ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΗΣ NEW STAR ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ – 8 ΜΑΡΤΗ
ΠΡΟΒΟΛΗ
ΤΡΙΩΝ ΣΠΑΝΙΩΝ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΩΝ
ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
ΤΟΥ ΜΑΡΚ ΝΤΟΝΣΚΟΪ
«Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ»
«Η ΠΙΣΤΗ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ»
«ΝΑΝΤΙΑ ΚΡΟΥΠΣΚΑΓΙΑ»
Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, η New Star προβάλει τρία κινηματογραφικά αριστουργήματα που παραμένουν κλασσικά μέχρι και σήμερα.
Γυναίκα μητέρα και σύζυγος, γυναίκα κέντρο και στήριγμα της οικογένειας, γυναίκα αγωνίστρια, όλοι αυτοί οι διαφορετικοί ρόλοι υμνούνται μέσα από τα έργα του Μάρκ Ντονσκόϊ που θα προβληθούν από την New Star από τις 6 έως τις 12 Μαρτίου.
Ο σοβιετικός σκηνοθέτης και σεναριογράφος Ντονσκοϊ ασχολείται με το μυθιστόρημα «Η καρδιά της μάνας» (1966) και την «Αφοσίωση της Μάνας» (1967) που το αφιέρωσε στη μητέρα του Λένιν Μαρία Αλεξάντροβνά.
Ως επιγραφή πήρε τα λόγια του Γκόρκι «Δόξα στη γυναίκα – μητέρα, η αγάπη της οποίας δεν έχει φραγμούς. Οι άνθρωποι είναι πάντα παιδιά για τη μητέρα τους… Χωρίς τη μητέρα δεν υπάρχει ούτε ποίηση ούτε ήρωας».
Ο Ντονσκοϊ ολοκληρώνει τη θεματική του γύρω από την οικογένεια Ουλιάνωφ, αφού ασχολείται διεξοδικά μ’ ένα πρόσωπο που παίζει δευτερεύοντα ρόλο στην Πίστη της μάνας. Πρόκειται για την Ναντιέζντα Κωνσταντίνοβα Κρούπσκαγια, μετέπειτα γυναίκα του Λένιν, που είχε ένα βίο σχεδόν παράλληλο με αυτόν του άντρα της.
Τρία κινηματογραφικά έργα αφιερωμένα στην γυναικεία ύπαρξη, στην γυναίκα μητέρα, στην γυναίκα σύζυγο που δεν πρέπει να χάσετε!
Έχουν ως βασικές ηρωίδες δυο γυναίκες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ζωή του Β.Ι. Λένιν, τη μητέρα του, Μαρία Αλεξάντροβνα Ουλιάνοβα και τη γυναίκα του, Ναντιέζντα Κωνσταντίνοβα Κρούπσκαγια. Οι δυο αυτές γυναίκες έζησαν σε μια σκληρή ιστορική περίοδο στα τέλη του 19ου αιώνα, αρχές του 20ου στην Τσαρική Ρωσία, που η θέση της γυναίκας ήταν υποβαθμισμένη και γεμάτη κακουχίες, αλλά ίδιες επέλεξαν να αγωνιστούν με την στάση τους απέναντι στην ίδια τη ζωή, παλεύοντας, συμβάλλοντας, υποστηρίζοντας και αναδεικνύοντας τον σημαντικό ρόλο της γυναίκας μέσα στην κοινωνία. Δεν φοβήθηκαν μπροστά στις δυσκολίες του αγώνα. Από τη μια η μητέρα του Λένιν, η Μαρία Αλεξάντροβνα Ουλιάνοβα θα γίνει βασικός ηθικός και υλικός υποστηρικτής στον αγώνα, που έδιναν τα παιδιά της για την αλλαγή της κοινωνίας. Από την άλλη η μετέπειτα γυναίκα του Λένιν, η Ναντιέζντα Κωνσταντίνοβα Κρούπσκαγια θα συνδράμει σ’ αυτόν τον αγώνα, δεχόμενη γι’ αυτόν και τις ιδέες της, εξορίες και φυλακίσεις. Θα ζήσει την Οκτωβριανή επανάσταση και θα αναλάβει καθήκοντα που σχετίζονται με το γυναικείο και εκπαιδευτικό ζήτημα.
Η κινηματογράφηση του Ντονσκόι για τη μητέρα και γυναίκα του Λένιν, γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να ταυτιστεί κάθε γυναίκα που αγωνίζεται και αγωνιά για μια καλύτερη κοινωνία. Η 8η Μάρτη είναι ημέρα μνήμης για όλες τις γυναίκες. Γνωστές και άγνωστες που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για την οικονομική και την κοινωνική τους απελευθέρωση, για την πραγματική τους ριζοσπαστικοποίηση και την αληθινή γυναικεία χειραφέτηση.
Οι τρεις ταινίες αυτές έρχονται από το χθες, σε μια τότε ιστορική περίοδο που οι γυναίκες, μαζί με τους άντρες μάχονταν για την αλλαγή της κοινωνίας και συνεπώς της ίδιας του τη θέσης μέσα σ’ αυτή και αναδεικνύουν την αναγκαιότητα του σήμερα η γυναίκα να πολεμά και να διεκδικεί, μαζί με τους άντρες την πραγματική της απελευθέρωση.
Ο Ντονσκόι επιλέγει να παρουσιάσει το πορτρέτο της μητέρας του Λένιν μέσα από δυο ταινίες – δυο μέρη, «Η καρδιά της Μάνας» (1967) και «Η ψυχή της μάνας» (1968), χωρίζοντας τις χρονολογικά, αλλά χρησιμοποιώντας τους ίδιους ηθοποιούς στους βασικούς ρόλους. Για τη μητέρα του Λένιν, Μαρία Αλεξάντροβνα Ουλιάνοβα, την ηθοποιό Έλενα Φαντέγιεβα και τον Β.Ι. Λένιν, τον ηθοποιό Ρόντιον Ναχαπέτωφ. Στην τρίτη ταινία «Νάντια Κρούπσκαγια» (1974), ουσιαστικά ολοκληρώνει κατά κάποιον τρόπο τη θεματική του γύρω από την οικογένεια Ουλιάνωφ, παρουσιάζοντας τη ζωή της μετέπειτα γυναίκας του Λένιν, Ναντιέζντα Κωνσταντίνοβα Κρούπσκαγια, την οποία θα την ενσαρκώσει η ηθοποιός Ναταλία Μπελοχβοστίκοβα, ενώ τον Β.Ι. Λένιν ο ηθοποιός Αντρέι Μιαγκώφ.
«Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ» – 1967
Το πρώτο μέρος της διλογίας για τη μητέρα του Λένιν, της Μαρία Αλεξάντροβνα Ουλιάνοβα τοποθετείται χρονολογικά στα τέλη του εικοστού αιώνα. Έχοντας μείνει χήρα, η Αλεξάντροβνα θα αναθρέψει μόνη της τα έξη παιδιά της. Στέλνει τα δυο παιδιά της (Αλέξανδρο και Άννα) στο πανεπιστήμιο, αλλά θα κατηγορηθούν για την δολοφονία του Τσάρου. Ο Αλέξανδρος θα εκτελεστεί, η Άννα θα εξοριστεί, ενώ ο Β.Ι. Λένιν ετοιμάζεται για το πανεπιστήμιο. Ο Βλαντιμίρ γρήγορα ακολουθεί τα ίχνη του αδερφού του, αλλά η μάνα του δεν ανησυχεί πλέον. Ξέρει ότι αυτή είναι η μοίρα των παιδιών της και η δική της να τους συμπαρασταθεί όσο γίνεται καλύτερα, αποδεχόμενη πριν απ’ όλα την αναγκαιότητα του αγώνα τους.
Πρόκειται για μια συγκλονιστική ταινία, που καταφέρνει να είναι τρυφερή και λυρική, μεγαλόπνοη και τραγική, γεμάτη πάθος, αλλά και χιούμορ, κινηματογραφημένη με μια εκπληκτική μαεστρία από τον Ντονσκόι, που φτάνει στο αποκορύφωμα της τέχνης του.
Η κάμερα κυνηγά συνεχώς τη Μαρία Αλεξάντροβνα Ουλιάνοβα και δημιουργεί μια συνεχή κίνηση ανάμεσα σ’ αυτήν και στους δικούς της, αλλά και την κοινωνία μέσα στην οποία ζει.
«Η ΠΙΣΤΗ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ» – 1968
Το δεύτερο μέρος είναι η συνέχεια της ταινίας «Η καρδιά της μάνας» και παραμένει στην ίδια αισθητική με την πρώτη κερδίζοντας για άλλη μια φορά τις εντυπώσει η καταπληκτική σκηνοθεσία του Ντονσκόι συνεχίζοντας να δημιουργεί το πορτρέτο της μητέρας του Λένιν σταματώντας λίγο πριν από την Οκτωβριανή επανάσταση.
Η ιστορία λαμβάνει χώρα μεταξύ του 1900 και του 1916. Ο Βλαντιμίρ Ίλιτς έχει αρχίσει την επαναστατική του δράση του και βρίσκεται φυλακισμένος.
Ο χρόνος περνά, ο Λένιν επιστρέφει σπίτι όπου βρίσκει τη μάνα του ελαφρά άρρωστη. Πηγαίνουν να δουν τη Νάντια Κρούπσακαγια που είναι εκτοπισμένη κάπου εκεί κοντά, αλλά με την ευκαιρία αυτή ο Λένιν συναντιέται με μέλη του κόμματός του. Θα προλάβει ωστόσο να θαυμάσει το γιο της στη Στοκχόλμη, όπου γίνεται το συνέδριο του Κόμματος. Θα πεθάνει το 1916, ένα χρόνο πριν την επανάσταση, έχοντας αφιερώσει όλη της τη ζωή στην ανατροφή και συμπαράσταση των παιδιών της. Πρόκειται για ένα δεύτερο μέρος που ολοκληρώνει την προβληματική του πρώτου και που θα πρέπει οπωσδήποτε να δει ο θεατής για να έχει μια πλήρη εικόνα της κατά Ντονσκόι ζωής της μάνας του Ουλιάνωφ.
«ΝΑΝΤΙΑ ΚΡΟΥΠΣΚΑΓΙΑ» – 1974
Η ταινία ξεκινάει όταν η Ναντιέζντα Κωνσταντίνοβα Κρούπσκαγια βρίσκεται ακόμα στην Πολωνία με τους γονείς της. Ο πατέρας πεθαίνει αφού πρώτα εμφυσήσει στην κόρη του τα ιδανικά για μια ελεύθερη και δημοκρατική Ρωσία. Η ίδια γίνεται δασκάλα και έρχεται σε επαφή με μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος, εκεί θα γνωρίσει και τον Λένιν. Θα ακολουθήσει η εξορία της και η ζωή ως παντρεμένοι πλέον με τον Λένιν. Η Ναντιέζντα Κωνσταντίνοβα Κρούπσκαγια, είχε ένα βίο σχεδόν παράλληλο με αυτόν του άντρα της και σημαντικό τόσο για την επιτυχία της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Στον κινηματογράφο ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ new star art cinema
Την εβδομάδα από ΠΕΜ 06/03 έως ΤΕΤ 12/03/2014
ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ 5€
Η 8η Μάρτη καθιερώθηκε ως Διεθνή Μέρα της Γυναίκας μετά από πρόταση της επιφανούς προσωπικότητας του διεθνούς εργατικού κινήματος Κλάρας Τσέτκιν, κάτω από δυο βασικά συνθήματα: Την πάλη για τα δικαιώματά της και την πάλη για την ειρήνη.
Η ημέρα αυτή δεν επιλέχθηκε τυχαία. Στις 8 του Μάρτη 1857 οι εργάτριες στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης κατεβαίνουν σε απεργία και διαδηλώσεις. Ζητούν ανθρώπινες συνθήκες δουλιάς και μείωση των ωρών εργασίας. Υπολογίζεται ότι οι γυναίκες εκείνη την εποχή δούλευαν στα εργοστάσια περίπου 16 ώρες τη μέρα, ενώ οι μισθοί τους ήταν σημαντικά μικρότεροι απ’ τους μισθούς των ανδρών. Έτσι στα αιτήματα των εργατριών της Νέας Υόρκης περιλαμβάνονταν και η μείωση των ωρών εργασίας στις 10, αλλά και η εξίσωση των μισθών ανδρών και γυναικών. Όμως εκτός των άλλων διακρίσεων, οι εργάτριες είχαν να αντιμετωπίσουν και τη διάκριση που γινόταν ανάμεσα στους εργαζόμενους αγγλοσαξονικής καταγωγής και στους υπόλοιπους, υπέρ των πρώτων.
Αισθανόμενοι την απειλή μιας γενικευμένης εργατικής εξέγερσης, οι εργοστασιάρχες απαντούν με ομαδικές απολύσεις και τρομοκρατούν τις εργάτριες που πρωτοστατούσαν στην απεργία. Παρά την τρομοκρατία, οι διαδηλώσεις εκείνης της μέρας χαρακτηρίστηκαν από το μέγεθος και τη μαχητικότητά τους. Στους εργοδότες και στην κυβέρνηση δεν έμενε άλλος δρόμος από το να χρησιμοποιήσουν την αστυνομία. Οι αστυνομικές δυνάμεις ρίχνονται με μανία πάνω στις εργάτριες και οι διαδηλώσεις βάφτηκαν στο αίμα.
Η απεργία της 8ης του Μάρτη 1857 ήταν από τις πιο σημαντικές στιγμές του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, γιατί έβαζε στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της πάλης κατά των φυλετικών διακρίσεων, κατά της ανισοτιμίας ανδρών και γυναικών, και μάλιστα σε συνδυασμό με τον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση.
Κάθε χρόνο λοιπόν οι γυναίκες από όλο τον κόσμο τιμούν αυτήν την ημέρα, διεκδικώντας ακόμα και σήμερα αγωνίζονται για την οικονομική και την κοινωνική τους απελευθέρωση, για την πραγματική τους ριζοσπαστικοποίηση και την αληθινή γυναικεία χειραφέτηση.
Ο Β.Ι. Λένιν γνώριζε πόσο σημαντικό ήταν το γυναικείο ζήτημα και είχε αναφερθεί και αναλύσει γι’ αυτό σε πολλά κείμενα του, αναδεικνύοντας τη σημαντική θέση που έχει η γυναίκα μέσα στην κοινωνία.
Η απελευθέρωση της γυναίκας από τα οικονομικά και κοινωνικά δεσμά, η ισότιμη συμμετοχή της στους αγώνες και σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής ήταν τα κύρια ζητήματα στα οποία ο Β.Ι. Λένιν έδινε πολύ μεγάλη προσοχή και τα αντιμετώπιζε με όλη τη βαθύτητα και σοβαρότητα.
«Εκεί όπου υπάρχει καπιταλισμός, εκεί όπου διατηρείται η ατομική ιδιοκτησία της γης, η ατομική ιδιοκτησία στις φάμπρικες και στα εργοστάσια, εκεί όπου διατηρείται η εξουσία του κεφαλαίου, εκεί θα διατηρούνται και τα προνόμια των ανδρών.» Β.Ι. Λένιν
«Για να απελευθερωθεί ολοκληρωτικά η γυναίκα και για να εξισωθεί πραγματικά με τον άνδρα πρέπει να υπάρχει κοινωνική οικονομία και η γυναίκα να συμμετέχει στην κοινωνική εργασία.» Β.Ι. Λένιν
«Το νοικοκυριό του σπιτιού στις περισσότερες περιπτώσεις είναι η πιο αντιπαραγωγική, η πιο βάρβαρη και η πιο επίμοχθη δουλειά που κάνει η γυναίκα. Είναι δουλειά εντελώς τιποτένια, χωρίς κανένα περιεχόμενο που να συμβάλλει κάπως στην ανάπτυξη της γυναίκας.» Β.Ι. Λένιν
«Οι γυναίκες, που αποτελούν το ισό ανθρώπινο γένος, καταπιέζονται στον καπιταλισμό δίπλα. Η εργάτρια και η αγρότισσα καταπιέζονται από το κεφάλαιο και επιπλέον, ακόμη και στις πιο δημοκρατικές αστικές δημοκρατίες παραμένουν, πρώτο, ανισότιμες, γιατί ο νόμος δεν τους δίνει ισότητα με τον άντρα, δεύτερο – και αυτό είναι το κυριότερο- παραμένουν στην «οικιακή σκλαβιά», «σκλάβες του σπιτιού», πνιγμένες στην πιο ασήμαντη, στην πιο μαύρη, στην πιο βαριά, στην πιο αποβλακωτική για τον άνθρωπο δουλειά της κουζίνας και γενικά του μεμονωμένου οικιακοοικογενειακού νοικοκυριού.» Β.Ι. Λένιν
«Το προλεταριάτο δεν μπορεί να αποκτήσει πλήρη ελευθερία, αν δεν κατακτήσει πλήρη ελευθερία για τις γυναίκες.» Β.Ι. Λένιν
Picasa link
https://plus.google.com/photos/111157498832838723081/albums/5985384187325563073?banner=pwa
Αφήστε μια απάντηση