Την ώρα που έλεγε στο μηχανικό του καραβιού της, “εφτά σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις”, οι πύργοι των Βρυξελάκων έδιναν εντολή, ” να μη βρεθεί λιμάνι ν απαγκιάσει”
Την ώρα που η καπετάνισσα έγραφε στο ημερολόγιο καταστρώματος, ” δεκάτη τετάρτη μέρα στο πέλαγος. Ξεμένουμε από φαί και καύσιμα”, οι λιμενάρχες στα λιμάνια της Ιταλίας, αυτοί δηλαδή που ορίστηκαν για να εγγυώνται τον ασφαλή ελλιμενισμό των καραβιών, έγραφαν στα παλιά τους τα παπούτσια τις ζωές των ανθρώπων κι έστελναν, σαν τον τελευταίο χαρτογιακά υπαλληλίσκο, μήνυμα, “διαταγή εξετελέσθη”.
Την ώρα που φασίστες και χαρτογιακάδες αρνούνταν ένα κάβο και μια δέστρα στο Sea Watch, στα λιμάνια της Ευρώπης Α.Ε., μπούκαραν ελεύθερα καράβια φορτωμένα με όπλα, ναρκωτικά, λαθραία των off shore, λάφυρα αρχαιοκαπηλίας, άσε πια θαλαμηγούς και γιότ.
Την ώρα που οι χαρτογιακάδες των λιμανιών αρνούνταν την είσοδο στο καράβι της ζωής, οι λιμενεργάτες της Γένοβας έδιναν μαθήματα αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς. ” Είμαστε απλοί λιμενεργάτες . Αναγνωρίζουμε μόνο τις αξίες του εργατικού κινήματος, την αδελφότητα μεταξύ των ανθρώπων, τη διεθνή αλληλεγγύη. Το Sea Watch 3 μπορεί να χαράξει ρότα προς το λιμάνι μας. Θα το υποδεχτούμε με την αλληλεγγύη και όλη τη δύναμη που μόνο οι εργαζόμενοι και οι αντιρατσιστές μπορούν να δείξουν”.
Την ώρα που η γυναίκα ύψωνε μπόι πλατάνου, έχοντας κάνει τον αντρισμό μια κούφια λέξη αν δεν τον τιμούν οι πράξεις λεβεντιάς, ένα όργανο της τάξης του φασίστα Σαλβίνι, της χαμήλωσε το κεφάλι για να τη βάλει στο περιπολικό, βλέποντας πως κάποιοι άνθρωποι δεν λυγίζουν.
Την ώρα που η Carola έγινε ολόκληρη μια μήτρα για 42 ανθρώπους και τους ξεγεννήσει με ασφάλεια σε απαγορευμένο λιμάνι. ο φασίστας Πατέλης είχε λιγοθυμιές εγκυμοσύνης, κυοφορώντας την οχιά, ο χέστης.
Την ώρα που η γυναικούλα Ξαφά, διασκεύαζε τον Αίσωπο σε Ξέσωπο, κατ’ εντολή των νεοφιλελέδικων επιτελείων, που επεξεργάζονται νέες παλιανθρωπιές, η Γυναίκα της θάλασσας, έκανε πράξη το μύθο της Κιβωτού που σώζει ζωές στο μεγάλο κατακλυσμό των μαύρων καιρών.
Carola, τα μαλλιά σου είναι φύκια που οξυγονώνουν τα νερά και τον αέρα
Είσαι ολόκληρη ένα καράβι που κανένας δεν μπορεί να κατασχέσει.
Κι ούτε υπάρχουν χειροπέδες που να δένουν τα χέρια της θάλασσας.
Ο Καββαδίας αναδεύεται στον τάφο του. Αν γινόταν να σηκωθεί, θα ξαναμπάρκαρε μαζί σου, για να γράψει, με τη μουτζούρα της μηχανής και το καραβίσιο γράσο, στιχοπλοκές όπως εκείνος μόνο ήξερε να ορίζει.
Ενα κοχύλι σκουλαρίκι έχεις στ’ αυτί
Και στα μαλλιά θαλασσινό, πράσινο αστέρια
Στο χέρι το γεράκι σου, και τα σκυλιά λυτά.
Απάνωθε μου σκούπισε τη θάλασσα που στάζεις
και μάθε μου να περπατώ πάνω στη γη σωστά.
Πηγή: Νίνα Γεωργιάδου – f/b
Αφήστε μια απάντηση