Ας κάνουμε έναν πρόχειρο απολογισμό, μένοντας σε μερικά βασικά σημεία των αλλαγών που έχουν γίνει στην Ασφάλιση τα τελευταία 18 χρόνια. Ας συγκρίνουμε το 1990 με το σήμερα:
– Το 1990 οι άνδρες έβγαιναν στη σύνταξη στα 65 και οι γυναίκες στα 60 (60-55 στα ΒΑΕ). Σήμερα, το όριο για τους μετά το 1993 προσληφθέντες, άνδρες και γυναίκες έχει πάει στα 65 (60 στα ΒΑΕ) σύμφωνα με το νόμο 2084/1992 (γνωστό και ως νόμο Σιούφα).
– Το 1990 δεν υπήρχε όριο ηλικίας πάνω από τα 65, σήμερα υπάρχουν τα 67 (που τα εισήγαγε «προαιρετικά» ο νόμος Ρέππα (Ν.3029/2002)
– Το 1990 έπαιρνες σύνταξη με 4.050 ένσημα, σήμερα χρειάζεσαι 4.500.
– Το 1990 η κατώτερη σύνταξη του ΙΚΑ ήταν ίση με 20 ημερομίσθια ανειδίκευτου εργάτη, ενώ σήμερα ισούται με 17 περίπου.
– Οι ασφαλιστικές εισφορές του εργαζόμενου το 1990 ήταν μικρότερες από τις σημερινές.
– Η βάση υπολογισμού του συντάξιμου μισθού ήταν η τελευταία 2ετία, ενώ τώρα είναι η τελευταία 5ετία.
– Το 1990 οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ είχαν «ασφάλιση στον εργοδότη», ό,τι καλύτερο μπορεί να υπάρξει ως κοινωνική ασφάλιση στον καπιταλισμό, ενώ σήμερα έχουν Ταμείο (ΟΑΠ-ΔΕΗ).
– Το 1990 οι δημόσιοι υπάλληλοι είχαν «ασφάλιση στον εργοδότη» χωρίς ασφαλιστικές εισφορές, ενώ σήμερα πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές.
– Οι τραπεζοϋπάλληλοι είχαν τα Ταμεία τους, που σήμερα είναι ενσωματωμένα στο ΙΚΑ.
Μέσα από μια σειρά ανατροπές, βρισκόμαστε εν έτη 2008 σε χειρότερη θέση απ’ αυτή που βρισκόμασταν το 1990. Και μάλιστα, βρισκόμαστε διασπασμένοι σε εργαζόμενους πριν το 1983, σε εργαζόμενους μεταξύ 1983 και 1992 και τέλος σε εργαζόμενους μετά το 1993, με αποτέλεσμα να πιάνει περισσότερο το «διαίρει και βασίλευε».
Επειδή, λοιπόν, δε μπορεί να είμαστε ευχαριστημένοι με το σημερινό άθλιο επίπεδο της κοινωνικής ασφάλισης, επειδή βρισκόμαστε σε χειρότερη θέση απ’ αυτή που βρισκόμασταν πριν 18 χρόνια, δε μπορούμε να αρκεστούμε στο σταμάτημα της σημερινής επίθεσης, αλλά είμαστε αναγκασμένοι να απαιτήσουμε ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΤΙΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ
Εμείς είμαστε οι παραγωγοί όλου του κοινωνικού πλούτου
Εμείς είμαστε τα υποζύγια της φορολογίας, πληρώνοντας το 80% των φόρων
Με τη δική μας δουλειά αυξάνονται κάθε χρόνο τα κέρδη σε ποσοστά ακόμα και 100%
Η Ασφάλιση είναι δικαίωμά μας, δεν μας κάνουν χάρη.
Κριτήριο είναι οι ανάγκες μας και όχι τα κέρδη τους
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ την υπόθεση στα χέρια μας
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ στους χώρους δουλειάς
ΜΕΤΩΠΟ ενάντια στους καπιταλιστές και το κράτος τους
ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία
ΤΗ ΝΙΚΗ ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΜΟΝΟ Ο ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
Αφήστε μια απάντηση