Εχτές είχαμε δημοσιεύσει καταγγελία για την τρομοκρατία της εργοδοσίας του ΔΟΛ κατά των εργαζομένων. Είχαν προηγηθεί καταγγελίες για τις απολύσεις που είχε κάνει στα «Ελληνικά Γράμματα» είχαν δει το φως τις δημοσιότητας τα «κατορθώματα» διευθυντικών στελεχών του ΔΟΛ σε βάρος εργαζομένων.
Για το ίδιο αμαρτωλό «συγκρότημα» τύπου, είχαμε δημοσιεύσει ανάρτηση στην οποία επικαλούμενοι στοιχεία από το περιοδικό «ΤΟΤΕ» -τεύχος Σεπτέμβρη, Οκτώβρη 2008- δείχναμε τον βρόμικο ρόλο που έχει παίξει στην πρόσφατη πολιτική ιστορία της χώρας μας. Σήμερα εμπλουτίζουμε το αρχείο μας, για την άθλια ιστορική διαδρομή αυτού του «συγκροτήματος» από ένα πολύ χαρακτηριστικό δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» που υπογράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος.
Το παραθέτουμε:
Χαρακτηριστικό το απόσπασμα που δημοσιεύτηκε προχτές στο κύριο άρθρο της εφημερίδας του συγκροτήματος Λαμπράκη:
«Η πολιτική ιστορία ενός τόπου γράφεται με τις επιλογές που κάνουν οι πολιτικές δυνάμεις του.
Αυτές οι πολιτικές ορίζουν την έκβαση των πραγμάτων σε ό,τι αφορά τη συνολική πορεία του, τη διακυβέρνησή του και εν γένει τη μοίρα του λαού του.
Η νεώτερη πολιτική ιστορία μας είναι γεμάτη με πολιτικές αποφάσεις οι οποίες πληρώθηκαν ακριβά γιατί υπήρξαν κατώτερες των περιστάσεων.
Ολες οι παρατάξεις βαρύνονται με τέτοιες αποφάσεις τις τελευταίες δεκαετίες. Στην κομμουνιστική Αριστερά όμως – και κυρίως το ΚΚΕ – αναλογεί το πιο σημαντικό μερίδιο».
(«Νέα», 11/11/2010)
Παρακαλούμε την προσοχή σας:
(«Ελεύθερο Βήμα», 29/4/1941)
Οπως βλέπετε, το συγκρότημα Λαμπράκη, σε εκείνη την «κρίσιμη για τη μοίρα του λαού» εποχή, όταν τα «SS» έμπαιναν στην Αθήνα, εμφάνιζε την είσοδο των ναζί στην Ελλάδα σαν …«έξοδο» της χώρας μας από τον πόλεμο.
Περιέγραφε την κατοχή του τόπου από τις ορδές του φασισμού σαν μια «αναπόφευκτη πραγματικότητα».
Και προέτρεπε τους Ελληνες να συναισθανθούν ότι με το Ράιχ και τον Χίτλερ υπήρχε «κοινότητα κατευθύνσεων και προπαντός κοινότητα συμφερόντων»…
Ηταν το συγκρότημα Λαμπράκη, μάλιστα, που καλούσε τους πολίτες και τα κόμματα να
«περιβάλουν την κυβέρνησιν ταύτην και διά της θετικής ψήφου εμπιστοσύνης των».
(«Ελεύθερο Βήμα», 26/4/1936)
(«Ελεύθερο Βήμα», 1/4/1952)
Με νωπό ακόμα το αίμα του Μπελογιάννη και των συντρόφων του, δύο μέρες μετά την εκτέλεση, όπως διαβάζουμε, ο Μπελογιάννης – κατά το συγκρότημα Λαμπράκη – ήταν «κατάσκοπος». Η εκτέλεσή του δεν ήταν έγκλημα, αλλά «καθήκον» (!) της κυβέρνησης του Πλαστήρα. Η εκτέλεση του Μπελογιάννη δεν ήταν δολοφονία, αλλά «υποχρέωση» (!) του κράτους…
Πιστεύουμε ότι τα παραπάνω προσδιορίζουν επαρκώς την ιστορία του συγκροτήματος Λαμπράκη.
Κυρίως, δε, προσδιορίζουν τη σκοπιά από την οποία προβαίνει σε επικρίσεις, αποτιμήσεις (!) και σε «ιστορικά μαθήματα» (!) προς το ΚΚΕ…
Αφήστε μια απάντηση