Ο Διονύσης Λαυράγκας, ένας από τους ιδρυτές της ελληνικής Εθνικής Μουσικής Σχολής και πρωτεργάτης της όπερας στην Ελλάδα, γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 17 Οκτωβρίου 1860 στο Αργοστόλι.
Σπούδασε μουσική στην Κεφαλονιά και αργότερα στην Ιταλία και τη Γαλλία, όπου στη συνέχεια διηύθυνε παραστάσεις όπερας. Το 1894 ανέλαβε τη διεύθυνση της χορωδίας της Φιλαρμονικής Εταιρείας Αθηνών.
Μαζί με τον Λουδοβίκο Σπινέλλη μάζεψε κανταδόρους από τις ταβέρνες των Εξαρχείων και τους οργάνωσε σε χορωδία. Έτσι, προέκυψε ο θίασος «Ελληνικό Μελόδραμα», που έδωσε την πρώτη του παράσταση στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών, το 1900, με την όπερα του Τζάκομο Πουτσίνι «Μποέμ». Ήταν η πρώτη παράσταση όπερας, που παρουσιάστηκε εξολοκλήρου στα ελληνικά και μάλιστα στη δημοτική γλώσσα.
Με το λυρικό αυτό θίασο περιόδευσε και εκτός Ελλάδας στις ελληνικές παροικίες της Κωνσταντινούπολης, της Οδησσού, της Σμύρνης, της Αιγύπτου και της Ρουμανίας. Το 1909, με καθαρά ελληνικό θίασο, το «Ελληνικό Μελόδραμα» ανέβασε στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών την όπερα του Λαυράγκα Δαυίδ. Ήταν ένας θρίαμβος για τον συνθέτη κι ένας σημαντικός σταθμός για το λυρικό θέατρο στη χώρα μας.
Ο Λαυράγκας ήταν ένας από τους πρώτους συνθέτες που ενσωμάτωσαν στοιχεία της δημοτική μουσικής στο έργο του και δικαίως θεωρείται από τους πρωτεργάτες της Εθνικής Μουσικής Σχολής. Ιδιαίτερα σημαντικός ήταν ο ρόλος του στην καθιέρωση της όπερας στην Ελλάδα, με την ίδρυση του λυρικού θιάσου Ελληνικό Μελόδραμα. Αφιέρωσε όλες του τις δυνάμεις στο δημιούργημά του, με αξιοθαύμαστη αντοχή και πίστη, με το χιούμορ και τη θυμοσοφία του ανέπαφα, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε και τις ζημίες που συχνά υφίστατο. Οι αγώνες του δικαιώθηκαν δύο χρόνια πριν από το θάνατο του, με την ίδρυση της Λυρικής Σκηνής το 1939.
Ενταγμένος στο σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό κίνημα, παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του πιστός στις επαναστατικές του ιδέες.
Πέθανε στα Ραζάτα της Κεφαλονιάς επί Κατοχής, το 1941. Λίγο πριν τον θάνατό του, αναφερόμενος στις ιστορικές περιπέτειες του τόπου του, είπε: «Γεννήθηκα Άγγλος» (επί αγγλικής προστασίας), «Έζησα Έλλην» (μετά την Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα), «Πεθαίνω Ιταλός» (επί ιταλικής κατοχής).
Αφήστε μια απάντηση