνέβη στο χθεσινό υπουργικό συμβούλιο. Πρόκειται πραγματικά για κυβέρνηση fast-crack της κοινωνίας και των εργαζομένων! Όλες οι δήθεν «αντιστάσεις» και «διαπραγματεύσεις» της Υπουργού Εργασίας και του ίδιου του Πρωθυπουργού κατέληξαν σε ένα νομοσχέδιο που οδηγεί εκατομμύρια εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα στη φτώχεια, στην άγρια εκμετάλλευση, στην ελαστική εργασία, στην ανεργία. Οι απολύσεις γίνονται ακόμη πιο φθηνές, με την κατάργηση της αποζημίωσης για την απόλυση όσων εργάζονται μέχρι ένα έτος! Μισθοί πείνας, ελαστική εργασία, ουσιαστικά κατάργηση του 8ωρου, επέκταση του δουλεμπορίου της ενοικίασης εργαζομένων, εύκολες και φτηνές απολύσεις. Και όλα αυτά ξεδιάντροπα, για να ενισχυθεί η κερδοφορία των επιχειρήσεων, να βγει περισσότερη υπεραξία από τους εργαζόμενους. Ταυτόχρονα, ιδιωτικοποιούνται δημόσια αγαθά που είναι ζωτικής σημασίας για τον λαό, πέφτει άγριο τσεκούρι στις ΔΕΚΟ, αυξάνεται ο ΦΠΑ σε είδη επιβίωσης. Μόνο ωφελημένο το κεφάλαιο, το οποίο βγαίνει επιπλέον κερδισμένο και από το «αναπτυξιακό νομοσχέδιο» με νέες φοροελαφρύνσεις. Εργασιακή και κοινωνική κόλαση για τους εργαζόμενους, νέα πεδία κερδοφορίας για τις μεγάλες εταιρείες. Να πού οδηγεί το σφαγείο κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. Μέχρι τώρα αποκοίμιζαν τους εργαζόμενους με τα «προνόμια του δημοσίου», τα «ρετιρέ των ΔΕΚΟ» κλπ. Τώρα καταλαβαίνουμε ότι είμαστε όλοι στον «πάγκο του χασάπη». Ή θα εξεγερθούμε ενάντια σε αυτή την πολιτική που σαρώνει τα πάντα ή θα μας συνθλίψουν! Ή θα τους ανατρέψουμε, ρίχνοντας την άθλια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και κάθε επίδοξο διαχειριστή της ίδιας πολιτικής, πετώντας έξω την τρόικα, την ΕΕ και το ΔΝΤ, επιβάλλοντας παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών κάτω από εργατικό έλεγχο και αντικαπιταλιστική ρήξη με την ΕΕ, δραστική φορολογία του κεφαλαίου, για να αυξηθούν οι μισθοί, να σταματήσουν οι απολύσεις, να υπογραφούν συλλογικές συμβάσεις ή θα μας γυρίσουν έναν αιώνα πίσω. Απαιτείται σήμερα ένας πανεργατικός ξεσηκωμός, ένα παλλαϊκό μαζικό κίνημα νίκης και ανατροπής, πολιτικά επικίνδυνο και μαχητικό, που θα μετατρέψει την πορεία προς την πανελλαδική απεργία της 15ης Δεκέμβρη, την ίδια την απεργία και τη συνέχειά της, σε κοινωνικό σεισμό που θα γκρεμίσει την επιδρομή κυβέρνησης – εργοδοτών – τρόικας.Η επιλογή μαχητικών απεργιών και αγώνων διαρκείας, όπως στις συγκοινωνίες της Αθήνας, η κλιμάκωση του αγώνα σε όλα τα επίπεδα (τόσο σε πολιτικό περιεχόμενο, όσο και σε μορφές πάλης), η κήρυξη απεργίας στις 14 Δεκέμβρη (μέρα που ψηφίζεται το επαίσχυντο νομοσχέδιο) είναι επιτακτικά αναγκαία σήμερα. Όπως εξαιρετικά κρίσιμο και αναγκαίο είναι να περάσει ο αγώνας στα χέρια της βάσης των εργαζομένων, στα πρωτοβάθμια σωματεία και στις επιτροπές αγώνα, καθώς είναι δεδομένο πως η υποταγμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ συναινεί και ανοίγει το δρόμο για την επίθεση της κυβέρνησης. Σε αυτή την προσπάθεια για την ανατροπή της επίθεσης θα δώσει όλες της τις δυνάμεις η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η αντικαπιταλιστική Αριστερά. Στη συμβολή σε ένα μαζικό κίνημα ανατροπής θα κριθεί όλη η Αριστερά, που πρέπει επιτέλους να παρέμβει μέσα στο μαζικό κίνημα με κοινή δράση για να διαμορφωθεί ένα αντίπαλο δέος στη σκληρή επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας.

Όλα αυτά που λέει η ανακοίνωση-κάλεσμα για την απεργία είναι ωραία. Εκτός όμως από αυτά ειδικά σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή, πρέπει να μιλήσεις και για άλλα πράγματα. Η απεργία αυτή θα κρίνει πολλά (είχαμε αναρτήσει και μια αρκετά καλή ανάλυση σε προηγούμενο ποστ μας επί του θέματος).

Πώς άραγε θα κινηθεί το κράτος απέναντι σε αυτή την κατάσταση; Ειδικά αν έχει πολύ κόσμο (που μάλλον θα έχει), τότε είναι σίγουρο πως το κράτος όχι απλά θα επιλέξει την άγρια καταστολή (κάτι που έτσι και αλλιώς ήδη το κάνει), αλλά θα πολλαπλασιάσει τη βία του, με ακόμα περισσότερο ξύλο, χημικά, ασφαλίτες αλλά και προβοκάτορες. Άλλωστε, αν εξαιρέσεις κάπως το ίντερνετ, τα κυρίαρχα ΜΜΕ είναι ξεκάθαρα με το μέρος του, και (δεν) μεταδίδουν ότι (δεν) θέλουν.

Στα κρίσιμα φαίνεται “από τι είναι φτιαγμένος ο καθένας”. Το κράτος χτυπά, και χτυπά αλύπητα, άλλωστε, σε αλλεπάλληλες αναλύσεις μας έχουμε δει ότι είναι χρεωκοπημένοι, και άρα δίνουν από τη σκοπιά τους μια μάχη επιβίωσης, μάχη μέχρις εσχάτων δηλαδή. Γι’ αυτό και δε θα υποχωρήσουν εύκολα, δείτε πχ το Σαρκοζί που δεν υποχώρησε με τις απεργίες διαρκείας στη Γαλλία.

Η αριστερά λοιπόν δεν αρκεί να φωνάζει, πρέπει και να αποδείξει στον κόσμο ότι έχει τη θέληση και την οργανωτική συγκρότηση να κοντράρει το κράτος. Πχ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρέπει να προετοιμάσει τον κόσμο για σφοδρές συγκρούσεις, καθώς η άλλη πλευρά είναι διατεθειμένη να χύσει αίμα. Στην κυριολεξία, όχι μεταφορικά. Η αριστερά είναι έτοιμη να κάνει το ίδιο;

Αν όχι, τότε προφανώς και θα ηττηθεί. Ανάμεσα σε κάποιον που θα παλέψει “μέχρι τέλους”, και σε κάποιον που δεν είναι διατεθειμένος να κάνει το ίδιο, θα κερδίσει αυτός που είναι διατεθειμένος να παλέψει’ μέχρι τέλους”.

Βέβαια, δε μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη όλοι να γίνουν “κομάντο”. Αυτό όμως που μπορεί να γίνει, και πρέπει να γίνει, είναι πχ στην πορεία στις 15, να υπάρχει οργάνωση, περιφρούρηση και προετοιμασία τουλάχιστον του κόσμου, ειδικά αυτών που θα μπουν στην πρώτη γραμμή, για σοβαρές συγκρούσεις, καθώς τα ΜΑΤ προφανώς θα είναι αμείλικτα.

Αν το κομμάτι εκείνο του κόσμου που κατέβει στο δρόμο, χωρίς να είναι προετοιμασμένο για τη βία που σίγουρα θα υπάρξει, δει ότι η αριστερά είναι ανοργάνωτη, και δε μπορεί να αντιμετωπίσει στοιχειωδώς έστω την κρατική βία εναντίον τους, θα “λιγοψυχήσει”, και θα το ρίξει πάλι στην ηττοπάθεια και στην παθητικότητα.

Μη πάμε και στην κατάσταση των αριστεριστών-αναρχικών, που στο μυαλό τους έχουν μόνο το να “τα σπάσουν”, να εκτονωθούν “χτυπώντας τους μπάτσους” και τίποτα παραπάνω. Αυτοί είναι [αυτ]καταδικασμένοι, διότι ποτέ δε μπορείς να γίνεις πλειοψηφία αν δεν έχεις σχέδιο-όραμα για το μέλλον, και ούτε καν ενδιαφέρεσαι να αποκτήσεις, απλά θες “να τα σπάσεις”.

Από την άλλη όμως, και ειδικά όταν το κράτος ξεκάθαρα θα “χτυπήσει ότι κινείται”, δεν αρκούν οι ανακοινώσεις σχετικά με το πόσο πολύ μας επιτίθεται, ή το ότι πρέπει να προχωρήσουμε σε στάση πληρωμών,κτλ. Πρέπει, έστω στο εσωτερικό σου, να δεις και το οργανωτικό ζήτημα πολύ σοβαρά, καθώς μόνο έτσι μπορείς να είσαι αποτελεσματικός και να πείσεις τον κόσμο ότι όχι μόνο θέλεις, αλλά και μπορείς.

Ομολογώ ότι δε γνωρίζω τι συζητείται και τι όχι, άλλωστε είμαι τόσο “πνιγμένος” αυτό το διάστημα, που δε ξέρω καλά-καλά τι συζητώ εγώ (που λέει ο λόγος), πόσο μάλλον το τι συζητά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι υπόλοιποι.

Αλλά, αν όχι στην προκήρυξη για τον κόσμο, τουλάχιστον στο εσωτερικό της, η αριστερά
πρέπει να συζητήσει σοβαρά τη στάση της στις πορείες, αφού επαναλαμβάνω ότι αν δεν έχει μια σοβαρή απάντηση απέναντι στη βία του κράτους, τότε ο κόσμος κλασσικά θα πει “καλές οι προθέσεις σας παιδιά, αλλά δε με πείθετε ότι μπορείτε να τις υλοποιήσετε”, και δε θα ακολουθήσει.