Στις 11-14 Απρίλη θα συγκληθεί το 19ο συνέδριο του ΚΚΕ. Εκτός από τον απολογισμό, στο επίκεντρο του συνεδρίου αυτού είναι το (νέο) Πρόγραμμα του ΚΚΕ που έρχεται να αντικαταστήσει και τυπικά το πρόγραμμα που είχε ψηφίσει το 15ο συνέδριό του. Είναι επίσης η αλλαγή Καταστατικού και η ψήφιση νέου καταστατικού σε σύνδεση και στο πνεύμα του νέου προγράμματος. Το νέο τους πρόγραμμα και όσα χαρακτηριστικά το προσδιορίζουν, έχει προωθηθεί με διαδοχικά βήματα και ουσιαστικά εφαρμόζεται στην πράξη από πολύ καιρό ήδη από την ηγεσία του ΚΚΕ (με τα γνωστά αποτελέσματα). Δεν παύει να αποτελεί ωστόσο το πιο επίσημο βήμα στην ολοκλήρωση μιας στροφής που σηματοδοτεί και επισφραγίζει την ανύψωση του «αριστερού» οππορτουνισμού και όλων των αντιμαρξιστικών – αντιλενινιστικών σκευασμάτων του, στα κυρίαρχα τώρα δόγματα της ηγεσίας του ΚΚΕ.
Η ηγεσία του ΚΚΕ προσπάθησε να ξεπεράσει όσο γινόταν πιο ανώδυνα τις μετασεισμικές δονήσεις οι οποίες ακολούθησαν το ισχυρό ταρακούνημα που σήμανε για το κόμμα αυτό, η εκλογική του καθίζηση τον περασμένο Ιούνη. Η σοκαριστική για τις δυνάμεις του ΚΚΕ απότομη μείωση της επιρροής του, δεν ήταν ωστόσο κεραυνός εν αιθρία, αλλά απότοκος τελικά της γραμμής του, που αναπαράγει τα αδιέξοδα του ρεβιζιονισμού και αναπόφευκτα τις τωρινές συνέπειες, που κυοφορούνταν από χρόνια. Τα συμπτώματα της εξέλιξης αυτής γίνονταν όλο και πιο αισθητά και εντάθηκαν ιδιαίτερα στα τελευταία χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης. Oι νεότευκτες «αριστερές» οππορτουνιστικές θεωρίες της ηγεσίας του ΚΚΕ, η γενική πολιτική του γραμμή και η ανεκδιήγητη σεχταριστική τακτική του απέναντι ιδιαίτερα στο μαζικό λαϊκό κίνημα ασύμβατες προς τις αρχές ενός πραγματικού κομμουνιστικού κόμματος το οδηγούσαν σε ολοένα και πιο κραυγαλέα απόσπαση από τη συγκεκριμένη πραγματικότητα των εντεινόμενων προβλημάτων, των διαθέσεων και των αναγκών της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, της ταξικής πάλης και των όρων ανάπτυξης και κίνησής της. Στις συνθήκες καταβύθισης της ελληνικής κοινωνίας στην άβυσσο της μνημονιακής πολιτικής, οι θεωρίες του ΚΚΕ περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας, η δήθεν ταξική αποδοκιμασία και καταγγελία από την ηγεσία του της πάλης κατά των μνημονίων, η εξωφρενική καταδίκη των αγώνων κατά της εξάρτησης και της υποτέλειας και η αποκήρυξη της πάλης για την εθνική ανεξαρτησία και πολλά άλλα, υποδήλωναν και αναδείκνυαν το μέγεθος αυτής της απόσπασης, της αποξένωσης από τις ευρύτερες δημοκρατικές λαϊκές δυνάμεις και το μαζικό λαϊκό κίνημα, της αποσύνδεσης και της αυτοαπομόνωσης από αυτό.
Στις θεωρίες αυτές του KKE και στη συνακόλουθη γραμμή που απορρέει από αυτές, εκφράζεται καλυμμένο με υπεραριστερή μορφή ένα ηττοπαθές στην πραγματικότητα περιεχόμενο, που υποτιμά, αρνείται και διαστρεβλώνει πλήρως τον αγώνα για τους άμεσους στόχους του κινήματος, παραπέμποντας κατά κανόνα για λύση τα προβλήματα στα επαναστατικά ανδραγαθήματα του μέλλοντος και στη «λαϊκή εξουσία» (που παρεμπιπτόντως, την έχουν τώρα μισο-εκπαραθυρώσει από τις «θέσεις» τους, αντικαθιστώντας την με μια πιο καθαρή «εργατική εξουσία»).
Μη έχοντας εμπιστοσύνη ότι η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα μπορούν να φρενάρουν, να αποκρούσουν και να ανατρέψουν με τη δύναμη του ενιαίου λαϊκού αγώνα την αντιδραστική επέλαση του ξένου ιμπεριαλισμού και της ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας, η γραμμή αυτή οδηγεί πρακτικά στην υπόκλιση και προσαρμογή στην υπάρχουσα κατάσταση.
Απόδραση από την πραγματικότητα και αναζήτηση επαναστατικής κάλυψης του οππορτουνισμού στο καταφύγιο του σοσιαλιστικού μέλλοντος, αυτή είναι η ουσία και το αντικειμενικό νόημα των θεωριών της ηγεσίας του ΚΚΕ. Αυτό αποτυπώνεται τώρα σε όλες τις βασικές «θέσεις» που προβάλλουν και ειδικά στο νέο πρόγραμμα του ΚΚΕ, που οι συντάκτες του κατάφεραν να φτάσουν τις «επιστημονικές επεξεργασίες» του πιο πέρα και από την οργάνωση της οικονομίας του «σοσιαλισμού – κομμουνισμού», ίσα με την κατάργηση του χρήματος κι ακόμα παραπέρα(!) καλλιεργώντας στον κόσμο τους σε βαθμό υπερθετικό την απώλεια κάθε πραγματικής αίσθησης της ιστορίας και της επικαιρότητας. Αλλά πέρα από το τι γράφουν και λένε, σημασία έχει το τι κάνουν σε σχέση με αυτά που λένε, κι αν σκεφτεί κανείς τι έχουν κάνει στην πράξη την ίδια αυτή περίοδο που εξάγγελναν και προωθούσαν τα τόσο πολύ επαναστατικά τους προγράμματα, δεν θα δυσκολευτεί να δει πόση απόσταση χωρίζει τα λόγια από τα έργα τους.
Τον ίδιο καιρό πράγματι, που με τόση έμφαση εμφανίζονται να καταπολεμούν και να ξορκίζουν τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, αυτοδιαψευδόμενοι και αποθεώνοντας οι ίδιοι τις αυταπάτες που κατά τα άλλα ξορκίζουν, κατάθεταν πρόταση νόμου στη Βουλή για την κατάργηση των Μνημονίων(!), καλώντας και τα άλλα κόμματα να τη στηρίξουν, προωθώντας παράλληλα… διαδικτυακό «κίνημα» συλλογής υπογραφών για τον ίδιο σκοπό. Επιβεβαιώνοντας για μια ακόμα φορά, με τρόπο που βγάζει μάτι, την εφαρμογή στην πράξη μιας αλλοπρόσαλλης πολιτικής έξω από αρχές, που το οππορτουνιστικό της περιεχόμενο εναλλάσσεται, συνδυάζεται και συγκαλύπτεται από την επαναστατική λογοκοπία, στην οποία πλέον όλο και πιο αφειδώλευτα επιδίδονται.
Oι νέες μεταλλαγμένες ρεβιζιονιστικές θεωρίες σε σύμπλεξη με τις παλιές, αντλούν το υποτιθέμενο επαναστατικό περιεχόμενό τους κυρίως από τα ληγμένα του ιδεολογικού οπλοστασίου του τροτσκισμού. Αν και παριστάνονται από την ηγεσία του ΚΚΕ σαν προϊόντα βαθυστόχαστης επιστημονικής μελέτης του ελληνικού και διεθνούς κινήματος, και προβάλλονται σαν απαύγασμα της σύγχρονης επαναστατικής σκέψης, παραποιούν και διαστρεβλώνουν κατάφωρα την επαναστατική θεωρία, το μαρξισμό – λενινισμό. Όλη η επαναστατική λογοκοπία της ηγεσίας του ΚΚΕ, έρχεται να συγκαλύψει τη χρεωκοπία της ρεβιζιονιστικής γράμμής, και, παρότι τώρα η πολιτική του εμφανίζεται με μια υπεραριστερή μορφή, το περιεχόμενο και η ουσία της παραμένουν αναλλοίωτα, οδηγεί στα ίδια με πριν τραγικά αποτελέσματα και αναπαράγει τα ίδια και χειρότερα αδιέξοδα στις γραμμές του. Αυτό εξάλλου μαρτυρά και αποτυπώνει ήδη ως ένα βαθμό ο «προσυνεδριακός διάλογος» πάνω στις «θέσεις» της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο συνέδριο, και οι απόψεις που με ελεγχόμενη ροή και δοσολογία προβάλλονται από τις στήλες του Ριζοσπάστη, προμηνύοντας με τον συχνά βίαιο καταγγελτικό τους λόγο, και τις αλληλοκατηγορίες για οππορτουνισμό, παρεπόμενα που μέλλει να δούμε ποια θα είναι.
Oι θεωρίες περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας
Κύριος φορέας των ιδεών εκείνων που εμφανιζόμενες σαν πολύ επαναστατικές απόρριπταν το μύθο (όπως τον χαρακτήριζαν) της εξάρτησης και πρόβαλλαν την ιδέα περί «ιμπεριαλισμού» της Ελλάδας, ήταν το ΝΑΡ, από τα χρόνια ακόμα της δεκαετίας του ’90. Στο ΚΚΕ, μόνο σκόρπιες και διστακτικές απηχήσεις αυτών των ιδεών εκδηλώνονταν τότε, που έκαναν δειλά λόγο για «μικροϊμπεριαλισμό». Από τότε βέβαια μέχρι σήμερα κύλησε πράγματι γι’ αυτούς «πολύ νερό στο αυλάκι» και ο «ιμπεριαλισμός» της Ελλάδας όπως και η απόρριψη του «μύθου» της εξάρτησης έγιναν από τις πιο πολυδιαφημισμένες «επαναστατικές» τους θέσεις, που δεσπόζουν και καθορίζουν πλέον όλες τις αναλύσεις τους. Αυτές, ιδιαίτερα στα τελευταία μνημονιακά χρόνια γνώρισαν την απογείωση και τη ρεβιζιονιστική δόξα, στον μανιασμένο έως υστερικό αγώνα που έδωσε η ηγεσία του ΚΚΕ εναντίον… όλων όσων επιμένουν να μιλούν και να παλεύουν κατά της ξένης εξάρτησης!
Βασικά σχήματα που πρόβαλλε άλλοτε το ΝΑΡ, με πανομοιότυπα σχεδόν επιχειρήματα και λεξιλόγιο (όπως τα φληναφήματα περί «αλληλεξάρτησης», ή περί «ανισότιμης αλληλεξάρτησης»(!) κ.ο.κ.) τα έχει οικειοποιηθεί και τα προβάλλει τώρα το ΚΚΕ, που εμπλουτίζει τις διαστρεβλώσεις του λενινισμού που έκανε το ΝΑΡ με νέες ακόμα πιο χτυπητές και κραυγαλέες, που φτάνουν να βλέπουν σαν «ιμπεριαλιστικές» ακόμα και τέτοιες βαριά καταπιεσμένες χώρες – θύματα των αρπακτικών του διεθνούς ιμπεριαλισμού, όπως στην υποσαχάρια Αφρική που τις λεηλατούν άγρια οι ξένες πολυεθνικές. Η διαφορά με το ΝΑΡ είναι πως εκείνο μιλούσε για «διεθνές ιμπεριαλιστικό πλέγμα», ενώ το ΚΚΕ μιλάει για «διεθνή «ιμπεριαλιστική πυραμίδα». Σ’ αυτήν σύμφωνα με τις θεωρίες τους περιλαμβάνονται εκατοντάδες «αλληλεξαρτώμενα» ιμπεριαλιστικά κράτη, και ο κόσμος έτσι έχει κατακλυσθεί από ιμπεριαλισμούς! Όλο αυτό το ρεβιζιονιστικό παν-ιμπεριαλιστικό κατασκεύασμα δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τη λενινιστική ανάλυση για τον ιμπεριαλισμό, αποτελεί αντίθετα ολοκληρωτική αναίρεση και κατάργησή του.
Από πού όμως βγάζουν τη θεωρία τους περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας; O ιμπεριαλισμός είναι μονοπωλιακός καπιταλισμός, λένε, κι αφού στην Ελλάδα έχουμε μονοπωλιακό καπιταλισμό, άρα η Ελλάδα είναι ιμπεριαλισμός. Αυτός είναι ο ρεβιζιονιστικός συλλογισμός, που έχουν την αξίωση να τον πάρει κάποιος στα σοβαρά. Πιάνονται από την επιδερμίδα της συνοπτικής λενινιστικής διατύπωσης ότι ο ιμπεριαλισμός είναι το μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού, και από εδώ συμπεραίνουν αυτόματα ότι έχουν μπροστά τους ιμπεριαλισμό.
Αλλά ο ιμπεριαλισμός, αν και είναι οικονομικά μονοπωλιακός καπιταλισμός, δεν είναι η εξίσωση με το μονοπώλιο. Τα μονοπώλια υπήρχαν αρκετές δεκαετίες πριν ο καπιταλισμός μετατραπεί σε κεφαλαιοκρατικό ιμπεριαλισμό. Το μονοπώλιο αποτέλεσε την κύρια οικονομική βάση του ιμπεριαλισμού όταν έγινε η βάση όλης της οικονομίας του πιο προχωρημένου καπιταλισμού. Oύτε ακόμα ο ιμπεριαλισμός εξαντλείται στις οικονομικές ιδιότητες και την οικονομική πλευρά του ζητήματος.
Ας θυμίσουμε εδώ τον ορισμό του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό.
«O ιμπεριαλισμός είναι ο καπιταλισμός στο στάδιο εκείνο της ανάπτυξης, στο οποίο έχει διαμορφωθεί η κυριαρχία των μονοπωλίων και του χρηματικού κεφαλαίου, έχει αποκτήσει εξαιρετική σημασία η εξαγωγή κεφαλαίου, έχει αρχίσει το μοίρασμα του κόσμου από τα διεθνή τραστ και έχει τελειώσει το μοίρασμα των εδαφών της γης από τις μεγαλύτερες κεφαλαιοκρατικές χώρες».
Αυτά είναι αλληλοσυνδεμένα και αναπόσπαστα μεταξύ τους βασικά γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού, που παρμένα σαν ένα ενιαίο σύνολο μας δίνουν τον λενινιστικό ορισμό του ιμπεριαλισμού, χωρίς να ξεχνάμε, όπως παρατηρεί ο Λένιν, ότι έχουν συμβατική και σχετική σημασία όλοι οι ορισμοί γενικά. Μέσα σ’ αυτόν τον ορισμό περικλείονται σαν εγγενή γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού, ανάμεσα στα άλλα, το μοίρασμα του κόσμου από τα διεθνή τραστ, το μοίρασμα εδαφών από τις μεγαλύτερες κεφαλαιοκρατικές χώρες. Πώς θα ήταν δυνατό να ταιριάζει σε τέτοια γνωρίσματα ο «ιμπεριαλισμός» της Ελλάδας;
Σύμφωνα με τη λενινιστική θεωρία του ιμπεριαλισμού, ο 20ός αιώνας αποτέλεσε το σημείο στροφής από την κυριαρχία του κεφαλαίου γενικά, στην κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου. Η κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου στο εσωτερικό των πολύ αναπτυγμένων κεφαλαιοκρατικών χωρών, οδηγεί αναπόφευκτα στην κυριαρχία ενός μικρού αριθμού κρατών πάνω σε όλο τον κεφαλαιοκρατικό κόσμο, σημαίνει, όπως εξηγεί ο Λένιν, «ξεχώρισμα μερικών κρατών που κατέχουν τη χρηματική δύναμη πάνω απ’ όλα τα υπόλοιπα», ενώ βασικό μέσο της κυριαρχίας αυτής είναι η εξαγωγή κεφαλαίου. Κάτω από τους όρους αυτούς «ο καπιταλισμός αναπτύχθηκε σε παγκόσμιο σύστημα αποικιακής καταπίεσης και χρηματικής κατάπνιξης της τεράστιας πλειοψηφίας του πληθυσμού της γης από μια χούφτα προχωρημένες χώρες».
«Η περίοδος του ιμπεριαλισμού (λέει ο Λένιν) είναι η περίοδος του μοιράσματος του κόσμου ανάμεσα στα μεγάλα προνομιούχα έθνη που καταπιέζουν όλα τα υπόλοιπα. Ένα βασικό χαρακτηριστικό του ιμπεριαλισμού είναι ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε μερικές μεγάλες δυνάμεις για την ηγεμονία».
«Χαρακτηριστικό γνώρισμα του ιμπεριαλισμού (λέει ο Λένιν) είναι ότι όλος ο κόσμος, όπως τον βλέπουμε εμείς, χωρίζεται σήμερα ανάμεσα σε έναν μεγάλο αριθμό καταπιεζόμενων εθνών και σε έναν μηδαμινό αριθμό καταπιεζόντων εθνών, που διαθέτουν τεράστια πλούτη και ισχυρή στρατιωτική δύναμη».
Σε συνθήκες κυριαρχίας των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως συμβαίνει σήμερα με τις 5-6 μεγάλες δυνάμεις που κυριαρχούυν, οι σχέσεις που διαμορφώνονται ανάμεσα σ’ αυτές και τις μικρότερες χώρες, όπως είναι η Ελλάδα, δεν μπορεί να είναι άλλες, παρά σχέσεις κυρίαρχου και κυριαρχούμενου, πάτρωνα και υποτελή και καθορίζονται ακριβώς από την τεράστια διαφορά πολιτικοοικονομικής και στρατιωτικής δύναμης που διαθέτουν. Αυτή η βάση καθορίζει μοναδικά όλες τις σχέσεις στο καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό σύστημα. Όσοι ισχυρίζονται, με δεδομένη αυτή τη διαφορά δύναμης, π.χ. της χώρας μας από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ΗΠΑ, Γερμανία κ.λπ., πως η αστική τάξη της Ελλάδας έχει διαμορφώσει σχέσεις ανεξαρτησίας και ισοτιμίας και κάθεται μαζί τους στο ιμπεριαλιστικό τραπέζι για να διαμοιράσουν τους υπόλοιπους, αυτοί εξωραΐζουν και συγκαλύπτουν με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο την αντιδραστική, καταπιεστική φύση των ιμπεριαλιστικών σχέσεων κυριαρχίας και γίνονται κήρυκες της απατηλής ιδέας πως οι σχέσεις αυτές δεν καθορίζονται από την ιμπεριαλιστική δύναμη επιβολής, υπαγόρευσης και προσταγής του ισχυρότερου, αλλά από κάποια ακατανόητη σχέση αμοιβαίας ισοτιμίας, κυριαρχίας και ανεξαρτησίας που άρχισε να επικρατεί ξαφνικά στην ιμπεριαλιστική ζούγκλα.
Όσο για την επινόηση περί «ανισότιμης αλληλεξάρτησης» αποτελεί πολύ παραπάνω από μια κούφια υπεκφυγή, είναι σόφισμα συγκάλυψης και εξωραϊσμού του καθεστώτος της εξάρτησης και της υποτέλειας. Αν και η πραγματικότητα βοά, για την ένταση και το βάθαιμα της εξάρτησης, της Ελλάδας από τον διεθνή ιμπεριαλισμό, η ηγεσία του ΚΚΕ όχι μόνο επιμένει να αρνείται την ολοφάνερη αυτή πραγματικότητα, αλλά και αντιστρατεύεται με μένος την πάλη κατά της εξάρτησης.
Την ώρα που η χώρα μετατρέπεται σε τροϊκανή μπανανία και οι διάφοροι γκαουλάιτερ Ράιχενμπαχ και σία αλωνίζουν και κανοναρχούν προκλητικά, την ώρα που οι ιμπεριαλιστές κηδεμόνες, οι μηχανισμοί και τα τσιράκια τους κουνούν απειλητικά το δάχτυλο, κρώζουν καταφρονητικά για τον ελληνικό λαό και ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις πρόθυμων εντολοδόχων και εθελόδουλων υποτακτικών, την ώρα που τα Μνημόνια της υποδούλωσης διαδέχονται το ένα το άλλο, η ηγεσία του ΚΚΕ δεν βλέπει καμιά εξάρτηση και καμιά υποτέλεια, όλα αυτά είναι περίπου οφθαλμαπάτη. Φαντάζουν σαν εξάρτηση αλλά… δεν είναι έτσι(!), μας βεβαίωνε πριν ένα χρόνο με ανήκουστη οξυδέρκεια το ΚΚΕ.
Πράγματι, όπως έγραφε επί λέξει ο Ριζοσπάστης, χώρες όπως η Ελλάδα «που βρίσκονται χαμηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, φαντάζουν σαν εξαρτημένες από τις πιο ισχυρές οικονομίες. Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι έτσι. Ένα παράδειγμα: Την περίοδο που εξελισσόταν το σχέδιο Μάρσαλ, τεχνοκράτες των ΗΠΑ είχαν μόνιμη παρουσία στην Ελλάδα για να επιβλέπουν και να διευθύνουν την απορρόφηση των αμερικανικών κονδυλίων. Από τη σκοπιά των ιδιαίτερων συμφερόντων των ΗΠΑ, τα χρήματα προς την Ελλάδα συνέβαλαν στην καπιταλιστική σταθεροποίηση της αστικής εξουσίας, όροι αναγκαίοι για τη διασφάλιση των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή και μάλιστα σε συνθήκες ένοπλης ταξικής πάλης…».
Όπως βλέπουμε, το ΚΚΕ, όχι μόνο δεν βλέπει σήμερα (που τα γεγονότα βοούν) καμιά εξάρτηση, αλλά μας λέει ετεροχρονισμένα ότι το ίδιο ίσχυε για «παράδειγμα» και στα χρόνια του διαβόητου «σχεδίου Μάρσαλ» που αποτέλεσε τον προπομπό και σηματοδότησε την εγκαθίδρυση της αμερικανοκρατίας στην Ελλάδα και τη μετεμφυλιακή υποδούλωση της χώρας κάτω από τη μπαγκέτα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Ώστε λοιπόν ούτε το κακόφημο παλιό εκείνο «σχέδιο Μάρσαλ» σήμαινε εξάρτηση. Έμοιαζε αλλά δεν ήταν!
Υπάρχει μεγαλύτερος από αυτόν εξωραϊσμός του μετεμφυλιακού καθεστώτος της αμερικανοκρατίας;
Η επιβεβαίωση της εξάρτησης της Ελλάδας φαντάζει στα μάτια τους σαν ελαφρυντικό για την ελληνικό οικονομική ολιγαρχία. Τους φαίνεται ότι έτσι αυτή αθωώνεται. Από τι τάχα; Αλλά η πιστοποίηση της εθνικής υποτέλειας και της υποταγής της ντόπιας ολιγαρχίας στον ιμπεριαλισμό απαιτεί κατά μείζονα λόγο την καταδίκη της και την ανάγκη της ανατροπής της, γιατί όχι μόνο εκμεταλλεύεται και καταπιέζει από κοινού με τους ιμπεριαλιστές την εργατική τάξη και τον ελληνικό λαό, αλλά και γιατί έτσι συνεργεί στη μείωση και περιστολή της εθνικής κυριαρχίας, στην υποβολή της Ελλάδας σε παντοειδείς ελέγχους από τις ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, στον ακρωτηριασμό και την καταπάτηση της εθνικής ανεξαρτησίας. O ελληνικός λαός αν θέλει να γίνει πραγματικός αφέντης στον τόπο του, οφείλει ίσα-ίσα να γκρεμίσει το καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας και δεν μπορεί να κάνει βήμα στο δρόμο της αληθινής χειραφέτησής του χωρίς να έχει στόχο πρώτα-πρώτα την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας.
Η πάλη αυτή δεν αποτελεί αταξική προσαρμογή στις επιδιώξεις του κεφαλαίου, αλλά ταξική προσαρμογή στις απαιτήσεις του μαρξισμού. Όχι του μαρξισμού όπως τον καταλαβαίνουν και τον φαντάζονται μερικοί διαστρεβλωτές του, αλλά όπως απορρέει από τη διδασκαλία τέτοιων μαρξιστών σαν τον Φρ. Ένγκελς, που απαιτεί ότι κάθε λαός πρέπει να είναι ανεξάρτητος και αφέντης στη χώρα του και θεωρεί σαν όρο υπό τον οποίο θα ήταν δυνατή η διεθνής συνεργασία των ευρωπαϊκών λαών τον όρο να είναι κάθε λαός απόλυτος αφέντης στο σπίτι του.
Η ρεβιζιονιστική αποκήρυξη του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία
Αλλά η ηγεσία του ΚΚΕ έχει κάνει άθλημα τον αγώνα εναντίον της εθνικής ανεξαρτησίας, απορρίπτοντας και καταγγέλοντας ως «επικίνδυνη προπαγάνδα» κάθε αναφορά στην υπόθεση της εθνικής ανεξαρτησίας, κάθε εναντίωση και αποδοκιμασία προς το καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας.
Σύμφωνα με τη γραμμή του ΚΚΕ, αποτελεί «επικίνδυνη προπαγάνδα των οππορτουνιστών… ότι πρέπει να επανακτήσουμε την εθνική κυριαρχία, για όλα ευθύνεται η Τρόικα, έχουμε κυβέρνηση υποτέλειας, έχουμε γερμανική κατοχή κ.λπ., που υπονομεύουν το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό της ταξικής πάλης».
Ότι τα περί «γερμανικής κατοχής» αποτελούν αποπροσανατολισμό της ταξικής πάλης, είναι βέβαιο. Εξίσου βέβαιο είναι ότι αποτελεί επίσης αποπροσανατολισμό η εξομοίωση της «υποτέλειας» με την «κατοχή» που σκόπιμα και παραπλανητικά κάνει το ΚΚΕ τσουβαλιάζοντας, υποτέλεια, κατοχή κ.ο.κ. σαν να είναι όλα ένα και το αυτό. Βέβαιο εξάλλου είναι ότι και «κατοχή» πράγματι να ήταν, το συμπέρασμα που υποβάλλει η γραμμή της ηγεσίας του ΚΚΕ, πάλι το ίδιο θα ήταν: Η «ταξική» απάντηση για όλα και για κάθε περίπτωση είναι «εδώ και τώρα εργατική εξουσία», τελεία – παύλα.
O αγώνας για εθνικής ανξερτησία, για την απαλλαγή της χώρας από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική δύναμη, έχει αποβληθεί από το λεξιλόγιο του ΚΚΕ και διαγράφεται σαν απαγορευμένη αναφορά όχι μόνο για το σήμερα αλλά και αναδρομικά.
Ανακοίνωση του Π.Γ. του ΚΚΕ βγάζουν για την επέτειο του ΕΑΜ και η «απαγορευμένη» λέξη ανεξαρτησία απουσιάζει εκκωφαντικά. Διακηρύξεις και ανακοινώσεις εκδίδουν για την επέτειο του Πολυτεχνείου και ο αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία ταυτισμένος με την ιστορική εξέγερση, θάβεται, και δεν υπάρχει ούτε για δείγμα στις ανακοινώσεις τους η λέξη ανεξαρτησία. Η ίδια η ιστορία παραποιείται έτσι ασύστολα, το περιεχόμενο των μεγάλων αγώνων του λαού μας διαστρέφεται, για να προβληθούν τα παραληρηματικά υποκατάστατα της λογοκοπίας.
Επικίνδυνη προπαγάνδα δεν είναι να καταγγέλει κάποιος την υποτέλεια, αλλά να συγκαλύπτει την υποτέλεια και να την εξωραΐζει, όπως προκλητικά κάνει το ΚΚΕ με εξωφρενικά ψευδοεπιχειρήματα παρμένα από το ιδεολογικό οπλοστάσιο του τροτσκισμού και του αναρχισμού.
Επικίνδυνη προπαγάνδα, είναι να γράφει ο «Ριζοσπάστης» πως «η διέξοδος για την εργατική τάξη και το λαό ταυτίζεται με την πάλη για την εργατική – λαϊκή εξουσία και όχι με κυβέρνηση για την ανεξαρτησία»!
Μπολιασμένο ως το μεδούλι με τη ρεβιζιονιστική ιδέα και πολιτική που οι ίδιοι πρόβαλλαν, διέδιδαν και εφάρμοζαν επί δεκαετίες ύστερα από τη χρουστσοφική αντεπαναστατική στροφή του ’56 και μέχρι πριν λίγα μόλις χρόνια, εννοούν την εθνική ανεξαρτησία σαν υπόθεση που σημαίνει να σέρνεσαι στην ουρά των αστικών κομμάτων και να στηρίζεις την αντιλαϊκή εξουσία τους. Αυτό έκαναν ανέκαθεν οι ίδιοι και αυτό επαναλαμβάνουν τώρα με άλλο τρόπο, από την ανάποδη.
Πρωταρχικός, ωστόσο, όρος για τη λύση των μεγάλων προβλημάτων που απασχολούν το λαό και τη χώρα είναι η ολοκληρωτική απαλλαγή από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και το γκρέμισμα του αντιδραστικού καθεστώτος της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.
O ευρύτερος προσανατολισμός της λαϊκής πάλης πρέπει να στρέφεται και να κατευθύνεται ενάντια σε αυτές τις δυνάμεις, για να σπάσουν τα δεσμά της εξάρτησης, για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και την εφαρμογή ριζικών κοινωνικών μετασχηματισμών στη ζωή του τόπου, μέσα από την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, και την επαναστατική άνοδο στην πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.
Το κέρδισμα, η συγκέντρωση δυνάμεων για την προώθηση αυτών των θεμελιακών στρατηγικών επιδιώξεων μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα στην πρακτική του καθημερινού ταξικού αγώνα, θα απαιτήσει σκληρές και επίμονες προσπάθειες μιας ολόκληρης περιόδου και αποτελεί μια μακρόχρονη και πολυσύνθετη διαδικασία. Αλλά όταν αρνείσαι ότι υπάρχει εξάρτηση και καταπολεμάς τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία προβάλλοντας το πρωθύστερο σχήμα μιας υπερβατικής «λαϊκής εξουσίας», δίνεις μονάχα άλλοθι διαιώνισης της υπάρχουσας κατάστασης, δεν κάνεις τίποτε άλλο παρά ακριβώς να προσαρμόζεσαι και να υπηρετείς στην πράξη την αντιλαϊκή εξουσία.
Αυτό κάνει τώρα το ΚΚΕ, που καταγγέλλει όσους παλεύουν για ανεξαρτησία και στρέφονται κατά της εξάρτησης και της υποτέλειας.
Το παραπάνω άρθρο αποτελεί κείμενο αναλυσης στα πλαίσια του 5ου Συνεδρίου του Μ-Λ ΚΚΕ που θα πραγματοποιηθεί στις 23-25 Μαρτίου 2013
Αφήστε μια απάντηση