Αισίως βρισκόμαστε στο 5 χρόνο της παγκόσμιας δομικής κρίσης του καπιταλισμού που εκδηλώθηκε με το σκάσιμο της Αμερικανικής οικονομικής φούσκας στα μέσα του 2008!
Οι ΗΠΑ βέβαια «βγήκαν» από το κάδρο της οικονομικής κρίσης που φιλοτεχνούν τα ΜΜΕ καθημερινά σε ολόκληρο τον κόσμο. Όμως είναι αυτές που τροφοδοτούν και οξύνουν την παγκόσμια οικονομική κρίση την μετασχηματίζουν σε κοινωνική και πολιτική.
Νομπελίστες και μη, οικονομολόγοι, πυθίες του «ήξεις, αφίξεις», τρόφιμοι της «Wall-Street» δίνουν τα ρέστα τους στους χρησμούς για το Ευρωπαϊκό, το πορτογαλικό, το ιταλικό και το ελληνικό χρέος, όμως δεν βγάζουν κουβέντα για τις πηγές και τις πραγματικές αιτίες της κρίσης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Σε αυτά τα 5 χρόνια της κρίσης, οι ΗΠΑ έχουν διαθέσει χρηματικά κεφάλαια (πληθωριστικά δολάρια) ίσο με ένα ολόκληρο Αμερικανικό Α.Ε.Π. για να στηρίξουν την Αμερικανική αγορά που όμως παραπαίει ανάμεσα στο 0 % και 0,5% συγκυριακής ανάπτυξης!!!
- Το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ χωρίς να λογαριάζεται το χρέος των επιμέρους πολιτειών που φυσικά είναι δημόσιο, έχει σχεδόν διπλασιαστεί αγγίζοντας το 200% του ΑΕΠ και το οποίο στο σύνολο του σχεδόν είναι εξωτερικό.
- Το δημοσιονομικό τους έλλειμμα τρέχει με ρυθμούς μεγαλύτερους της Ελλάδας.
- Το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών τους επιδεινώνεται με τους ίδιους γρήγορους ρυθμούς.
- Σε απόλυτα νούμερα το δημόσιο Αμερικανικό χρέος είναι διπλάσιο σχεδόν, όλων των χωρών μαζί της Ευρωπαϊκής ηπείρου!
Για όλα αυτά βέβαια δεν ακούγεται τίποτε! Οι ειδήσεις από τις ΗΠΑ είναι οι τραγουδιστικές ικανότητες του έγχρωμου προέδρου, όπως στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, οι ειδήσεις ήταν για τις σαξοφωνικές και άλλες «ανάρμοστες» ικανότητες του Κλίντον και την κατανόηση της κερασφόρου συζύγου!!!
Πως όμως έχει η πραγματικότητα και τι γίνεται προσπάθεια να κρυφτεί πίσω από την ελληνική κρίση η οποία με συμμετοχή 0,01% στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι αντιπροσωπεύει για τους νομπελίστες οικονομολόγους παγκόσμιο κίνδυνο!!!
Αρκεί να θυμηθούμε ορισμένες παγιωμένες αντιλήψεις στην εποχή πριν την κρίση.
- Ο ευρωπαϊκός χώρος συνολικά μετά και την κατάρρευση του Σοβιετικού μπλοκ, αποτελούσε τον πιο δυναμικό αναπτυξιακό χώρο στην παγκόσμια σφαίρα.
- Η δυναμική του ΕΥΡΩ κατέστησε την Ευρώπη στο σύνολο της προνομιακό χώρο της ευρωγερμανικής στρατηγικής.
- Η εκτατική ανάπτυξη της ευρωζώνης βάζει εξ αντικειμένου το ζήτημα της ευρωπαϊκής ηγεμονίας, που στην συγκυρία είναι υπέρ του ευρωγερμανικού ιμπεριαλισμού.
- Η μεσογειακή λεκάνη και ο χώρος της Μέσης και Εγγύς Ανατολής ραγδαία μετατρεπόταν σε προνομιακό χώρο του ευρωγερμανικού ιμπεριαλισμού.
- Το ευρώ εξελισσόταν σε παγκόσμιο νόμισμα με τη σφραγίδα του Γερμανικού Ιμπεριαλισμού.
Το επίδικο λοιπόν των παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για άλλη μια φορά στην παγκόσμια ιστορία, αναδείχθηκε ο ευρωπαϊκός χώρος, με την συμμετοχή ενός νέου παίκτη που δεν υπήρχε προηγούμενο και ακούει στο όνομα ΚΙΝΑ.
Η «κομμουνιστική», τριτοδιεθνιστική Κίνα, η πιο προωθημένη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική εκδοχή, έχει στερήσει την εργατική τάξη από αυτό που της έδωσε η αστική επανάσταση. Την ιδιοκτησία του ατομικού εργάτη πάνω στην εργατική του δύναμη!
Ο ιμπεριαλιστικός ευρωχώρος με την κύρια ιθύνουσα δύναμη του τον Γερμανικό ιμπεριαλισμό, για τέταρτο χρόνο τώρα αντιμετωπίζει την οικονομική, κοινωνική και πολιτική αποσταθεροποίηση που συντονίζει το δίδυμο ΗΠΑ-ΚΙΝΑ.
Η Κίνα χρηματοδοτεί και στηρίζει το πληθωριστικό δολάριο για να επιτίθεται στον ευρωχώρο ως αγορές με τα διάφορα χρηματιστηριακά funts και τους εντεταλμένους οίκους αξιολόγησης και οι ΗΠΑ κρατούν ανοικτή την ευρωπαϊκή αγορά στη ΚΙΝΑ με την σχεδόν μηδενική αξία της εργατικής δύναμης της «κουμμουνιστικής» κοινωνίας, υπονομεύοντας την παραγωγική βάση του ευρωπαϊκού χώρου μηδενίζοντας ουσιαστικά κάθε προσπάθεια καπιταλιστικής ανάπτυξης!!!
Το «ΕΥΡΩ» αν και καλύπτει ένα γεωπολιτικό χώρο που θεωρητικά αποτελεί την πρώτη οικονομική δύναμη στον κόσμο, αντιμετωπίζει τεράστιες εγγενείς αδυναμίες.
1. Καλύπτει περιοχές εξαιρετικής ανισομετρίας που επιδεινώνεται ραγδαία.
2. Δεν αντιστοιχεί σε ανάλογη πολιτική ενότητα.
3. Δεν ενσωματώνει ανάλογη στρατιωτικοπολιτική ισχύ.
Γεννήθηκε από τις νεοφιλελεύθερες αγορές ως υποκατάστατο της πολιτικής ενοποίησης και χρησιμοποιείται από τις αγορές για την ληστρική επίθεση τους ενάντια στους λαούς και την εργατική τάξη της Ευρώπης, την οποία απειλούν ταυτόχρονα διαμέσω του «ΕΥΡΩ» με πλήρη παραγωγική αποδιάρθρωση ακόμη και στον σκληρό πυρήνα της.
Το «ΕΥΡΩ» αποτελεί σήμερα την μεγαλύτερη αντιφατικότητα της εποχής μας.
Για να μπορέσει να ανταγωνιστεί το δολάριο ως παγκόσμιο νόμισμα πρέπει να είναι σταθερό και ισχυρό.
Για να μπορέσει να αντέξει την πολιορκία του κινέζικου ανταγωνισμού απαιτείται υποτίμηση τουλάχιστον 30%-40%.
Αποκλείοντας την κατεύθυνση σύγκρουσης με τις αγορές από την εξέλιξη των οποίων γεννήθηκε και υπάρχει το ΕΥΡΩ, ως μέσο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, ο ΕΥΡΩΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ με την κύρια ιθύνουσα δύναμη του τη Γερμανία, έχει μόνο ένα δρόμο για να υπερασπιστεί τις παγκόσμιες φιλοδοξίες του και να άρει τις αντιφατικότητες του.
Την σιδερένια δημοσιονομική πειθαρχεία, (ισχυρό και σταθερό ΕΥΡΩ) ταυτόχρονα με συνεχή και ευρεία εσωτερική υποτίμηση, αναλογική εξίσωση του αξιακού μεγέθους της εργατικής δύναμης στην ΕΥΡΩΠΗ με την τιμή της εργατικής δύναμης στην Κίνα.(ανταγωνιστικό ΕΥΡΩ).
Χώρες όπως η Ελλάδα με την παραγωγική μάλιστα αποψίλωση που υπέστη από την νεοφιλελεύθερη διαχείριση και διαφθορά, δεν έχει καμία δυνατότητα ανάταξης με όρους αγορών στην ευρωζώνη.
Η υπερεθνική διαχείριση της κρίσης στην Ελλάδα, είναι ένα παιχνίδι ισορροπίας οικονομικού και πολιτικού τρόμου, ανάμεσα στο Γερμανικό και Αμερικανικό ιμπεριαλισμό με την επιδιαιτησία της «κομμουνιστικής» Κίνας.
Ο ρόλος της Ευρωπαϊκής περιφέρειας και ειδικά της Ελλάδας, είναι να τροφοδοτεί την οικονομική, νομισματική και πολιτική ρευστότητα που ανταποκρίνεται στους κανόνες και στις λειτουργικές ανάγκες των αγορών και στις γεωπολιτικές επιδιώξεις των πολιτικών τους επικυρίαρχων, έστω και με την διαλυτική χρεοκοπία και γεωπολιτική της διάλυση.
Η υπερεθνική διαχείριση της Ελληνικής κρίσης, δεν αφορά καθόλου την οικονομική της διάσωση, αλλά το ποιος ιμπεριαλισμός θα πάρει το πάνω χέρι στη μάχη της Ευρώπης και της περιοχής το αν και πόσο θα μετατοπιστεί το κέντρο βάρους των παγκόσμιων οικονομικοπολιτικών εξελίξεων.
Δεν είναι τα μηδαμινά οικονομικά μεγέθη και οι δείκτες της Ελλάδας που ενδιαφέρουν ή τρομάζουν τους επικυρίαρχους, αλλά το ότι σε αυτά τα μηδαμινά μεγέθη έχουν αντιπαραθέσει όλες τους τις δυνάμεις μέχρι και τις εφεδρείες τους από την Ουάσιγκτον μέχρι το Βερολίνο, τη Μόσχα και το Πεκίνο.
Αυτή η αντιπαράθεση αποτελεί ην πραγματική απειλή για τον κόσμο και όχι το 0,01% του παγκόσμιου ΑΕΠ που αποτελεί το ελληνικό ΑΕΠ.
Σε αυτό το παιχνίδι οικονομικού και πολιτικού τρόμου, η ιθύνουσα τάξη της χώρας και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι άθυρμα συμμοριών όπως τους χαρακτήρισε ακόμη και ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Α. Παπαδόπουλος, ενδιαφέρεται μόνο πως θα εξασφαλίσει την κλεπτομανία της σε βάρος του λαού και της χώρας.
Αυτό που ενδιαφέρει σήμερα τους οικονομικούς και πολιτικούς μαυραγορίτες, είναι πως θα εξασφαλίσουν την εξουσία διαχείρισης και στη φάση της διαλυτικής χρεοκοπίας για να κατοχυρώσουν τα κλεμμένα και να συνεχίσουν στο ρόλο του κλεπταποδόχου πλουτίζοντας με τον ιδρώτα και το αίμα του λαού που οδηγούν στη σφαγή.
Προοδευτική δημοκρατική διέξοδος στην κρίση υπάρχει και μάλιστα τέτοια, που να πυροδοτήσει και ανάλογες εξελίξεις στην Ευρώπη και όχι μόνο.
Όμως μια τέτοια διέξοδος μπορεί να αναζητηθεί στην κατεύθυνση επανακαθορισμού της θέσης της χώρας στον παγκόσμιο και ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας, χωρίς την απομόνωση και περιθωριοποίηση της.
Αυτό φυσικά δεν μπορεί να προκύψει χωρίς συνεκτική συμμαχία κοινωνικών συμφερόντων που θα εδράζεται στην βασική κοινωνική δύναμη της εργασίας.
Αυτό δεν μπορεί να προκύψει με γενικούς βερμπαλισμούς, ατάκες, κατάρες, ηθικολογικές παραινέσεις, εθνικιστικές κραυγές, επικλήσεις ενότητας κενού περιεχομένου.
Απαιτείται υπεύθυνη διατύπωση θέσεων που θα συνιστούν συνεκτική και ολοκληρωμένη πλατφόρμα κινητοποίησης όλων των δυνάμεων της προοδευτικής, δημοκρατικής, ριζοσπαστικής διεξόδου.
Πλατφόρμα που θα αγκαλιάζει με κατάφαση και όχι απλά με άρνηση κάθε πτυχή της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής και το πλαίσιο των διεθνών σχέσεων της χώρας, από το πεδίο της εργασίας και των αμοιβών, μέχρι το πολιτικό σύστημα, την λειτουργία του, την παραγωγική αναδιάρθρωση, την διαχείριση του χρέους και τις διακρατικές σχέσεις της, τις σχέσεις της με τους διεθνείς οργανισμούς….
Η εξαθλίωση δεν ανοίγει δρόμο προς τη δημοκρατία, την πρόοδο και πολύ περισσότερο στο σοσιαλισμό. Σχεδόν πάντα στην αντίδραση και το φασισμό ανοίγει το δρόμο!
Το εργατικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα όχι μόνο στα 5 χρόνια της κρίσης, έχει διεξοδικά αναλύσει τα σημερινά αδιέξοδα του συστήματος, αλλά έχει σκιαγραφήσει με σημαντική μάλιστα θεωρητική τεκμηρίωση και το πλαίσιο μιας προοδευτικής, δημοκρατικής διεξόδου σε αυτήν την κατεύθυνση θα επιμείνει.
Μιχάλης Βασιλάκης
γραμματέας του ΕΑΜ
eamgr.wordpress.com
Αφήστε μια απάντηση