Σήμερα είναι ημέρα γενικής ευρωπαϊκής απεργίας (στην οποία βέβαια οι εργατοπατέρες στην ηγεσία της ΓΣΕΕ δε συμμετέχουν επίσημα), και βέβαια θα συμμετέχουμε, και καλούμε και όλους τους εργάτες να συμμετέχουν και αυτοί.
Από την άλλη όμως, δε μπορούμε και να μην κάνουμε και μερικές επισημάνσεις: Για παράδειγμα έχουμε ήδη αναφερθεί πολλάκις στο ότι οι κινητοποιήσεις χωρίς ένα ευρύτερο σχέδιο-οργάνωση από πίσω τους χάνουν την αποτελεσματικότητα τους σε μεγάλο βαθμό.
Επίσης, διαβάζοντας για τη σημερινή απεργία στα κυρίαρχα ΜΜΕ, διαβάσαμε μεταξύ άλλων και αυτό:
Σε γενική πανεθνική απεργία και σε κινητοποιήσεις έχουν καλέσει σήμερα τα ισπανικά συνδικάτα, τα οποία διαμαρτύρονται για το πακέτο σκληρών περικοπών που η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι είναι «απαραίτητες» για τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος της χώρας της Ιβηρικής. Η πρώτη γενική απεργία των τελευταίων 8 ετών χαρακτηρίζεται -από αναλυτές- δοκιμασία για την σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του πρωθυπουργού Χοσέ Λουίς Ροδρίγκες Θαπατέρο
Και εύλογα προκύπτει το ερώτημα: Τα προηγούμενα 8 χρόνια τι ακριβώς έκαναν αυτοί οι εργαζόμενοι;
Μέσα σε αυτά τα 8 χρόνια δεν έγινε τίποτα τόσο σοβαρό ώστε να απεργήσουν σοβαρά οι εργαζόμενοι;
Αυτό, ειδικά μετά το ξέσπασμα της κρίσης, είναι “εκτός τόπου και χρόνου”: Τα τελευταία χρόνια οι εργάτες έχουν δεχτεί, και εξακολουθούν να δέχονται, αμέτρητα “χαστούκια”, με αυξανόμενη ανεργία, πίεση, χαμηλότερους μισθούς, τόσο στην Ισπανία όσο και οπουδήποτε αλλού.
Άρα, είναι προφανές ότι οι εργάτες δεν ήταν στο “ύψος των περιστάσεων”. Και ναι μεν πρέπει να βλέπουμε ως θετικό την απεργία αυτή, την πρώτη μετά από 8 χρόνια, αλλά θα πρέπει να δούμε και το τεράστιο μέγεθος της αποτυχίας του εργατικού κινήματος να σταματήσει, πόσο μάλλον να ανατρέψει, την επίθεση της άρχουσας τάξης. Δείτε πόσο “ξεφουσκωμένα” είναι τα συνδικάτα, πόσο απομακρυσμένοι είναι οι εργάτες από την πολιτική εξουσία. Η πολιτική όμως δεν είναι σαν το τσάμπιονς λίγκ, ή τα κουτσομπολιά των μεσημεριανών, που και να μην τα ξέρεις δεν τρέχει και τίποτα.
Στην πολιτική, αν δεν ασχοληθείς εσύ, θα ασχοληθεί ο άλλος. Και πράγματι, κάποιοι άλλοι ασχολούνταν μονοπωλιακά σχεδόν επί χρόνια, και τώρα έχουν πλουτίσει, έχουν συγκεντρώσει όλη την εξουσία, και μας ξεζουμίζουν.
Δείτε και στην Ελλάδα, με την Αριστερά κατακερματισμένη (για να δούμε, η ριζοσπαστική αριστερά θα κατέβει καταρχήν στις εκλογές, με ποιους, και τί ακριβώς θα κάνει;), ή με τη συντεχνία των φορτηγατζήδων να είναι η μόνη που δίνει αυτή τη στιγμή σοβαρή μάχη.
Που είναι οι εργάτες;
Άραγε ο εργάτης που είναι άνεργος δεν έχει λόγο να παλέψει;
Άραγε ο εργάτης που δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ δεν έχει λόγο να παλέψει;
Άραγε ο εργάτης που δουλεύει και δεν τον φτάνουν τα λεφτά για να περάσει το μήνα δεν έχει λόγο να παλέψει;
Και βέβαια έχει. Αλλά έχει φάει τόσα πολλά χαστούκια που “έχει σκύψει το κεφάλι”, και θα χρειαστεί αγώνας για να το ξανασηκώσει. Και το καλό που του θέλω να το ξανασηκώσει, γιατί αλλιώς…”προσεχώς Κίνα”
Αφήστε μια απάντηση