Αν το σύννεφο του Μάνου Χατζιδάκι έφερε βροχή, τότε η «Οδός Ονείρων» για όλους εμάς, εργαζόμενους και ανέργους κάθε ηλικίας, έγινε αφετηρία για εργαστήριο σκέψης, προβληματισμού, συλλογικών αποφάσεων και δράσης.
Στο Χαϊδάρι, την «πόλη όλων μας» μπορεί να βρει κανείς ότι θέλει… σε πλεονάζοντα βαθμό μάλιστα, αν δει κανείς την χωροταξική του θέση και έκταση. Αυτό που δεν μπόρεσε να εξελιχθεί στην «πόλη μας» όλα αυτά τα χρόνια, είναι ένας χώρος διαφορετικού πολιτισμού, έκφρασης, δημιουργίας και πολιτικής κουλτούρας. Πέρα και έξω από παρακμιακά μοντέλα, που ισοπεδώνουν κάθε ελευθεριακή βούληση, στο όνομα ενός αστικού μοντέλου εκτάκτου ανάγκης, εμείς προτάσσουμε την ανάγκη ενός διαφορετικού πολιτικού πολιτισμού.
Αυτή η κρίση που εκφράζεται σε ηθικό, πολιτικό, πολιτιστικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, βάζει νέα καθήκοντα σε όλους εμάς. Ο δήμος Χαϊδαρίου είναι πολύ κατώτερος των περιστάσεων να διαχειριστεί – αξιοποιήσει τους δημόσιους χώρους, οι οποίοι από στιγμή σε στιγμή μπορούν να περάσουν στα δόντια ιδιωτών και να μετατραπούν σε «αναπτυξιακές» μαύρες τρύπες, αφήνοντας τη δουλειά του πολιτικού πολιτισμού στους «ειδικούς». Ειδικοί που, όπως φαίνεται, έκαναν «καλά τη δουλειά τους» όλη την προηγούμενη περίοδο, οδηγώντας το Χαϊδάρι, στις μαύρες λίστες των υπό χρεοκοπία δήμων μεταφέροντας το χρέος και την πολιτική χρεοκοπία τους σε όλους εμάς, ξεπουλώντας όταν «κριθεί αναγκαίο» δημόσια περιουσία.
Ένας κεντρικός χώρος, που στο παρελθόν κινδύνευσε να παραδοθεί «στις λιμουζίνες του πολιτικού πολιτισμού» της πόλης μας και να προσφέρει εύκολο χρήμα στον υποψήφιο χρηματοδότη του, είναι «Το Εργοστάσιο των Παπουτσιών ή Παπουτσάδικο». Ένα εργοστάσιο που περιμένει με αγωνία, να αξιοποιηθεί. Ένα εργοστάσιο που δούλεψε από το 1954 και στάθηκε όρθιο, από την εντιμότητα και την αξιοπρέπεια των εργατών εκείνης της εποχής.
Ένα εργοστάσιο που σήμερα ορθώνει το ανάστημα του απέναντι από την πλατεία, εκεί στον πλάτανο, ζητιανεύοντας τη συμβολική δροσιά του, τα καυτά μεσημέρια της καλοκαιριάς. Δίπλα από το θερινό σινεμά και τις βαρυχειμωνιές, ανίκανες να παγώσουν τις αναμνήσεις του.
Άνοιξη του 2011 στο εργοστάσιο των παπουτσιών φυσάει δυτικός άνεμος, των ναυτικών πουνέντες, έτοιμος να δώσει τη ζωή, τα χαμόγελα και τις λύπες που του στέρησαν, όλα αυτά τα χρόνια.
«Το εργοστάσιο των παπουτσιών» μας καλεί να σκεφτούμε, να μιλήσουμε, να συμφωνήσουμε και να διαφωνήσουμε, να χαρούμε και να λυπηθούμε. Μας καλεί να εκφραστούμε δημιουργικά και να μάθουμε μέσα από την τέχνη, μακριά από κάθε έννοια εμπορευματοποίησης και εκμετάλλευσής της. Να κάνουμε πράξη αυτό που εδώ και χρόνια έχουμε ξεχάσει. Να κάνουμε την συλλογική μας δράση, ένα απέραντο παιδικό παιχνίδι με τη ζωή.
Όλοι μαζί, γονείς, άνεργοι, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, μετανάστες, μαθητές, ας αυτοοργανωθούμε για να σκαρώσουμε ένα διαφορετικό μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας.
Αφήστε μια απάντηση