Νεοφιλελευθερισμός με ευαίσθητο, μοντέρνο πρόσωπο: Σ αυτό συνοψίζεται όχι απλώς η πρώτη εισαγωγική παρουσίαση του κόμματος του Σταύρου Θεοδωράκη, αλλά η συνολική κουλτούρα που αποπνέει ο μιντιακός χώρος στον οποίο ο ίδιος χρωστά την αναγνωρισιμότητα και την επιρροή του. Παμπάλαια τα υλικά και η συνταγή, ανανεωμένη η συσκευασία.
Η ανακοίνωση της είδησης ότι ο Στ. Θεοδωράκης εγκαταλείπει τη δημοσιογραφία και μετατρέπει τους Πρωταγωνιστές σε κόμμα αρχικά έμοιαζε με φάρσα. Εκατοντάδες καλαμπούρια γύρω από το όνομα της νέας κίνησης «Το Ποτάμι», που σήμα του έχει μια παραλλαγή του ευρώ, πλημμύρισαν τα κοινωνικά δίκτυα. Όλοι επεσήμαναν το ότι η αιφνιδιαστική κίνηση Θεοδωράκη έγινε μόλις μια μέρα μετά το ναυάγιο του εγχειρήματος των «58». Αρκετοί έσπευσαν από τα πρώτα λεπτά να μιλήσουν για «Σχέδιο Β» του συστήματος για κάλυψη του κενού στο χώρο της κεντροαριστεράς και για ενεργοποίηση των ύστατων εφεδρειών.
Η κίνηση Θεοδωράκη συνοψίζεται στο κεντρικό σύνθημα: «Πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν». Με το πολιτικό σύστημα υπό κατάρρευση και το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου να πνέει οριστικά τα λοίσθια, το «Ποτάμι» αντιμετωπίζεται από μερίδα του μνημονιακού στρατοπέδου (στο οποίο σαφώς εντάσσεται) σαν την τελευταία κόκα κόλα στην έρημο.
Όμως το «Ποτάμι» δε φαίνεται να είναι μια προσωπική επιλογή και μόνο. Στα πολιτικά μαγειρεία ήταν γνωστό ότι το όνομα του Σταύρου Θεοδωράκηάκη έπαιζε από πέρυσι το καλοκαίρι ενώ επίκεντρο των ζυμώσεων ήταν το περιβάλλον του Κ. Σημίτη.
Ο Νίκος Μπίστης στο προχθεσινό Βήμα καρφώνει τον φίλο του τον Σταύρο, λέγοντας ότι πριν από αρκετούς μήνες είχε πει στους ενδιαφερόμενους για την ίδρυση κεντροαριστερού σχήματος ότι «το όποιο εγχείρημα πρέπει να εμφανιστεί λίγο πριν από τις ευρωεκλογές, ώστε να μην φθαρεί παίρνοντας θέση σε ζητήματα ακανθώδη, εν μέσω της κρίσης».
Ωστόσο, στη δημοσιογραφική του πορεία, ο Στ. Θεοδωράκης έχει πάρει θέση όχι απλώς καυτηριάζοντας κάποια στραβά της ελληνικής κοινωνίας, αλλά κυρίως αγνοώντας ό,τι κινείται, ό,τι αντιστέκεται σε δημοκρατική προοδευτική κατεύθυνση και κλείνοντας τα μάτια στις κεντρικές πολιτικές επιλογές (μνημονιακές και μη) του συστήματος.
Στην διακήρυξη δεν υπάρχουν οι λέξεις-ταμπού «Τρόικα», «Μνημόνιο», «αγώνας» «Αριστερά», «Δεξιά». Ο εχθρός είναι τριπλός: οι λαϊκιστές, οι εθνικιστές, οι ευρωσκεπτικιστές. Και για να τον αντιμετωπίσουμε, δε χρειαζόμαστε αγωνιστές, αλλά πρωταγωνιστές ή μάλλον έναν πρωταγωνιστή. Ωστόσο μέσα από το κείμενο του ο Σταύρος Θεοδωράκης πλέκει το εγκώμιο στο ευρώ, τάσσεται υπερ της απαγόρευσης των διαδηλώσεων στο κέντρο, στην ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ ενώ για τους μετανάστες υπάρχει η εκτίμηση ότι «δεν χωράνε όλοι» ενώ τους τσουβαλιάζει μαζί με τα ναρκωτικά και τα σκουπίδια στη λίστα με τις μάστιγες που χρειάζονται επίλυση.
Σαν φάρσα θα μας φαινόταν πριν λίγα χρόνια η πρόβλεψη ότι κάποια μέρα θα γινόταν υπουργός ο Άδωνις Γεωργιάδης. Γιατί να μη γίνει αρχηγός κόμματος και ο Θεοδωράκης που ανήκει στην καθώς πρέπει δημοσιογραφία; Μάλιστα, δεν αποκλείεται στις ευρωεκλογές το κόμμα του να ξεπεράσει κατά πολύ το ΠΑΣΟΚ.
Πηγή: Δημήτρης Τζιαντζής – “Πριν”
Αφήστε μια απάντηση