Ας εξεγερθούμε!

Πριν ένα χρόνο όλοι οι θιασώτες του καπιταλισμού ισχυρίζονταν ότι η κρίση δεν οφείλονταν στις αγορές, αλλά μονομερώς σε κάποιους αδίστακτους και άπληστους τραπεζίτες, χρηματιστές και κερδοσκόπους που εκμεταλλεύτηκαν την απορρύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών για προσωπικό όφελος.

Οι σοσιαλδημοκράτες από τη μεριά τους διακήρυτταν ότι η κρίση οφείλεται στις νεοσυντηρητικές πολιτικές και πανηγύριζαν για το «τέλος του νεοφιλελευθερισμού» και την επιστροφή του αγοραίου κρατισμού.

Όλοι τους όμως απόκρυπταν το γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση των αγορών αντανακλά δομικές αλλαγές στον καπιταλισμό και ότι η καπιταλιστική κρίση/κατάρρευση οφείλεται στις αντιδραστικές επεκτατικές αναδιαρθρώσεις και μετασχηματισμούς του καπιταλισμού, ως αποτέλεσμα της κρίσης υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου.

Η προσπάθεια συσκότισης των πραγματικών αιτιών της κρίσης -η οποία δεν είναι κρίση πολιτικής διαχείρισης αλλά κρίση του καπιταλιστικού συστήματος– γίνεται προκειμένου να αποτραπεί η ανάπτυξη μιας μαζικής απειλητικής ριζοσπαστικοποίησης που δύναται να επιφέρει αυτή η διαπίστωση.

Ο καπιταλισμός όχι μόνο δεν πρόκειται να επιστρέψει σε προηγούμενες μορφές του «κοινωνικού συμβολαίου», αλλά το καταργεί υλοποιώντας νέες αντιδραστικές τομές, προβαίνει σε μια επιθετική συνολική αναδιοργάνωση των εκμεταλλευτικών και  καταπιεστικών σχέσεων για να αναπαραγάγει την ολοκληρωτική εξουσία και κυριαρχία του και διατηρεί (ακόμα και εν μέσω κρίσης) σε υψηλά επίπεδα την κερδοφορία του κεφαλαίου και την υπάρχουσα κρατική ισχύ, καταστρέφοντας αξίες χρήσης, εργαζόμενους, κοινωνίες, ανθρώπινες ζωές, περιβάλλον.
Δηλαδή η ίδια η κρίση είναι ο καπιταλισμός και ο σύμμαχός του το κράτος, που εδράζονται στην ύπαρξη του κέρδους, της εμπορευματικής καταναλωτικής κοινωνίας, της καταπίεσης και που περιθωριοποιούν και κάνουν τη ζωή και την εργασία λάστιχο και χρησιμοποιούν τους εργαζόμενους όταν και όποτε τους χρειάζονται για την αναπαραγωγή και την ισχύ τους.

Μια στρατηγική που οι συνέπειές της είναι η διογκούμενη ανεργία, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η εξαθλίωση και υποβάθμιση της ζωής των ανθρώπων, τα «εργατικά ατυχήματα»- δολοφονίες, η κυριαρχία στη γνώση, τον πολιτισμό, τη φύση, την κοινωνική ζωή.

Επιπλέον η κοινωνική και εργατική διαμαρτυρία αντιμετωπίζεται από τους κρατούντες με τόνους χημικών δακρυγόνων. Καταστέλλουν και ποινικοποιούν όποιον κοινωνικό και εργατικό αγώνα δεν τους αρέσει, αναβαθμίζουν και στελεχώνουν όλους τους κρατικούς μηκρατικής ομαλότητας», εισάγοντας το ενδεχόμενο ανοιχτής παρανομίας κάθε ανατρεπτικής κοινωνικοπολιτικής δράσης και μ’ αυτόν τον τρόπο τρομοκρατούν και ελέγχουν κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής στην πόλη, στο χωριό, στη γειτονιά, στη συνοικία.

Κοινωνικός εχθρός πλέον είναι εκείνος που δε συναινεί με την πολιτική εξουσία, δεν αναγνωρίζει το μνημόνιο, το πρόγραμμα σταθερότητας και αμφισβητεί έμπρακτα και συνολικά το σύστημα της κοινωνικής λεηλασίας.

Πρόκειται για τη σκληρότερη επέλαση του καπιταλισμού.
Μια κατάσταση πολέμου κράτους, κυβέρνησης και κεφαλαίου που η επίτευξή του πραγματοποιείται εξαιτίας της απόλυτης στήριξης των υπερεθνικών οργανισμών, που λειτουργούν ως μέσο και άλλοθι για την επιβολή όλων των επώδυνων αντικοινωνικών μέτρων, περιθωριοποιώντας μεγάλα κοινωνικά στρώματα, καταστρατηγώντας κατακτήσεις, υποτάσσοντας τα πάντα στην απόλυτη κυριαρχία τους και κερδίζοντας χώρο, άρα χρόνο, χρήμα και εξουσία.

θυματοποίησης, απέναντι στο Μνημόνιο τη συσσώρευση δυνάμεων και την εξαργύρωση των αγώνων για τις εκλογικές αυταπάτες της, απέναντι στην ποινικοποίηση των κοινωνικών και εργατικών αγώνων την αστική νομιμότητα.

Και εξαιτίας των παραπάνω, η επαναστατική ανατρεπτική λύση και απάντηση είναι ανύπαρκτη ή με
ονειρώξεις μετατίθενται σε ένα αβέβαιο μέλλον, όπου η γη της επαγγελίας και ο επαναστατημένος άνθρωπος θα δημιουργηθούν αυτόματα σε μια νύχτα. Μέχρι τότε ισχύει το μεσσιανικό- χριστιανικό «δόγμα της καρτερίας».

Δηλαδή της «ιστορικής υπομονής» με τις κοινοβουλευτικές διαμεσολαβήσεις και αντιπροσωπεύσεις. Ακόμα και σημεία της άνευρης αντίδρασής της, στον κύκλο της παραλυτικής, παρακολουθητικής στάση της, κινούνται στο επίπεδο του συμβολισμού είτε πρόκειται για κομματικές παρελάσεις στα λιμάνια είτε θυματοποίηση στα λουλουδάδικα για τα δελτία των 8.

Οι επιθετικές μορφές πάλης και σύγκρουσης απέναντι στο καθεστώς, η μαζική αντιβία και τα οδοφράγματα, χαρακτηριστικά μόνο ενός μαχητικού και ακηδεμόνευτου εργατικού κοινωνικού
κινήματος απελευθέρωσης και χειραφέτησης, ενός πραγματικού αντίπαλου δέους απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση κράτους και κεφαλαίου, είναι πέρα κι έξω από την πολιτική κουλτούρα της.

Ωστόσο, οι ανατρεπτικές δυνατότητες που πρωτοαναδείχθηκαν μαζικά στην κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη το 2008 και συνεχίζονται μέχρι σήμερα, με αποκορύφωμα τις εξεγερσιακές διαθέσεις του συλλαλητηρίου της 5ης Μάη 2010, αποτελούν ελπιδοφόρο μήνυμα για τους επερχόμενους πραγματικούς αγώνες επίθεσης. Γιατί η αντίδραση του κόσμου της εργασίας στην εποχή της κρίσης δε θα καθοριστεί πλέον στο πεδίο των συμβολικών αγώνων-ανώδυνων παρελάσεων, που λειτουργούν ως μοχλοί πίεσης και και προγράμματα πάλης που εδραιώνουν τη σωτηρία του συστήματος. Αλλά στο πεδίο των παρατεταμένων ανεξέλεγκτων αγώνων διαρκείας, των μαχητικών απεργιών που θα μπλοκάρουν την παραγωγή, την αγορά και το κράτος, των καταλήψεων νευραλγικών
κρατικών υποδομών και τομέων παραγωγής-διανομής- κατανάλωσης, των συγκρούσεων και των οδοφραγμάτων, της δημιουργίας κέντρων αγώνα και δράσης, εργατικών και κοινωνικών αντιθεσμών που θα απειλήσουν μαζικά την κρατική εξουσία και την κυριαρχία του κεφαλαίου.

Ως το πραγματικό αντίπαλο δέος απέναντι στο καθεστώς και σε όλους τους πολιτικούς εκφραστές του, στον καθεστωτικό (και συνάμα προδοτικό) συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και τον κομματικοκεντρικό ακίνδυνο συνδικαλισμό του ΠΑΜΕ. Συνολικούς αγώνες πραγματικής σύγκρουσης και επίθεσης που γενικεύονται σε έναν πανκοινωνικό-πανεργατικό ξεσηκωμό εξέγερσης, αλληλεγγύης και αγώνα, όσο σημαντικοί κι αν είναι οι αγώνες -ιδιαίτερα αυτή την περίοδο- ενάντια στις απολύσεις, την ανεργία και την εργοδοτική τρομοκρατία.

Είναι προφανές ότι η αντιστροφή της ολομέτωπης συστημικής επίθεσης εξαρτάται και από την ανάπτυξη αυτόνομων και ανεξάρτητων πεδίων κοινωνικού μετασχηματισμού σε αντιεμπορευματική, αντικρατική, αντιιεραρχική βάση, που σπάζουν τις κόκκινες ζώνες και τα όρια που το καθεστώς κάθε φορά βάζει. Ως μια ενιαία επιθετική διαδικασία που δεν εξαρτάται, δεν ετεροκαθορίζεται και δε νομιμοποιείται μόνο από τις συνέπειες της συστημικής κρίσης. Αλλά που επαναορίζει την κοινωνική ζωή, την παραγωγή, την υγεία, την εκπαίδευση, τη γη, όχι απλά ως μια ανέξοδη κριτική του υπάρχοντος καπιταλιστικού κόσμου, αλλά για τη ριζική ανατροπή του.

Το ραντεβού για το «θερμό φθινόπωρο» μετατράπηκε σε …πρόσκληση στην κάλπη από το σύνολο της Αριστεράς.

Τώρα είναι η ώρα του «λογαριασμού». Ψήφοι και δάκρυα. Πνιγμένες κραυγές και εξαργύρωση ληγμένων αγωνιστικών επιταγών. Ο λαός θα στείλει το μήνυμα …ώστε όλα να εξακολουθήσουν να λειτουργούν όπως πριν. Και προπαντός ομαλά. Με όλους στις θέσεις τους.

Τα κόμματα στην κορυφή της «περήφανης νίκης» που θα πετύχουν στις εκλογές, τους εργαζόμενους και τους άνεργους στον πάτο της κοινωνικής λεηλασίας. Και μετά;

Μετά μπορούμε να ξεκινήσουμε ξανά τις πορείες-κηδείες στη γωνία μεταξύ δημοκρατίας και έθνους.

Ενώ η ήττα από τον «κεραυνοβόλο πόλεμο» του συστήματος ρίχνει καταθλιπτικά τη σκιά της, όλες οι μορφές μεσολάβησης της εργατικής και κοινωνικής διαμαρτυρίας, κόμματα και συνδικάτα, συνεχίζουν στον ίδιο αδιέξοδο δρόμο της «διεκδίκησης» της άρσης των καινούργιων, κάθε εβδομάδα, μέτρων.
Ήδη η ΓΣΕΕ …όρθωσε το ανάστημά της και εξήγγειλε απεργία στις 15 Δεκέμβρη ζητώνταςτο δώρο των Χριστουγέννων. Προφανώς η επόμενη θα είναι τη μεγάλη εβδομάδα για το δώρο του Πάσχα. Και οι μόνιμοι «ανεξάρτητοι» ακολουθητές της, προετοιμάζονται για τη μονοήμερη …κορύφωση της μάχης.

Όλοι ξιφουλκούν τολμηρά (στις ανακοινώσεις) ενάντια στη νέα «κατοχή» της τρόικα και του μνημονίου, ζητώντας αναδιαπραγμάτευση ή/και διαγραφή του χρέους, ενώ η «Αριστερά της δραχμής» ανακάλυψε το δρόμο για το «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» στην επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Αυτές και άλλες παραλλαγές της αστικής πολιτικής, που έχουν εφαρμοστεί από αστικές κυβερνήσεις
πολλές φορές στο παρελθόν και συζητιούνται σήμερα ως εναλλακτικά σενάρια σωτηρίας των τραπεζών και του κεφαλαίου από τους ίδιους τους εχθρούς μας, πλασάρονται ως το νέο απελευθερωτικό όραμα. Κι ύστερα αναρωτιούνται γιατί δεν κινητοποιείται ο κόσμος…

Το πιο βασικό εμπόδιο για την αντιστροφή της ήττας είναι το έλλειμμα μιας συνολικής λύσης που να υπερβαίνει τόσο την (ανέφικτη) αναπαλαίωση όσο και την (καταστροφική) αναπαραγωγή του υπάρχοντος. Αυτή η λύση, που απαιτεί να σκεφτούμε και να δράσουμε πέρα από τα όρια της σημερινής εργασίας-δουλείας, του εμπορεύματος, του κράτους και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, θα χτιστεί και θα «ανακαλυφθεί » μέσα σε μια μάχη διαρκείας όπου οι κοινωνικές δυνάμεις θα αποσπούν το δικό τους ζωτικό χώρο για να αυτοοργανωθούν, να αυτοδιευθυνθούν, να παράγουν με τους δικούς τους συνεργατικούς και αλληλέγγυους όρους, να ζήσουν ελεύθερα με πλούσιες κοινωνικές σχέσεις, και όχι απλά να επιβιώσουν ως σύγχρονοι «δουλοπάροικοι» του κεφαλαίου.

Με άλλα λόγια, με κινήματα και άμεσες δράσεις που ανατρέπουν τους ισχύοντες ρόλους (στην εργασία, στον πολιτισμό, στις κοινωνικές σχέσεις) και δεν αφήνουν τον καθένα στη θέση του εντός του συστήματος (ακόμη κι όταν αγωνίζεται).

Ας οργανώσουμε τη φαντασία μας. Υπάρχουν πολύ περισσότερα να κερδίσουμε από αυτά που σήμερα διεκδικούμε!