Τα νέα μέτρα της ημέρας

-Πιο γρήγορα, θα αργήσουμε στη δουλειά…
-Ποια δουλειά, ξέχασες ότι με απέλυσαν προχθές; Πρέπει να πάω στον ΟΑΕΔ τώρα, να κάνω επιμορφωτικά σεμινάρια μπας και βρω καμιά θέση πουθενά

Η «Πράσινη Βίβλος» αυξάνει τα όρια συνταξιοδότησης

Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 έτη, προβλέπει η «Πράσινη Βίβλος» που υιοθετήθηκε από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Στην «Πράσινη Βίβλο», όπως αναφέρει το «Βήμα», θεωρείται ως αναγκαία η μελλοντική αύξηση του γενικού ορίου συνταξαξιοδότησης πάνω από το 65ο έτος της ηλικίας. Όπως αναφέρεται για να διατηρηθεί η σημερινή σχέση – αναλογία – ενεργών εργαζόμενων προς συνταξιούχους, θα πρέπει έως το 2040 το όριο να φθάσει το 67ο έτος της ηλικίας και έως το 2060 το 70ο έτος. «Σήμερα σε κάθε άτομο ηλικίας άνω των 65 ετών αντιστοιχούν τέσσερα ενεργά άτομα,ενώ το 2060 θα υπάρχουν μόνο δύο ενεργά άτομα», σημειώνεται στο εν λόγω κείμενο. Για το λόγο αυτό θα «πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στην αύξηση των πραγματικών ηλικιών συνταξιοδότησης», τονίζεται.

Η γελοιότητα τους προκειμένου να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα δεν έχει όριο: Ακόμα και αν δικαιολογήσουμε τις προβλέψεις μέχρι…το 2060, και τις θεωρήσουμε σωστές (πράγμα που προφανώς είναι πολύ αμφισβητήσιμο), και πάλι θα βρούμε μπροστά μας ένα από τα μεγαλύτερα και πιο χυδαία ψέματα της σημερινής εποχής:

Μας λένε λοιπόν ότι “Σήμερα σε κάθε άτομο ηλικίας άνω των 65 ετών αντιστοιχούν τέσσερα ενεργά άτομα, ενώ το 2060 θα υπάρχουν μόνο δύο ενεργά άτομα”. Άρα, θα “πρέπει” να δουλεύουμε περισσότερο, καταλήγουν θριαμβολογώντας.

Όμως, ακόμα και με αυτή την [υποθετική] αναλογία, βλέπουμε ότι δεν αναφέρουν πουθενά τη διαρκή αύξηση της παραγωγικότητας των εργατών, χάρη και στην πρόοδο της τεχνολογίας. Και αυτό είναι κάτι που γίνεται σε μόνιμη βάση, εδώ και χρόνια.

Η παραγωγικότητα αυξάνεται – οι μισθοί γιατί όχι; Και αν οι εργάτες δεν καρπώνονται οι ίδιοι τον αυξανόμενο πλούτο που παράγουν, ποιος τον καρπώνεται άραγε;…

Από τη στιγμή που ο εργάτης γίνεται πιο παραγωγικός, παράγει δηλαδή περισσότερο πλούτο, δε χρειάζονται και τόσοι εργάτες όσο πριν, ούτε τα ίδια ωράρια όπως πριν. Αντίθετα, γίνεται ολοένα και πιο προφανής η αναγκαιότητα για να μειωθούν τα ωράρια, διότι αλλιώς “δεν υπάρχουν αρκετές θέσεις εργασίας για όλους”, και οι καπιταλιστές βάζουν τους [“πολλούς”] εργάτες να τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος θα πρωτοπάρει μία από τις [“λίγες”] θέσεις εργασίας. Ειδικά αν υπάρχουν και αλλοδαποί εργάτες, τότε αυτοί αποτελούν και το ιδανικό “θύμα” που προσφέρουν οι καπιταλιστές στους απελπισμένους εργάτες, που ματαίως ψάχνουν για δουλειά και δε βρίσκουν.

Είναι κεντρικό σημείο για την κυρίαρχη ιδεολογία σήμερα να μας πείσει άλλωστε ότι ο αριθμός των θέσεων εργασίας είναι κάτι το “σταθερό”, ενώ στην πραγματικότητα μεταβάλλεται [και] ανάλογα του ωραρίου.

Όσο μικρότερο το ωράριο, τόσο περισσότερες θέσεις εργασίας χρειάζονται για την ίδια παραγωγή πλούτου (πχ αν για το έργο Χ χρειαζόμαστε 40 εργατοώρες, μπορούμε να βάλουμε 4 εργάτες να δουλέψουν 10 ώρες ο καθένας, ή μπορούμε επίσης να βάλουμε 10 εργάτες να δουλέψουν από 4 ώρες ο καθένας).

Όμως, εδώ είναι που φαίνεται η βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος, διότι το συμφέρον των εργατών καταπνίγεται, και κυριαρχεί το συμφέρον των εργοδοτών, που προφανώς δε θέλουν να πληρώνουν πολλούς εργάτες, ή, αν πληρώνουν πολλούς εργάτες, τότε μειώνουν κατακόρυφα και τους μισθούς τους, ώστε οι ίδιοι να μη χάσουν τα κέρδη τους.

Άλλωστε, αυτοί ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον, και ο χαμηλός μισθός σε συνδυασμό με τα υψηλά ωράρια αποτελούν “ανταγωνιστικό πλεονέκτημα” για αυτούς. Ανάμεσα δηλαδή σε έναν καπιταλιστή που έχει εργάτες με 8ωρα, 1000ευρώ/μήνα, ασφάλιση, κτλ, και έναν άλλο, με εργάτες τύπου Κίνας, ο δεύτερος έχει μεγάλο πλεονέκτημα, και ο πρώτος μάλλον πάει για λουκέτο (εκτός και αν έχει κάποιο άλλο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, πχ η Γερμανία έχει ανώτερη ποιότητα στα προιόντα που παράγονται εκεί, κτλ)

Γι’ αυτό και δεν πρόκειται ποτέ να δεχτούν “οικιοθελώς” να κάνουν την παραμικρή παραχώρηση – και γι’ αυτό θα πρέπει να παλέψουμε εναντίον της φρικαλεότητας που πρεσβεύουν.

—

Και για επιδόρπιο, μερικά “φρέσκα” αρθράκια με ειδήσεις σχετικές με το θέμα:

Το λένε συχνά και από μόνοι τους: Ειδικά η νέα γενιά, προορίζεται να είναι μια “χαμένη γενιά”, θυσία προκειμένου να επιτευθεί πιο μακροπρόθεσμα η “κινεζοποίηση” των εργατών, ώστε να είναι αυξηθούν έτσι τα περιθώρια κέρδους των κεφαλαιοκρατών

Μετατόπιση… φτώχειας στους νέους

35% αυξήθηκαν σε 1 χρόνο οι απλήρωτοι λογαριασμοί ΔΕΗ

SOS για τα στεγαστικά. Τα κόκκινα δάνεια έφτασαν τα 33 δισ. ευρώ

Το βαρύτερο ωράριο την εβδομάδα στην Ευρώπη έχουν οι Ελληνες εργαζόμενοι

Μπορεί η κρίση χρέους στην Ευρώπη να έφερε για άλλη μια φορά στο προσκήνιο το στερεότυπο του «σκληρά εργαζόμενου Βορρά έναντι του τεμπέλη Νότου», ωστόσο τα στοιχεία της ίδιας της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Eurostat) δείχνουν ότι πρόκειται για μια αντίληψη που απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Και βέβαια απέχει (υπάρχουν εργαζόμενοι που ξεζουμίζονται μέρα-νύχτα στη δουλειά), αλλά τους κυβερνώντες τους συμφέρει αυτό το “τσουβάλιασμα” των πάντων ως “τεμπέληδες”, πρκειμένου να δικαιολογούν έτσι την επίθεση τους εναντίον των εργατών, χρησιμοποιώντας την ύπαρξη μερικών λαμογιών ως δικαιολογία για να ρημάξουν ολόκληρη την εργατική τάξη, προς όφελος μιας μικρής ολιγαρχίας Σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύεται στον ιστότοπο της «Wall Street Journal», οι Ευρωπαίοι με το βαρύτερο εβδομαδιαίο ωράριο είναι οι Ελληνες, που εργάζονται κατά μέσο όρο 42 ώρες την εβδομάδα, και ακολουθούν οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι με 39 ώρες. Αντιθέτως, εκείνοι που εργάζονται λιγότερο είναι οι Ολλανδοί, με 31 ώρες εργασίας την εβδομάδα. Οσο για τους Γερμανούς, που το τελευταίο διάστημα έχουν προσάψει ουκ ολίγα στους Ελληνες εξαιτίας του πακέτου στήριξης, δουλεύουν κάτι λιγότερο από 36 ώρες εβδομαδιαίως. Η Eurostat δίνει βεβαίως ορισμένες εξηγήσεις, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι στο Βορρά, ιδίως στη Γερμανία και την Ολλανδία, υπερισχύει η μερική απασχόληση, αλλά και το ότι ένα υψηλό ποσοστό των εργαζομένων στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες του Νότου απασχολείται στη γεωργία, όπου απαιτούνται συνήθως περισσότερες ώρες εργασίας. Το πρόβλημα όμως των χωρών αυτών δεν είναι οι ώρες εργασίας αλλά η χαμηλή παραγωγικότητα. Οι Ελληνες μπορεί να δουλεύουν περισσότερο, αλλά παράγουν πολύ λιγότερο σε σύγκριση με τους Γερμανούς και τους Ολλανδούς και ο λόγος είναι ότι οι χώρες τους υστερούν σε τεχνολογία και υποδομές.

Τεράστιο το εισοδηματικό χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών στην Ελλάδα

ε μία από τις τελευταίες θέσεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση βρέθηκε η Ελλάδα το 2008 σε ό,τι αφορά την οικονομική ισότητα μεταξύ των πολιτών της. Συγκεκριμένα, η Ελλάδα ήταν 21η έναντι του συνόλου των 27 χωρών της Ε.Ε., βάσει του συντελεστή ανισότητας που χρησιμοποιείται για να αναδείξει την άνιση κατανομή εισοδήματος σε μια χώρα (συντελεστής Gini). το πλουσιότερο 20% τμήμα του πληθυσμού της Ελλάδας έχει κατά 5,9 φορές μεγαλύτερο εισόδημα σε σχέση το φτωχότερο 20% του πληθυσμού της χώρας. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών υπάρχει τεράστιο «χάσμα». Η εν λόγω διαφορά είναι μεγαλύτερη μόλις σε πέντε χώρες σε ολόκληρη των Ευρώπη των «27» και αυτές είναι η Ρουμανία, η Λεττονία, η Βουλγαρία, η Λιθουανία και η Πορτογαλία. Σε ό,τι αφορά τον συντελεστή Gini, πρόκειται για έναν δείκτη ο οποίος, όταν είναι μηδέν, δείχνει πως υπάρχει πλήρης εισοδηματική ισότητα μεταξύ των οικονομικών τάξεων του πληθυσμού, ενώ όταν είναι ένα, υπάρχει πλήρης εισοδηματική ανισότητα. Στην Ελλάδα ο δείκτης αυτός έφθασε το 2008 στο 33,4%, όταν ο μέσος όρος στην Ε.Ε. των «27» ήταν στο 31% και στη χειρότερη θέση βρέθηκε η Λεττονία με τον συντελεστή Gini να διαμορφώνεται στο 38%. Επί της ουσίας, το γεγονός ότι ο συντελεστής Gini ήταν 33,4% το 2008 δείχνει πως αν παίρναμε δύο τυχαία άτομα, τότε το εισόδημά τους θα διέφερε κατά 33,4%. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι στους νέους και στους μεγάλης ηλικίας καταγράφηκαν οι μεγαλύτερες εισοδηματικές ανισότητες το 2008. Ο συντελεστής Gini στην ηλικιακή ομάδα από 0 έως 15 ετών έφτασε στο 35,4%, ενώ η αμέσως μεγαλύτερη διαφορά εντοπίστηκε στην ηλικιακή ομάδα 50 – 64 ετών (35,2%)