“Ξημερώνει αυγή δροσάτη με το πρώτο της πουλί
λες και κράζει τον εργάτη στη φιλόπονη ζωή.
Πριν αχνίσει κάθε αστέρι, με χαρούμενη καρδιά
νέοι, μεσόκοποι και γέροι τρέξετ’ όλοι στη δουλειά”.
Ποίημα του Γεράσιμου Μαρκορά στα τέλη του 19ου αιώνα. Τον ίδιο καιρό στον Πειραιά, την πόλη με τη μεγαλύτερη βιομηχανική ανάπτυξη τότε, ακούγονταν λαϊκά τραγούδια με στίχους όπως αυτοί:
“Του Μπολονάκη η φάμπρικα σφυρίζει, ξημερώνει.
Βόηθα, Χριστέ, την ορφανή στον αργαλειό που λιώνει”.
Η εργασία… απελευθερώνει.
Αφήστε μια απάντηση