Πολιτικοί με ξετσίπωτη υποκρισία, οπαδοί με μνήμη χάνου και αντιρατσιστές με προϋποθέσεις βάθρου.
Ελληνική κοινωνία στην καρδιά της μνημονιακής συντριβής και στις παραμονές του νεοφιλελεύθερου αρμαγεδώνα
Ο Αντετοκούμπο, όταν πουλούσε τη λιανή πραμάτεια των πάμφτωχων στα φανάρια, από σύμπτωση γλίτωσε το λεπίδι του χρυσαυγίτη. Το 2015, το απολειφάδι της οικογένειας που κάνει πρόβες για πρωθυπουργός ψήφισε “όχι” στο νόμο για την ιθαγένεια των παιδιών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα, πήγαν στα ελληνικά σχολεία και ήξεραν μόνο από φωτογραφίες την πατρίδα των γονιών τους.
Σήμερα, ο νεοφιλελές υποκριτής συγχαίρει θερμά κι αισθάνεται περήφανος. Πριν τρία χρόνια στη Μόρια, δεν μπήκε καν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης γιατί φοβήθηκε τόσο ξέξασπρος ανάμεσα σε τόσους μαύρους.
Οι μαύροι στη Μόρια. όσοι δηλαδή γλίτωσαν το λεπίδι στο Σουδάν και το σκλαβοπάζαρο στη Λιβύη, δεν είναι για καμάρι. Είναι για συρματοπλέγματα και τάγματα εφόδου.
Στην Κω, πριν λίγες μέρες, δεν πήγε βέβαια να δει πώς περνούν οι έγκλειστοι Αντετοκούμπο, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης που το λένε και hot spot. Συναντήθηκε με τους αεριτζήδες της επιχειρηματικότητας και τους έταξε οδοστρωτήρα στα εργασιακά, που ήδη έχουν γίνει μνημονιακή αλοιφή.
Οι μαύροι που πλέουν, δέκα μέρες τώρα, στο ναυαγοσωστικό Mare δεν έχουν, όχι βάθρο να πατήσουν, ούτε ένα μέτρο γης να γλιτώσουν τον πνιγμό.
Τα προσφυγοπούλια στους καταυλισμούς – όσα δηλαδή δεν τα ξεκοίλιασε η βόμβα, δεν τα κατάπιε η θάλασσα και δε χάθηκαν στην Ειδομένη – δεν είναι για το διπλανό θρανίο. Ούτε καν το τελευταίο της τάξης. Είναι για να φτύνουν δηλητήριο σύλλογοι άγονων “γονέων”.
Τα σκούρα γυφτάκια των φαναριών που σηκώνουν με δυσκολία το ακορντεόν και σέρνουν κι ένα μικρό όλο μύξες, δεν είναι ούτε για καμάρι, ούτε για θρανία. Είναι μόνο για φάπες από μια κοινωνία που σταυροκοπιέται στην εντολή “αγάπα τον πλησίον σου”, μόνο τα πρωινά της Κυριακής 8 με 10.
Οι μελαμψοί στις Μανωλάδες δεν είναι για συχαρίκια. Είναι για να αυγαταίνει η τσέπη των τσιφλικάδων της φράουλας και να ξεμουδιάζει το μαστίγιο των καπών τους.
Κάτι σαν φράουλες και αίμα. Κάτι σαν Άνθρωποι και Ποντίκια. Κάτι σαν βαθιά παρακμή.
Οι αντιρατσιστές με προϋποθέσεις βάθρου, καμαρώνουν για τη φόδρα με τον Παρθενώνα και την πρωτιά του NBA.
Χωρίς αυτά, ο Γιάννης Αντετοκούμπο θα ήταν μόνο Αγιάννης
Πηγή: Νίνα Γεωργιάδου -f/b
Αφήστε μια απάντηση